14.12.13

The Lonely Night.




Moby & Mark Lanegan


12.12.13

Παράξενη νίκη.

Πήρε λίγο καιρό να καταλάβω πως δεν είναι να παίζει κανείς με τον θάνατο. Μπορεί ηρωικά να τον αντιμετωπίζουμε όσο έχουμε τη σιγουριά (πόση άραγε είναι αυτή;) ότι δεν μας αγγίζει ή τουλάχιστον αργεί ακόμα να μας κοιτάξει. Όμως όταν έρθει η ώρα να τον αντιμετωπίσουμε, μπορεί στην αρχή να φερθούμε αδέξια. Μπορεί να σκεφτούμε πως έχουμε να κάνουμε ως ίσος προς ίσο και να συνεχίσουμε να τον κοιτάμε ...αφ'υψηλού και εγωιστικά. Τον έχουμε βρεί να πρωταγωνιστεί σε ταινίες και βιβλία αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα έχει ποτέ την ίδια μορφή με αυτή που θα παρουσιαστεί απέναντί μας. Κατά κανόνα έχει μορφή ύπουλη και ακολουθεί τακτική που στο τέλος σε ρίχνει ανήμπορο στο ρίνγκ. Πάντα σου δίνει την εντύπωση ότι μπορεί και να νικήσεις. Κάτι σαν παρτίδα πόκερ ας πούμε. Πιστεύεις -ενδόμυχα είναι η αλήθεια- ότι μπορεί να ξεφύγεις, με κάποια μαγική δύναμη που θα βοηθήσει την κατάλληλη στιγμή, δίνοντάς σου φτερά ή έξτρα ζωές, σαν ηλεκτρονικό παιχνίδι! Εκεί που τα πιστεύεις αυτά, χωρίς η πραγματικότητα να σου δίνει κανένα ασφαλές στοιχείο γιά να βασίσεις την πίστη σου αυτή, φτάνει η στιγμή που αποκαλύπτει το ...μεγαλείο του και ανακαλύπτεις την ασημαντότητά σου και την ματαιότητα της προσπάθειάς σου. Συνειδητοποιείς πως τόσο καιρό, τόσα χρόνια συμμετείχες σε έναν αγώνα με γνωστό αποτέλεσμα εκ των προτέρων. Είχες αναγκαστεί να μπείς στον χωρίς επιστροφή δρόμο και απλά να χάνεις όλες σου τις δυνάμεις σταδιακά, μέχρι να σωριαστείς ξέπνοος, ηττημένος και ντροπιασμένος. Άδικος αγώνας, που όμως έχει και ένα θετικό. Αφήνει πίσω την ανάμνηση, που την ανακαλείς όποτε χρειάζεσαι στήριξη και γαλήνη. Και τότε σκέφτεσαι πως ίσως και να είσαι εσύ ο νικητής, μιά και έχεις κερδίσει την αιωνιότητα, πολύ σημαντικότερη όπως λένε από τη ζωή. Το ζήτημα είναι βγαίνοντας αργά το βράδυ από ...τον αγωνιστικό χώρο να έχεις καταλάβει το νόημα του αγώνα και να προσαρμόσεις, όσο έχεις καιρό ακόμα την ζωή στα νέα γιά σένα δεδομένα.