Gustavo Dudamel - Arturo Marquez.

...σαν ταξίδι χωρίς προορισμό!

Εκτός θέματος.

Σήμερα Μ. Παρασκευή όλοι γράφουν κάτι σχετικό με την ημέρα ή τη θρησκεία, όπως τα κανάλια δείχνουν γιά πολλοστή φορά τη ζωή του Ιησού. Αν καποιος επιθυμεί αντίστοιχη ανάρτηση παραπέμπω στην Μ. Παρασκευή του προηγούμενου ιστολόγιου μου...

Τέλειωσα ένα βιβλίο αυτές τις ημέρες και είναι απορίας άξιο το σύμπτωμα που παρατηρώ στους συγγραφείς. Αντί να παράγουν συνεχώς έργο, ώστε να δικαιολογήσουν με το παραπάνω τον τίτλο τους, αυτοί διάγουν μέρος του βίου χωρίς να αποτυπώσουν καμμία σκέψη. Λες και τις κρατούν κρυφές. Ίσως πάλι και οι ίδιες να αρνούνται να βγούν παραέξω, σα να θέλουν να επαληθεύσουν με αυτό τον τρόπο την μοναδικότητά τους. Όμως κάποια στιγμή, ανάλογα και με το εξωτερικό ερέθισμα (ποιός ξέρει;) κατρακυλούν σαν χείμαρρος οι λέξεις και αυτόματα γεμίζουν οι σελίδες. Η περίοδος της σιωπής είναι ως φαίνεται αναγκαία περίοδος, είναι κάτι σαν μαγιά που μεταλλάσσει την πρώτη ύλη του μυαλού σε μαγικό αποτέλεσμα - ανάγνωσμα. Το πιό εντυπωσιακό βέβαια είναι πως ο χρόνος γραφής ενός βιβλίου ποικίλλει. Γιά άλλους παίρνει χρόνο πολύ, γιά άλλους αποτελεί έργο σύντομο, λίγων ημερών. Δεν θέλω να φανταστώ την ένταση που ζεί ο συγγραφέας της δεύτερης κατηγορίας που νυχθημερόν παλεύει με τον εαυτό του. Κάτι σαν αγώνα σκακιού blitz, όπου στο τέλος έχει "αδειάσει" το μυαλό από το φορτίο και ξαναγεννιέται, έτοιμος γιά το επόμενο έργο. Αν αυτό υπάρξει! Δυστυχής (κατά την άποψή μου) όποιος με μία συγγραφική απόπειρα, όσο επιτυχημένη και να είναι αυτή, κατορθώνει και εξωτερικεύει όλα όσα θέλει. Από εκεί και πέρα ή αυτός "δεν ζεί" ή χάνει το χάρισμα. Αποτελεί επιλογή που δεν μπορώ να κατανοήσω. Για αυτό και γιά πολλους άλλους εμφανείς λόγους δεν θα γίνω συγγραφέας. Πάλι όμως ποιός ξέρει τί μέλλει γεννέσθαι...

Προορισμός.

Δεσμώτη αγαπημένε,

Διαπέρασε απόψε τη σάρκα μου με ξίφος ιερό, 

προαιώνιο όργανο λατρείας. 

Κλέψε από τη σκέψη μου κάθε μνήμη, όνειρο ή αγωνία και

πέτα το κορμί μου να τρέμει στο θυσιαστήριο.

Η στάχτη που έμεινε δεν προορίζεται να γίνει ποτέ εύφορη γή, 

αλλά ιλύς βούρκου θανατηφόρου.

Το χρώμα της μαύρο, σαν τη πρωινή μου σκιά που μου έδειχνε το δρόμο.

Βραδινή έξοδος.

Στα αποψινά του γενέθλια είχε αποφασίσει να κεράσει τον εαυτό του ένα πιάτο φαί της προκοπής. Πριν λίγο είδε τον επώνυμο να περνάει δίπλα του, συνοδευόμενο από την απαστράπτουσα και να μπαίνουν στο κοσμικό εστιατόριο. Τους λυπήθηκε γιατί από κοντά φαίνονταν πολύ γεροντώτεροι, η δε απαστράπτουσα με το ζόρι ισορροπούσε προσπαθώντας να μην σωριαστεί στο γλιστερό πεζοδρόμιο. Άκουσε πιό μετά και ένα πρόστυχο σχόλιο για αυτήν από τον τύπο που παρκάριζε το αυτοκίνητο τους, πράγμα που τον στεναχώρησε περισσότερο. Είχε και μιά ρομαντική βροχή, ό,τι πρέπει γιά βραδινή έξοδο. Γιά λίγο ήρθε στη θέση τους. Πόσα κομπλιμέντα είχαν ακούσει, πόσα είχαν ζήσει, πόση ιδιωτικότητα τους έλειπε; Ε, δεν είναι ζωή αυτή σκέφτηκε. Φυλακισμένοι στη φήμη και στα λεφτά. Δεν θα ήθελε να είναι και έτσι σκέφτηκε και περπάτησε βυθισμένος στις σκέψεις του. Στο πίσω μέρος του εστιατορίου ήταν ο κάδος που άδειαζαν κάθε βράδυ τα απορρίμματα. Έσκυψε μήπως μπορέσει και συναρμολογήσει καμμιά μερίδα της προκοπής. Αυτά που άφηναν οι επώνυμοι στο πιάτο είχαν άλλη γεύση, δεν τα έβρισκε στις ταβέρνες. Ό,τι έπρεπε γιά απόψε.

Η μνήμη εκδικείται.

Όταν σε νεαρή ηλικία το να κάνετε έρωτα με τον σύντροφό σας το αποκαλείτε "γ@...", είναι βέβαιο πως αν κατορθώσετε να περάσετε μερικά χρόνια κοινής ζωής, θα καταλήξετε να κοιμόσαστε σε διαφορετικά κρεββάτια και να σιχαίνεται ο ένας τον άλλο.

Στη καλύτερη περίπτωση ο ύπνος θα σας βρίσκει εκπονώντας ο καθένας ποικίλα σχέδια αφανισμού του άλλου...

Διαδρομή.

Επαναλαμβάνεις ίδια λάθη; Σημαίνει ότι δεν έχεις μάθει κάτι.
Βλέπεις το ίδιο όνειρο αλλά ξυπνάς; Σημαίνει ότι δεν έχεις προχωρήσει βήμα τόσα χρόνια.
Σε σημαδεύει ο χρόνος κάθε μέρα χωρίς να παλεύεις; Πιστεύεις ότι θα ζήσεις ως την αιωνιότητα.
Αδιαφορείς γιά όποιον βρίσκεται σε δεινή θέση; Προετοίμασε μιά πειστική εξομολόγηση (στον εαυτό σου ή όπου αλλού).

Αν τέλος ξυπνάς κάθε πρωί και κοιμάσαι τα βράδια
χωρίς να έχεις το παραμικρό να μνημονεύσεις από το ταξίδι της μέρας,
τότε απομακρύνσου κρυφά, δώσε τη θέση σου στον επόμενο,
μήπως μάθουμε και εμείς οι νεώτεροι κάτι χρήσιμο.

in memoriam Claudio Abbado

The Nearness of You - Nancy Wilson.

..with love!

The Lonely Night.

Moby & Mark Lanegan

Παράξενη νίκη.

Πήρε λίγο καιρό να καταλάβω πως δεν είναι να παίζει κανείς με τον θάνατο. Μπορεί ηρωικά να τον αντιμετωπίζουμε όσο έχουμε τη σιγουριά (πόση άραγε είναι αυτή;) ότι δεν μας αγγίζει ή τουλάχιστον αργεί ακόμα να μας κοιτάξει. Όμως όταν έρθει η ώρα να τον αντιμετωπίσουμε, μπορεί στην αρχή να φερθούμε αδέξια. Μπορεί να σκεφτούμε πως έχουμε να κάνουμε ως ίσος προς ίσο και να συνεχίσουμε να τον κοιτάμε ...αφ'υψηλού και εγωιστικά. Τον έχουμε βρεί να πρωταγωνιστεί σε ταινίες και βιβλία αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα έχει ποτέ την ίδια μορφή με αυτή που θα παρουσιαστεί απέναντί μας. Κατά κανόνα έχει μορφή ύπουλη και ακολουθεί τακτική που στο τέλος σε ρίχνει ανήμπορο στο ρίνγκ. Πάντα σου δίνει την εντύπωση ότι μπορεί και να νικήσεις. Κάτι σαν παρτίδα πόκερ ας πούμε. Πιστεύεις -ενδόμυχα είναι η αλήθεια- ότι μπορεί να ξεφύγεις, με κάποια μαγική δύναμη που θα βοηθήσει την κατάλληλη στιγμή, δίνοντάς σου φτερά ή έξτρα ζωές, σαν ηλεκτρονικό παιχνίδι! Εκεί που τα πιστεύεις αυτά, χωρίς η πραγματικότητα να σου δίνει κανένα ασφαλές στοιχείο γιά να βασίσεις την πίστη σου αυτή, φτάνει η στιγμή που αποκαλύπτει το ...μεγαλείο του και ανακαλύπτεις την ασημαντότητά σου και την ματαιότητα της προσπάθειάς σου. Συνειδητοποιείς πως τόσο καιρό, τόσα χρόνια συμμετείχες σε έναν αγώνα με γνωστό αποτέλεσμα εκ των προτέρων. Είχες αναγκαστεί να μπείς στον χωρίς επιστροφή δρόμο και απλά να χάνεις όλες σου τις δυνάμεις σταδιακά, μέχρι να σωριαστείς ξέπνοος, ηττημένος και ντροπιασμένος. Άδικος αγώνας, που όμως έχει και ένα θετικό. Αφήνει πίσω την ανάμνηση, που την ανακαλείς όποτε χρειάζεσαι στήριξη και γαλήνη. Και τότε σκέφτεσαι πως ίσως και να είσαι εσύ ο νικητής, μιά και έχεις κερδίσει την αιωνιότητα, πολύ σημαντικότερη όπως λένε από τη ζωή. Το ζήτημα είναι βγαίνοντας αργά το βράδυ από ...τον αγωνιστικό χώρο να έχεις καταλάβει το νόημα του αγώνα και να προσαρμόσεις, όσο έχεις καιρό ακόμα την ζωή στα νέα γιά σένα δεδομένα.

Δεκαπέντε ημέρες.

Είναι από τους μοναδικούς ανθρώπους. Όλοι έχουν να το λένε. Αν και τον ξέρω λίγα χρόνια κοντά του ηρεμείς. Ακόμα και να μην μιλάς και να μην λές κάτι, έχει την ικανότητα - το ενδιαφέρον θα έλεγα - να σε καταλάβει και να προτείνει με δυό τρείς λέξεις το δέον. Χωρίς δεσμεύσεις. Σπάνιο γιά σήμερα. Επίσης είναι αυτό που λέμε αθόρυβος. Μπορεί να εμφανιστεί χωρίς φανφαρονισμούς μπροστά σου, γιατί δεν τους έχει ανάγκη, αλλά και στη ζωή του ακόμα, όσο και να ταλαιπωρείται ποτέ δεν θα φανεί. Πολλοί από εμάς κινούμαστε, πράττουμε λές και αποτελούμε το κέντρο του σύμπαντος τη στιγμή εκείνη, λες  και θα έπρεπε όλοι να στρέψουν τα βλέμματά τους επάνω μας. Δεν έχει μωρέ ανάγκη γιά τέτοια. Γιατί απλούστατα έχει περιεχόμενο και μπορεί να ζεί στην ηρεμία του και όταν χρειαστεί να την μοιραστεί μαζί σου. Τον επισκέπτομαι καμμιά φορά, λέμε καμμιά κουβέντα και περισσότερο αισθάνομαι ότι έχω  κάποιον, όταν χρειαστεί. Και ας μην χρειάζεται. Δεν είναι μεγάλη υπόθεση αυτό στην σημερινή μοναξιά; Νομίζω είναι.
Τώρα τα σκέφτομαι! Παλιότερα πού μυαλό γιά καθαρή σκέψη. Και αυτό που με στεναχωρεί είναι πως τελευταία έδειχνα τον κακό μου εαυτό, λες και μου έφταιγε. Ας είναι, είμαι βέβαιος ότι ποτέ δεν με έχει παρεξηγήσει. Θα τον ψάξω όταν χρειαστώ καμμιά κουβέντα...

Ερωτήματα.

Συχνά αναρωτιέσαι τι έχεις κάνει γιά έναν άνθρωπο. Εάν δηλαδή τον έχεις ευεργετήσει, εάν τον έχεις φροντίσει ή εξυπηρετήσει. Όταν τυχόν η απάντηση που σου δίνει ο εαυτός σου είναι αρνητική σε όλα, τότε πρέπει να αυτοανακηρυχθείς εγωιστής και να φορέσεις πλουμιστή περικεφαλαία με φωτάκια που αναβοσβήνουν. Επίσης είναι η στιγμή που πρέπει να ζητήσεις να εγγραφείς στα κατάστιχα των άχρηστων που κρατούν τα πάντα γιά τον εαυτό τους...

Τώρα, ό,τι και να κάνεις είναι αργά, το γράφει και στον τοίχο, δεν το βλέπεις άραγε;
Ό,τι θα έπρεπε να είχες κάνει, τώρα απλώς δεν γίνεται δεκτό, γιατί ο αποδέκτης δεν το έχει ανάγκη. Έχει βρεί τον δρόμο του χωρίς εσένα και τα έξυπνα τεχνάσματά σου.

Γράμμα σε έναν κλέφτη.

Το να μου κάνεις άνω κάτω το σπίτι, να αδειάζεις ντουλάπια, συρτάρια, κομοδίνα, βιτρίνες και ό,τι άλλο τέλος πάντων υπάρχει γιά να καταλήξεις να πάρεις τα πεντακόσια ευρώ από το συρτάρι του γραφείου, ε, είναι ερασιτεχνισμός αν μη τι άλλο. Βρε κλέφτη της δεκάρας, πήρες πεντακόσια, άει ...στο διάβολο λοιπόν, θες και άλλα; Δε σκέφτεσαι που πρέπει να σπάσω τη μέση μου να συμμαζεύω σαν το σκλάβο δυό μέρες; Βρε γελοίε και πλεονέκτη κλέφτη ήθελα να ήξερα σε τί σπίτι γεννήθηκες. Διότι αν γεννήθηκες σε κοτέτσι, ok, δεν ξέρεις τι σημαίνει νοικοκυριό. Αν γεννήθηκες στη φυλακή, πάλι το ίδιο. Αλλά βρε άνθρωπε αν γεννήθηκες σε σπίτι του Θεού και το έφερε η τύχη να πάρεις το στραβό δρόμο (ναι ξέρω η κοινωνία, τα παιδικά χρόνια, οι χωρισμένοι γονείς και τα ρέστα), δεν σου φταίω σε τίποτα εγώ να γυρνάω από τη δουλειά μου βραδιάτικα και να βρίσκω σπίτι χάος. Ακοινώνητε κλέφτη, ούτε η τρόικα τέτοια καψόνια δεν μου έκανε. Πώς θα μαζεύω εγώ τώρα τα χαρτιά μου που τόσο ψυχαναγκαστικά τακτοποιούσα κάθε φορά; Έτσι και έχει χαθεί κάτι καημένε από εφορία, δεη, οτε, φαπ, ευδαπ, ετακ, φμαπ, κτηματολόγιο και τίτλους να εύχεσαι να μη σε πετύχω πουθενά. Ανεκδιήγητε κλέφτη θα ήθελα να ήμουν μέσα από μιά μεριά να σε έβλεπα εν δράσει, να απολάμβανα το άγχος σου, να άκουγα τους παλμούς σου και να εβλεπα τον ιδρώτα να σε λούζει. Μόνο αυτό θα με ικανοποιούσε και ας μου έκανες όλη αυτή την αναστάτωση.
Τέλος πάντων επειδή και σαν επαγγελματίας κακός θα είσαι και ούτε γνώσεις  σχετικά με τη διαχείριση των χρημάτων θα έχεις, πέρνα αν θες καμμιά φορά, χτύπα το κουδούνι και ΜΟΝΟ αν είμαι μέσα μπες να συζητήσουμε γιά το πώς μπορείς να επενδύσεις το όποια κλοπιμαία. Μπορώ να σε συμβουλέψω γιά καλές τοποθετήσεις με μακροχρόνιες αποδόσεις. Άλλως θα μείνεις γιά πάντα ένα mini ανοργάνωτο ξεφτιλισμένο ερασιτέχνικό κλεφτρόνι.
Με άπειρο μίσος και νεύρα,
εγώ.

Walking with a ghost.

Every day is still the same
And I don't know what to do; I'm carrying
My tears in a plastic bag
And it's the only thing I got from you

 The National Fanfare of Kadebostany - Walking with a ghost (La Saeta mix)

Νίκη.

Δεν έμοιαζε όμως σαν καλοστημένη παράσταση; Ίσως κι εμείς να έχουμε γίνει καχύποπτοι και να μην εμπιστευόμαστε τους μεγάλους θιάσους αλλά να προτιμάμε πιά τα μικρά περιφερειακά θέατρα.
Έχουν τις περισσότερες φορές καλύτερη ποιότητα...

Εφιάλτης.

Μακάρι να βρέξει να ξεδιψάσεις σκέφτεσαι, μα ξεχνάς πως θα λειανθούν επικίνδυνα τα βράχια πάνω στα οποία πατάς γιά να διασχίσεις το ανηφορικό μονοπάτι. Και έχεις πολύ δρόμο λες και είσαι ακόμα στην αρχή...

Φαντάσματα.

Την είχε γνωρίσει στο internet πριν πολλά χρόνια σε ένα chat room. Κάθε βράδυ μετά την διασκέδαση ή το διάβασμα κλεινόταν στο δωμάτιο μέχρι το πρωί και τέλειωνε ή άρχιζε τις ημέρες του μπροστά στον υπολογιστή. Γιά είκοσι σχεδόν χρόνια "μίλαγαν" χωρίς ο ένας να έχει δεί τον άλλο, έτσι γιά να κρατήσουν και οι δύο ένα μυστήριο σε αυτή τη γνωριμία. Κάτι σαν ασπρόμαυρο σινεμά, σαν πολυκαιρισμένα βιβλία λογοτεχνίας, ένας τρόπος επικοινωνίας από άλλες δεκαετίες. Και αυτό ήταν ελκυστικό και τους άρεσε. Και βάσταγε χρόνια. Μέχρι τις ημέρες μας που δούλευε στην εταιρία και φορούσε αναγκαστικά γραβάτα και έφευγε σπίτι νύχτα γιά να γυρίσει πάλι νύχτα. Μιά ημέρα την ώρα που ήταν καθορισμένη να "μιλήσουν", έψαξε μάταια, αλλά πουθενά το γνώριμο nickname. Έκανε με αγωνία μιά γύρα σε διπλανά chat rooms, αλλά πού να τη βρεί μέσα σε χιλιάδες επισκέπτες που σκότωναν τη μοναξιά τους πατώντας πλήκτρα. Την άλλη ημέρα και την άλλη το ίδιο. Άρχισε πιά να ανησυχεί. Όταν μετά καιρό και παρά τις εναγώνιες έρευνές του σε όλα τα site του είδους είχε χαθεί γιά πάντα η επικοινωνία, τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκε ήταν πως επρόκειτο γιά ένα κατασκεύασμα της φαντασίας του, ένα παιχνίδι, ένα πλάσμα που δεν υπήρξε ποτέ. Άλλωστε δεν την είχε δεί ποτέ. Την είχε φανταστεί μόνο αλλά δεν ήταν καθόλου σίγουρος αν ήταν έτσι. Την είχε φανταστεί και μελαχροινή. Έντρομος αναρωτήθηκε αν είχε χάσει είκοσι χρόνια. Του έπαιζε η φαντασία του άραγε τόσο καιρό νοσηρά παιχνίδια, κάνοντάς τον να ερωτευτεί κάτι που δεν είχε υπάρξει ποτέ, αλλά κάτι που ο ίδιος κατασκεύασε γιά τον εαυτό του, όπως θα ήθελε να είναι; Είκοσι χρόνια μέσα στο δωμάτιο, με ένα φώς, την ίδια πάντα ώρα, με κλειστά παράθυρα, περίμενε να εμφανιστεί στην οθόνη το ψευδώνυμο που υποδήλωνε μιά επιθυμία, γέμιζε την μοναξιά του και ικανοποιούσε την ανάγκη του γιά επικοινωνία. Κατέληξε κατάκοπος μετά από τέσσερις πέντε ώρες και τον πήρε ο ύπνος επάνω στο τραπέζι. Σαν σε όνειρο τα σκέφτηκε όλα αυτά, λες και καθάρισε γιά μιά φορά το μυαλό του μετά είκοσι χρόνια. Έφτασε σπίτι αργά και πάλι, έκατσε μπροστά στον υπολογιστή, διάβασε τα οικονομικά και συνδέθηκε με το chatroom από περιέργεια αλλά και κρυφή ελπίδα ότι τόσα χρόνια δεν κυνηγούσε ένα φάντασμα. Σα να τεστάριζε τον εαυτό του. Διάβαζε τις ακαταλαβίστικες παιδιάστικες ανοησίες που ανέβαιναν με ρυθμό γρήγορο, ώσπου είδε το nickname της με κόκκινα γράμματα και ένα "kalispera!" να σχηματίζεται και να ανεβαίνει προς τα επάνω στην οθόνη. Του κόπηκε η αναπνοή, του φάνηκε πως δεν είδε καλά και περίμενε. Δεν πίστευε και δεν απάντησε αμέσως. Μετά λίγο ένα "esy edo?" τον έκανε να συνειδητοποιήσει πως ήταν αυτή. Σκέφτηκε πως τώρα πιά δεν αισθανόταν μοναξιά. Είχε δουλειά. Δεν ήταν μικρός να "παίζει" σε chat rooms ήταν σαράντα χρονών, ήταν σύμβουλος πωλήσεων, πώς θα έγραφε σε ένα παλιό υπαρκτό, φανταστικό, πλασματικό δημιούργημά του; Θα μετείχε και ο ίδιος σε ένα όνειρο που είχε πριν πάρα πολλά χρόνια χτίσει; Η λογική τον απέτρεπε από το να γράψει μιά απάντηση. Δεν εμπιστευόταν άλλωστε τον εαυτό του να πρωταγωνιστήσει σε ένα όνειρο. Φοβόταν τον έρωτα που αισθάνθηκε κάποτε. Τη γυναίκα του δεν την αγαπούσε, ούτε την είχε ποτέ ερωτευτεί, απλά την παντρεύτηκε, όπως απλά έπιασε δουλειά. Μα εκείνη, πριν τόσα χρόνια την είχε ερωτευτεί. "den tha mou peis kati" ανέβηκε απειλητικά στην οθόνη. Μέχρι να εξαφανιστεί από τα επόμενα μηνύματα, το ακολουθούσε λες και έπρεπε να πάρει την απόφαση της ζωής του. Κοίταξε πίσω του, φοβήθηκε τα παιχνίδια που παίζει καμμιά φορά ο νούς και ξαναγυρνώντας μπροστά έκλεισε τον υπολογιστή ήρεμα και άνοιξε το παράθυρο να μπεί πρωινός αέρας. Ξημέρωνε πιά, η κίνηση και η φασαρία της πόλης άρχιζαν σιγά σιγά. Σε λίγο θα έφευγε γιά το γραφείο. Κρατώντας με προσοχή τον υπολογιστή του σαν κάτι πολύτιμο τον άφησε έξω από το παράθυρο να πέσει από ψηλά. Κοίταζε όσο έπεφτε, του φάνηκε ο χρόνος να επιβραδύνεται σαν σε slow motion, μέχρι που έσπασε στον δρόμο σε πολλά άχρηστα κομμάτια, με ένα φορτηγό να τον πατάει και να τον αποτελειώνει. Κινηματογραφικά σκηνοθετημένο τέλος σκέφτηκε. Τα κομμάτια που άλλοτε τον συνέδεαν με το παρελθόν, οι αναμνήσεις, οι αγκυλώσεις, οι ενοχές, οι επιθυμίες, κάθε ερωτική στιγμή από τα είκοσι αυτά χρόνια είχαν θρυμματιστεί, σκουπίδια άχρηστα κείτονταν διάσπαρτα στην άσφαλτο. Είχε δίπλα του τη γυναίκα του που δεν αγαπούσε, αρκετή γιά την υπόλοιπη ζωή του. Δεν χρειαζόταν πιά καμμιά αναδρομή στο παρελθόν του, μιά και στόχος του ήταν να κερδίσει χρήματα, να αλλάξει και γειτονιά.
Άλλωστε τον ενοχλούσε η φασαρία του δρόμου κάτω από το παράθυρο, το πρωί που ξεκινούσε η κίνηση...

Κοινή λογική.

Ανάλογα με την λογική, την παιδεία και την οπτική μας κατατάσσουμε άνομες πράξεις και συμπεριφορές. Δυστυχώς υποκειμενικά και συμφεροντολογικά κοιτάμε από μακρυά, μιά και επιθυμούμε συνήθως να απέχουμε από τη δράση, καθήμενοι ασφαλείς στον καναπέ χαλαρώνοντας παρέα με την πλασματική ευτυχία μας. Γιά την "αντικειμενική" ενημέρωσή μας η οποία κατά κανόνα απευθύνεται στο θυμικό και όχι στη λογική αρκούμαστε στην γεμάτη φόρτιση αφήγηση όσων συνέβησαν από τους νόμιμους και επίσημους εντολοδόχους του συστήματος. Η επιβίωση του κάθε συστήματος επιτάσσει η ενημέρωση αυτή να είναι ελλιπής, εικονική και παραθυροποιημένη και να αποτελεί έτσι στυλοβάτη και συνεχιστή κάθε εκχυδαϊσμένης πολιτικής που αυτό παράγει. Σε εποχή μάλιστα που δεν δίνεται κάποια διέξοδος γιά ανάσα ελεύθερη αλλά κάθε ημέρα που περνάει δείχνει περισσότερο πιεστική από την προηγούμενη, φαίνεται αλλά και ιστορικά επαληθεύεται, ότι καταλήγουμε σε κοινωνικά ξεσπάσματα. Συχνά τροφοδοτούν αυτά (ή και τροφοδοτούνται από) μιά εγγενή πόλωση. Απότέλεσμα στο τέλος της ημέρας τα αποτρόπαια γεγονότα βίας που όλοι απεύχονται βέβαια αλλά και κανείς δεν κάνει κάτι ουσιαστικό γιά να αποφευχθούν. Τουναντίον μάλιστα οι πολιτικοί με εκατέρωθεν εμπρηστικές δηλώσεις τα υποκινούν!
Η κλιμάκωση της βίας σε μιά συντεταγμένη κοινωνία, πολύ περισσότερο όταν αυτή προσπαθεί να ορθοποδήσει, έχει αποτέλεσμα αυτή να απομονωθεί και να μπεί σε ένα φαύλο κύκλο βίας. Κόμματα και κυβερνήσεις θα καπηλευθούν προς όφελός τους περιστατικά όπως μιά δολοφονική επίθεση, και εν τέλει οι μεν ντόπιοι σωτήρες θα παρουσιαστούν ως η μόνη λύση, οι δε ξένοι θα έχουν ήδη απομονώσει την χώρα με ολέθρια αποτελέσματα γιά την οικονομία. Το πιό πιθανό η επιστροφή πολλά χρόνια πίσω, ακόμα περισσότερα από όσα ήδη βρισκόμαστε...

Αυτό που πρέπει αλλά δεν νομίζω ότι θα γίνει δυστυχώς, είναι όλος ο πολιτικός κόσμος να συμφιλιωθεί γιά άλλη μιά φορά στην ιστορία μας -δύσκολο δε λέω- και να απομονώσει όσο πιό γρήγορα γίνεται φαινόμενα ανομίας που ασκούνται από ομάδες παρανόμων περιβεβλημένες αδιαφανές δημοκρατικό ένδυμα. Έτσι σταδιακά θα χάσουν κάθε έρεισμα που αυτές οι ομάδες έχουν και στην κοινωνία και μάλιστα σε μέσες ηλικιακά ομάδες πληθυσμού.
Παράλληλα όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να εφαρμόσουμε στην πράξη αυτό που επιβάλλεται. Δηλαδή λήθη των διαφορών του παρελθόντος -ακόμα δυσκολώτερο- και συνεννόηση ότι γιά το κοινό καλό και την πρόοδο της χώρας χρειάζεται ο καθένας να ενδιαφερθεί γιά το συμφέρον και το καλό του διπλανού πρώτα -αλληλεγγύη- και στη συνέχεια γιά την ευημερία και το δίκαιο το δικό του. Αυτό μπορεί να ακούγεται ουτοπικό. Δεν είναι νομίζω και ανέφικτο.
Τέλος οι περιφερόμενοι στα προαναφερθέντα παράθυρα να στρωθούν επιτέλους στη δουλειά. Δηλαδή κάθε είδους (και αμφιβόλου ποιότητος) ηγεσίες συνδικαλιστικές, πολιτικές, πνευματικές ας συνεργαστούν γιά να παράγουν έργο με πρωτοβουλίες επιτέλους πρωτότυπες χωρίς να επαναπαύονται περιμένοντας την σύνταξη και χωρίς να διώχνουν ό,τι έχει απομείνει στο εξωτερικό. Έτσι, οικονομικά τουλάχιστον μπορεί στο εγγύς μέλλον να έχουμε αληθινό και όχι πλασματικό πλεόνασμα. Πνευματικά ίσως το αποκτήσουμε στο απώτερο μέλλον.

The Housemartins - Bow Down

τραγούδι για τα φθινοπωρινά ταξίδια

Φυγή.

Τι μας κυνηγάει κατά καιρούς; Το παρελθόν αλλά και όσα επίκεινται να
συμβούν, ο εαυτός μας που μας φορτώνει τύψεις, οι άλλοι, ένα σωρό πράγματα έξω από εμάς, πέρα από τον έλεγχό μας. Πιό επικίνδυνα και ύπουλα είναι τα αφηρημένα και μη απτά από τα εύκολα προσδιορισμένα που καταπολεμούνται και ευκολώτερα. Αυτό δε το κινηματογραφικό τελευταίο βλέμμα προς τα πίσω πριν το ταξίδι, που παγώνει τη στιγμή, λες και δηλώνει τη βεβαιότητα της μη επιστροφής. Λες και ακυρώνει με τη μία όλες τις εκκρεμότητες ή όλα τα σφάλματα που έχουν εγγραφεί στην ιστορία του καθενός. Από την άλλη αυτή η νέα και πολλά υποσχόμενη ζωή στην οποία όλοι προσβλέπουν δεν παρέχει καμιά εγγύηση πως θα είναι γαλήνια ή όπως καθένας την ονειρεύεται. Τουναντίον αποτελεί συνήθως πιστό αντίγραφο της προηγούμενης ζωής εκάστου, με μικρές παραλλαγές. Και αυτό γιατί όλα περιστρέφονται με άξονα εμάς. Όπου και να ζήσουμε, από όποια πραγματικότητα και να αποδράσουμε, όσες φορές και να ξαναρχίσουμε τη ζωή μας, κανείς δεν μας διαβεβαιώνει πως δεν θα κυνηγούμε και πάλι ανέφικτες χίμαιρες ή δεν θα μας κυνηγούν αγωνίες καθημερινές. Μάλλον προγραμματισμένοι είμαστε να βιώνουμε τα εφιαλτικά όνειρά μας και στην πραγματικότητα. Σπάνιες οι εξαιρέσεις.
Ίσως προς το τέλος της ζωής βρούμε τον ελάχιστο χρόνο ή το καθαρό μυαλό και απαλλαγούμε από τον όποιο διώκτη μας, τον εαυτό μας. Αργά θα είναι βέβαια.

Ένα όνειρο.

Τα χέρια του καλλιτέχνη μπορούν να αποδώσουν με τον καλύτερο τρόπο ακόμα και ένα όνειρο.

(Sand artist: Ilana Yahav)

Ίλιγγος.

Πόσες φορές δεν κατακρημνίζεται η κλίμακα των αξιών, των προτεραιοτήτων και ταυτόχρονα θολώνει ο εξ ορισμού πεντακάθαρος και γυαλιστερός νούς, με αποτέλεσμα το αδιέξοδο; Πολλές. Μέσα σε τέτοιου τύπου σύγχυση και σκοτοδίνη, δέχεσαι πανταχόθεν πιέσεις γιά το πρακτέο ή μή, έχεις να αντιμετωπίσεις ερινύες, καλοθελητές μα και άλλους που βιώνουν τον προσωπικό τους παράδεισο ή κόλαση και σε αντιμετωπίζουν σαν σάκκο γεμάτο άμμο. Δύσκολο να τοποθετηθεί και πάλι κάθε κομμάτι του πάζλ στη θέση του από την αρχή σε τέτοιες στιγμές. Ακόμα χειρότερο δύσκολο και να αναπνεύσεις. Είναι συνάρτηση της προσωπικής ευαισθησίας εκάστου και του τρόπου που μεταβαίνει από τη μία κατάσταση στην άλλη, την τελείως αντίθετη, χωρίς να πέσει στην παγίδα του να μείνει έστω και λίγο σε στάδιο ακινησίας, κενού ή κώματος. Γιατί τότε είναι που βάζει στοίχημα με τον εαυτό του γιά την επιβίωση. Και τέτοιος τζόγος επιτρέπεται μόνο στο όνειρο, στην έβδομη τέχνη ή σε άλλους ηρωικότερους του σημερινού χωροχρόνους. Όσο και να υποστηρίζεται πως κάπου δίπλα υπάρχει η εύκολη λύση και η απαραίτητη υποστήριξη από τον κατάλληλο άνθρωπο γιά την εξεύρεσή της, αυτά αποτελούν άλλη μιά διαχρονικά άψογα σερβιρισμένη χίμαιρα. Είμαι πεπεισμένος πως μόνος, μαζί με τον εαυτό του καθένας ή θα προσεγγίσει την όποια λύση ή θα πάρει τον τελείως αντίθετο δρόμο και πράττοντας θα βυθιστεί ακόμα περισσότερο στην κινούμενη άμμο χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος.

Φιλοσοφία του κ...

Πάλι ασκήσεις υπέρτατης "ενδοσκόπησης", "αυτογνωσίας", μπουρδολογίας και τέτοια προτείνει το ημερολόγιό μου στη πίσω σελίδα! Όταν το τύπωναν copy-paste από σελίδα άρλεκιν θα έκαναν. Γράφει:
"Αφέσου σε οτιδήποτε σου φέρει η τύχη, κι άσε το νού σου να 'ναι λεύτερος. Δέξου τα πράγματα ως έχουν. Αυτό είναι η υπέρτατη αξία...".
Ας με συγχωρήσει ο μέγας φιλόσοφος, αλλά αυτά που λέει είναι τρισμέγιστες ανοησίες, πιασάρικες δε λέω, αλλά γιά άλλες εποχές, ικανές το πολύ να τυπωθούν σήμερα σε κανένα μοντέρνο sous plat ίσα να περνά η ώρα, περιμένοντας το σούσι στο x εστιατόριο.
Τι λές κύριε Chuang Tzu μου, σκέφτηκες πολύ να το εκστομίσεις αυτό; Γιατί να αφεθώ και γιατί να δεχτώ; Άλλοι να με κατατρώνε σαν αρπακτικά, εγώ να πληρώνω και να πρέπει και να περιμένω γιά το επόμενο βήμα τους; Όχι αγαπητέ κινέζε (!) δε θα σου κάνω τη χάρη. Μπορεί οσονούπω να με αγοράσεις εσύ και η παρέα σου μαζί με όλα τα υπάρχοντά μου υλικά ή ιστορικά, αλλά δεν θα κάτσω κιόλας μέχρι να με πείσεις ότι μου περνάς αξίες, ηθική, ήθη και ότι όλα γίνονται με γνώμονα το καλό μου. Διότι κινέζε, γερμανέ ή ό,τι είσαι, όρια που έχουν ξεπεραστεί δεν λογίζονται πλέον ως όρια, αλλά ως μέσα, που στα χέρια μου μπορούν να ανατρέψουν τα πλάνα και να ακυρώσουν τις όποιες βλέψεις σου.


(υγ.  όταν λέω του κ...  εννοώ του κινέζου φυσικά.)

Δυό λογιών.

Αρκεί καμμιά φορά να καθαρίσει ένα παράθυρο από τη σκόνη και τη θαμπάδα γιά να ανακαλύψεις πάλι τα χρώματα του λουλουδιού απ' έξω και να ευφρανθείς με την ομορφιά του.
Με τον καθρέφτη όμως η ίδια δουλειά δεν είναι σίγουρο ότι φέρνει ίδιο αποτέλεσμα. Σκέψη και δάκρυ φέρνει...

Διάγνωση.

Διάβασα τα αποτελέσματα έρευνας που καταλήγει στο ότι η ενασχόληση με το facebook δημιουργεί κατάθλιψη ή κάτι τέλος πάντων λιγότερο σοβαρό!
Η ενασχόληση με το blogger λέω εγώ δημιουργεί καθημερινή ανάγκη να σβήσεις όλα όσα έχεις γράψει μέχρι σήμερα - οποιαδήποτε αξία και αν έχουν αυτά - και να εξαφανιστείς από τη "σφαίρα".
Αλλά πάντα πριν το delete, υπερισχύει κάτι, μακάρι να ήξερα τί, και αναβάλλεται η απόφαση.

Τέσσερα πράγματα.

...είχε τελειώσει την ενασχόλησή της με εκείνο το βιβλίο που από το πρωί απλά ξεφύλλιζε χωρίς να διαβάζει και με μιά νωχελική κίνηση άφησε και σήμερα την παραλία. Και ο ήλιος λες και την περίμενε, χανόταν και αυτός στον ορίζοντα. Σε λίγη ώρα, με ένα λευκό φόρεμα βρέθηκε στο ερημικό παγκάκι που στεκόταν στην άκρη του τελευταίου βράχου και έβλεπες όλο το νησί και το πέλαγος από εκεί. Άναψε τσιγάρο και άρχισε να σκέφτεται τον λόγο που ήλθε και εφέτος μόνη στο νησί. Δεν θυμόταν πόσα χρόνια πήγαιναν μαζί διακοπές, αλλά της φάνηκε σα μιά ζωή. Τα φώτα από κάποιο μπαράκι απέναντι της θόλωσαν τα μάτια και το νού γιά λίγο, σα να τη ζάλισαν, αλλά όταν επανήλθε, σκέφτηκε πως δεν υπήρχε άλλη λύση. Δεν μπορούσε να τον βλέπει κάθε βράδυ στο όνειρό της χωρίς αυτός να είναι δίπλα, δεν μπορούσε να είναι ερωτευμένη μαζί του και αυτός να έχει φύγει. Δεν μπορούσε να το χειριστεί ούτε καμμιά της φίλη την βοηθούσε, πόσο μάλλον οι δικοί της που λες και κάθε τους σκέψη ήταν στο πώς θα κερδίσουν περισσότερα λεφτά. Γενιά στερημένη και απάνθρωπη. Αν έμενε στην Αθήνα θα άρχιζε πάλι να πίνει, θα γύριζε σε εκείνη την ανυπόφορη κατάντια. Τόση προσπάθεια έκανε να ξεφύγει από εκείνο το διάβολο και είχε ήδη επιλέξει έναν άλλο διαφορετικό δρόμο προς την καταστροφή της. Αργή αλλά βέβαια. Την κατέτρωγε από μέσα της τούτη τη φορά. Ανασκάλευε κάθε τόσο πράγματα και γεγονότα από τα παλιά. Και αυτό ήταν χειρότερο. Έμενε προσκολλημένη στο παρελθόν της, που ενώ γιά όλους τους άλλους ήταν γκρίζο πιά, ξεχασμένο και χωρίς σημασία, γι΄ αυτήν ήταν ζωηρό και ζωντανό λες και το ζούσε κάθε ημέρα, λες και έπαιρνε οξυγόνο από αυτό. Από αυτόν. Έκανε το λάθος να πατάει πάνω σε αυτό το θολό παρελθόν, πάνω στις προηγούμενες δεκαετίες της ζωής, να νομίζει ότι είναι ακόμα είκοσι, τριάντα, τριανταπέντε και να μη βλέπει την κάθε ημέρα που ζούσε στην πραγματικότητα. Κάθε ώρα και κάθε ημέρα έφευγαν χωρίς αιτία και εκείνη είχε το χαμόγελο  που της πρωτοσχηματίστηκε στα είκοσι, όταν τον πρωτογνώρισε. Περίμενε πάντα να της ξαναχτυπήσει την πόρτα ή με κάποιον μαγικό τρόπο να βρεθεί μπροστά της και να ξαναζήσει ίσως μιά στιγμή. Και αυτή τώρα πιά δεν ήταν σίγουρη, αν τη ρώταγες, τι ήθελε. Πώς θα μπορούσε να ζήσει μαζί του άλλωστε; Δεν είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Δεν ήθελε αυτό, είχε συνηθίσει τόσα χρόνια μόνη της. Δεν φανταζόταν τον εαυτό της μαζί του. Είχε μεγαλώσει πιά. Απλά ήθελε να ξαναζήσει εκείνη τη στιγμή. Τη στιγμή που του κράτησε το χέρι, που την κοίταξε, που της έδειξε εμπιστοσύνη και είπε το όνομά της. Πόσο λίγα πράγματα ήθελε. Τέσσερα. Τα σκεφτόταν με αυτή τη σειρά πάντα.
Είχε νυχτώσει πιά, με λιγοστό φεγγάρι να δείχνει το μονοπάτι. Έκανε να φύγει μα παραπάτησε...

Iyeoka Okoawo - Simply Falling.

θα συμπλήρωνα πως ξεχνάμε το κακό παρελθόν και ζούμε το παρόν...

Διαφορετικές οπτικές.

Ένας ψυχίατρος που ακολουθούσε γιά τους ασθενείς του την κλασσική μέθοδο θεραπείας, συνάντησε κάποτε έναν δάσκαλο φιλοσοφίας και τον ρώτησε κάτι που πάντα τον απασχολούσε:
"Πώς διδάσκεις εσύ τους ανθρώπους;" είπε.
"Τους φτάνω στο σημείο να μην έχουν άλλες ερωτήσεις." απάντησε ο δάσκαλος...

Διακοπές τότε.

Την ώρα του μεσημεριού οι περισότεροι μάζευαν τα πράγματά τους και αποχωρούσαν ευτυχισμένοι και γελαστοί από τη πρωινή επίσκεψη στη θάλασσα. Τότε το μόνο που έμενε ήταν αυτή η καλοκαιρινή ησυχία. Λίγο κύμα και πίσω ένας τζίτζικας να υπενθυμίζει την εποχή. Αυτή την ώρα διάλεγα να βυθιστώ στο νερό, και γιά πολύ λίγο νόμιζα πως έφευγε από επάνω μου κάθε ίχνος τύψης, ευθύνης ή ενοχής - ό,τι από αυτά είχε άλλωστε προλάβει να δημιουργηθεί. Λίγο αρκούσε τότε γιά να ξεκινήσουν οι διακοπές στη δική μου παραλία. Η πρώτη βουτιά σε εκείνα τα άλλα νερά, κάτι σαν ιεροτελεστία, σαν τελετή, σηματοδοτούσε ένα χρονικό διάστημα ελευθερίας και ξεγνοιασιάς. Οι διακοπές δεν απαιτούσαν καμμιά προετοιμασία. Όσο οι άλλοι κοιμόντουσαν γιά μεσημέρι, χωρίς υπολογιστές και χωρίς ίντερνετ, το παιχνίδι με το νερό μου επέστρεφε μία μία τις ημέρες που είχα χάσει το χειμώνα στις αίθουσες του αυστηρού και απαιτητικού σχολείου.Μετά, κάτω από τα πεύκα, θα κοίταζα απέναντι το νησί και θα έφτιαχνα ιστορίες κατάκτησής του ή το βράδυ ο ήχος ενός καϊκιού που έδενε στον όρμο έκλεινε τη βραδυά. Έτσι περνούσαν - αργά τότε - οι καλοκαιρινές ημέρες, με εικόνες απο το πέλαγος, με χρώματα από το βυθό, ήχους από το κύμα και μυρωδιές από πικροδάφνη. Μεγάλη η αξία τους και γι' αυτό βαθειά χαραγμένα όλα στη μνήμη μου.

 Tango with lions - In a bar

Χωρίς σχόλιο.

Αυτούς που ονειρεύονται τους αναγνωρίζεις, έχουν στα μάτια ένα πέπλο θλίψης.
Έχουν τη μελαγχολία αποκοιμισμένη στην άκρη των χειλιών, έχουν το ύφος ανθρώπου που κάτι ψάχνει απελπισμένα.
Το ονείρεμα είναι κουραστικό, δεν είναι για τον καθένα.
Είναι για τους θαρραλέους όπως η θάλασσα και η αγάπη...
(Ρομπέρτο Μπενίνι)

Μαρία Παπαγεωργίου - Αμφιβολία

Η πίσω πλευρά.

Δεν μου αρέσουν τα ημερολόγια τοίχου, αυτά που ξεκολλάς μέρα τη μέρα, γιατί πάντα αργούν να τελειώσουν!
Σήμερα πρωί όμως στη σελίδα που ξεκόλλησα βρήκα κάτι που το σκεφτόμουν όλη μέρα. Έλεγε: "Η ζωή δεν είναι φτιαγμένη από ορόσημα αλλά μόνο από στιγμές.".
Που μπορεί να είναι απλά αδιάφορες ή ασήμαντες, αλλά να κρύβουν τη μοναδικότητα ότι δεν μπορούν να επαναληφθούν ποτέ.

Απλά φανταστικό.

 

"Nirvana" - by Oceanco

Άξιο θαυμασμού ό,τι συνδιάζει αισθητική, μεράκι, τεχνολογία και τέχνη. 

 

Diana Krall - Fly me to The Moon.

In other words, please be true...

Μιά διαπίστωση.

Ευτυχισμένος αυτός που έχει τα απαραίτητα και του αρκούν, μιά και μπορεί έτσι να κοιτά διαρκώς προς τα μέσα του και να βελτιώνεται. Αυτή η ολιγάρκεια είναι ακατανόητη πολυτέλεια γιά τους υπόλοιπους, που επηρεασμένοι από τον διαρκώς επιταχυνόμενο τρόπο ζωής αρπάζουν και καταναλώνουν με μανία τα πάντα, λες και εξασφαλίζουν έτσι κάποια μυστική συνταγή γιά ευτυχία...
Αφορμή γιά τη σκέψη αυτή στάθηκαν κάποιες επίκαιρες εικόνες από τις αμόλυντες παραλίες στη Γαύδο που κοιτούν το Λιβυκό, σε αντιδιαστολή ας πούμε με ένα πολυτελές συγκρότημα σε κοσμικό θέρετρο.

Φαντάζομαι πως οι επιλογές μας την όποια στιγμή αντικατοπτρίζουν το ποσοστό όχι μόνο ευημερίας αλλά και εσωτερικής ισορροπίας και γαλήνης.

Beethoven - Moonlight Sonata (3rd Movement)...!

played by Dr.Viossy

Γραφικότητες.

Ενώ τη μιά στιγμή οργιζόμαστε ΟΛΟΙ γιά τη σπατάλη που γίνεται σε ένα δημόσιο φορέα, την αμέσως επόμενη φτιάχνουμε αυτοσχέδια επαναστατικού τύπου μίνι "πολυτεχνεία"  με συναυλίες, κοινωνικά εστιατόρια (!!!) και συναφή παρεϊστικα, για να διαιωνίσουμε την ύπαρξή του και να δώσουμε στον καθένα να καταλάβει πως μόνο με κομματικούς διορισμούς εν είδει ΟΤΑ οφείλει να συνεχίσει να λειτουργεί. Αυτή είναι η αντίληψή μας γιά τη σύγχρονη δημόσια διοίκηση, τα νπδδ, το δημόσιο και την Ελλάδα. Αλλά ξέχασα,  ευκαιρία ζητάμε να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας, τώρα μάλιστα που καλοκαιριάζει.
Καλή συνέχεια λοιπόν και καλές ...αναμεταδόσεις.

Εικόνες του δρόμου.

Ελλάδα είναι οι βρώμικοι οδηγοί ταξί, οι οδηγοί λεωφορείων που μιλούν στο κινητό ενώ στρίβουν το βαρύ όχημα, οι ευγενικοί αστυνομικοί, οι φιλότιμοι τραυματιοφορείς του εκατόν εξήντα έξη, ο υπερήφανος ηλικιωμένος που προσπαθεί να περάσει τη διάβαση χωρίς να δέχεται βοήθεια αλλά και η αλλοδαπή καθαρίστρια που κάθε μέρα γυαλίζει με περισσή φροντίδα και χαμόγελο τα μεταλλικά κάγκελα στο πεζοδρόμιο. Ελλάδα είναι ο τύπος που μέσα από τα λιγδερά μαλλιά του κουνάει παλινδρομικά τα λίγα εναπομείναντα εγκεφαλικά κύτταρά του στον ρυθμό κάποιου άσματος που ξεχειλίζει απο την ανοιχτή οροφή του αυτοκινήτου στις τρείς το μεσημέρι. Ελλάδα είναι το μποτιλιάρισμα όπου όλοι φαίνονται να παραμιλούν συντροφιά με τη μοναχικότητά τους. Σε έναν αόρατο συνομιλητή απευθύνονται και, ποιός ξέρει, μπορεί αυτό να λειτουργεί και λυτρωτικά.

Αναίρεση.

Δεν υπάρχει αυτό που λένε «εσωτερική γαλήνη».
Υπάρχει είτε νευρικότητα είτε θάνατος.

F. Lebowitz

Εξέλιξη.

Προχθές κατεγράφη μιά επίθεση σε εταιρεία της βόρειας Ελλάδας και τα κανάλια την ώρα του βραδυνού φαγητού θριαμβευτικά την μετέδωσαν ως τρέιλερ ασπρόμαυρης αστυνομικής ταινίας. Κάμερες παντού λοιπόν φυτεμένες στη κορυφή κάθε αστικού τοίχου και στύλου καθημερινά μου κλείνουν πονηρά το μάτι και με ενοχλούν αφάνταστα. Αισθάνομαι πάντα άβολα, αποκτώντας την ψυχολογία του ενόχου ή υπόπτου φυγής από τη χώρα. Γιατί να πρέπει να δημοσιοποιείται ακούσια κάθε μου κίνηση, στάση, βλέμμα, νεύμα, σκέψη, ανά πάσα στιγμή; Τι συμπεράσματα θα βγάζουν όσοι δεν με ξέρουν αν με παρατηρούν φερ'ειπείν να κοιτώ ένα δέντρο; Ότι είμαι φυτό και εγώ; Γιατί πρέπει να εμπιστεύομαι η εικόνα μου να διαχειρίζεται από αδαείς δημόσιους υπάλληλους με αυξημένη μάλιστα αρμοδιότητα; Από την άλλη ούτε μιά ημέρα δεν μπορώ να κυκλοφορήσω ατημέλητος πιά. Δεν πρέπει να προσβάλλω επ΄ ουδενί την αισθητική του παρακολουθούντος! Τίθεται επομένως το ερώτημα: ιδιωτική ζωή ή κοινωνική τάξη-ειρήνη-ασφάλεια και ό,τι άλλο παρεμφερές με τη χρήση σύγχρονων καταδοτών; Προτείνω το πρώτο, μιά και όσο αυξάνονται τα καταγραφικά μέσα τόσο αυξάνεται και η εγκληματικότητα (δεν φαίνεται δηλαδή πως συμβάλλει αποτελεσματικά στη μείωση της σκληρής εγκληματικότητας στην Ελλάδα η φύτευση καμερών παρακολούθησης αντί δέντρων) αλλά και από την άλλη, ζωή μέσα σε ένα πανοπτικόν περισσότερο σε φυλακή μοιάζει.

Προδοσία.

Καθένας ζεί για να προδοθεί. Αποτελεί βασικό αξίωμα στη κλίμακα των ρήξεων που συμβαίνουν στην ανθρώπινη ύπαρξη/συνύπαρξη. Το μεσοδιάστημα λογίζεται ως έρωτας ή ανίχνευσή του. Το πένθος που ακολουθεί μιά προδοσία εκπαιδεύει και ωριμάζει την ψυχή, ο δε πόνος προετοιμάζει, ώστε στη συνέχεια να είναι ανεκτή κάθε επόμενη ερωτική σχέση που τυχόν καταλήξει στον βίαιο θάνατό της. Με άλλα λόγια αναζητούμε κάθε φορά εκείνη την προδοτική σχέση που θα αφήσει τα λιγότερα κατάλοιπα. Δεν είναι πάντα βέβαιο ότι το πετυχαίνουμε φυσικά. Βρίσκουμε και βιώνουμε μιά εκδοχή ενός χαμένου παραδείσου, ενώ καιροφυλακτούν καθημερινά αποσταθεροποιητικοί παράγοντες. Κάποια στιγμή θα λυτρωθούμε και θα οδηγηθούμε νομοτελειακά στην επόμενη περιπετειώδη sequence, στο επόμενο σημείο της περιφέρειας του φαύλου αυτού κύκλου.
Παρεμπιπτόντως γινόμαστε και θέμα συζήτησης ή απλά αναφοράς στον κύκλο των γνωστών μας!

Beethoven Symphony No9 - Ode to ...Joy!!!

όχι ωδή, μάλλον θρίλλερ!

μετά από αυτό, καλό Σαββατοκύριακο!

Dein ist mein ganzes Hertz - Franz Lehar.

 

 Anna Netrebko, Placido Domingo και Rolando Villazon

αφιερωμενο σε οσους γιορταζουν

Εκ προμελέτης άγνωστοι.

Κάποιοι φίλοι εκεί που πιστεύεις πως θα εμ-φανίζονταν και σήμερα, ανακαλύπτεις πως έχουν εξ-αφανιστεί. Ξαφνικά, αίφνης και χωρίς προειδοποίηση. Μένεις να φαντάζεσαι και να εικάζεις. Ανακαλώ όμως τη λέξη φίλοι, μιά και στον ορισμό της περιέχει μιά ηθική που δεν επιτρέπει τέτοιου είδους απροειδοποίητες παλινδρομήσεις και αντ' αυτής βάζω την απλή και χωρίς φορτίσεις λέξη "γνωστοί".
 Όμως καλύτερα μόνος με τον εαυτό, παρά μαζί με γνωστούς - άγνωστους εν δυνάμει δραπέτες.

Rachmaninoff, Πρελούδιο σε σολ μινόρε, Op.23 Νo 5

Παιγμένο ίσως λίγο πιό γρήγορα,
η Valentina Lisitsa έχει ταυτιστεί με αυτό το δύσκολο κομμάτι!

Ένα είδος.

Ανέκαθεν προσπαθούμε να διαφοροποιηθούμε προς το καλύτερο από τον διπλανό μας. Με πολλούς τρόπους. Ένας από αυτούς που τουλάχιστον έχει και θετικό αποτέλεσμα είναι η απόκτηση γνώσης. Αν μάλιστα είμαστε τυχεροί και την συνδιάσουμε με μιά ευρύτερη παιδεία, τότε η προσπάθειά μας έχει εμφανέστερα αποτελέσματα στη ζωή μας. Τουλάχιστον χαμογελάμε και φαίνεται αληθινό το χαμόγελο... Αν όμως αρκεστούμε στην δημιουργία ενός πολύχρωμου γυαλιστερού περιβλήματος μέσα στο οποίο υπάρχουμε και μέσα από το οποίο αφήνουμε να φανεί μόνο ό,τι εμείς θέλουμε, τότε απλά "νομίζουμε" πως ζούμε, πως πετύχαμε, πως είμαστε καλύτεροι, δυνατώτεροι. Αν μας μελετήσει κανείς προσεκτικά, πολύ σύντομα θα αναγνωρίσει πού οφείλεται η πολύχρωμη φανταιζί επένδυση του φτωχού κορμιού μας ή ακόμα χειρότερα η οχύρωσή μας σε δυσθεώρητα ψηλούς και επιβλητικούς πύργους. Δεν αργεί η προς τα έξω αποκάλυψη, η αποκάλυψη δηλαδή της κάθε είδους ανεπάρκειάς μας. Με το να λέμε προς τα κάτω ένα "κοιτάξτε με" δεν σημαίνει τίποτα, απλά τονίζουμε άκομψα μάλιστα την κενότητά μας και την ανικανότητά μας να πλησιάσουμε με ζεστασιά και στοργή τον διπλανό μας, χωρίς να μας συνοδεύει όλη μας τη ζωή ο αυτοκαταστροφικός εγωισμός μας. Υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα ένας απλός μα συνειδητοποιημένος άνθρωπος να σε γιατρέψει με τα λόγια του, το άγγιγμά του και τις ανυστερόβουλες πράξεις του, παρά ο φοβισμένος κενός "κύριος" ή "κυρία" μέσα από το καλά σφραγισμένο περίβλημά του. Μέσα από το οποίο έχει αφήσει δύο μικρές τρύπες, ίσα ίσα γιά να βλέπει τη ζωή, χωρίς να μετέχει σε αυτή. Τα πάντα είναι ελεγχόμενα, προγραμματισμένα, απάνθρωπα και παγερά. Και το αστείο είναι πως αυτοί οι άνθρωποι κουβαλούν ένα σωρό χαρακτηριστικά πανομοιότυπα. Λες και είναι ο ίδιος άνθρωπος σε πολλές κόπιες. Γνωρίζω πάνω από έναν τέτοιους, αλλά είναι όλοι ίδιοι και κυρίως προβλέψιμοι πάντα!

Άλλη όψη.

Ήταν γαλήνιος, γελαστός και ικανοποιημένος με ό,τι μπορούσε να του προσφερθεί την στιγμή εκείνη. Ένα δύο ευρώ, όχι περισσότερα. Κουκουλωμένος με σκισμένο ρούχο στο κρύο. Και γελαστός. Χωρίς αναβρασμό στο μυαλό, χωρίς σύγχυση. Δεν υπήρχαν για αυτόν καταναλωτικές παγίδες και διλήμματα. Αλλά γέλαγε. Ό,τι κέρδιζε ίσα ίσα έφτανε γιά ψωμί και λίγο φαϊ.  Ένα παράδειγμα, τώρα που το ξανασκέφτομαι, γιά "εμάς". 

Τους κατ΄ εξακολούθησιν σκυθρωπούς δρομείς - καταναλωτές.

Υπόθεση εργασίας.

Usb flash drives, λίστες σε excel, kalashnikov και βίλλες σε κατάληψη, μαζί με όλη τη κούφια φιλολογία που αναπτύσσεται γιά καθένα από αυτά, δείχνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα. Την κατάντια και παρακμή της κοινωνίας αφενός αλλά και τον προσεκτικά σχεδιασμένο αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από ιθύνοντες, κυβερνητικούς και μη. Στην πορεία του ελληνικού κράτους εάν σε έναν πίνακα απεικονίσουμε διαχρονικά τα μακροοικονομικά στοιχεία, τις εξαγωγές, την κερδοφορία των επιχειρήσεων, την ανεργία, τις ασφαλιστικές εισφορές και ό,τι άλλο επιθυμεί καθένας, όλα αυτά θα μας δείξουν ένα κράτος, έναν μηχανισμό δηλαδή διαρκώς διογκούμενο και έναν λαό που από ένα σημείο και μετά άρχιζε να συμπιέζεται γιά να επιβιώνει το κράτος. Στο ίδιο διάγραμμα θα μπορούσε να σχεδιαστεί μιά καμπύλη εμφανώς φθίνουσα αυτή, που απεικονίζει την κοινωνική συνοχή, την εμπιστοσύνη στους θεσμούς, την ευτυχία - όπως ο καθένας την ορίζει γιά τον εαυτό του. Δεν αρκεί ο μεσογειακός ήλιος, χρειάζεται και μιά σταθερή θεσμική βάση στην οποία θα πατάει ο καθένας, μιά ασφάλεια νόμου, ώστε να προχωρήσει στη ζωή του και να κάνει τον προγραμματισμό του. Εάν κάθε ερασιτέχνης πολιτικός προσπαθεί με τρικλοποδιές και αιφνιδιασμούς να μείνει στην θέση του, το πιό πιθανό είναι πως σε λίγο θα διοικεί μόνο αλλοδαπούς, μιά και οι έλληνες θα έχουν εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, αναζητώντας τύχη στην αλλοδαπή.
Επειδή αυτό δεν θα γίνει όμως, διότι είμαστε και πατριώτες, αναρωτιέμαι ήδη από σήμερα τι θα συμβεί -εννοώ με τι κριτήριο πιά θα ψηφίσει ο καθένας μας- εάν γιά κάποιο λόγο η παρούσα κυβερνητική "σταθερότητα" διαταραχθεί και οδηγηθούμε πάλι σε εκλογές. Αυτό θα ήθελα να το δώ.

Στις δεκατρείς.

...τον αληθινό εαυτό, ό,τι προστάζει η καρδιά, μακρυά από σκοπιμότητες και αντιμέτωπος ως ένας προς έναν ή ίσος προς ίσο με τη Ζωή και την κάθε ακανθώδη παραφυάδα που σχηματίζεται στο δρόμο μου. Έτσι σκέφτομαι να πορευτώ φέτος.
Αυτά είχα σκεφτεί και γιά πέρυσι. Σε ένα σωρό χαρτιά καλά κρυμμένα, βρήκα σήμερα τις σκέψεις και τα σχέδιά μου. Τα είδα πάλι και έκατσα να σκεφτώ τί από αυτά πέτυχα.

...ευτυχώς, πάντα κάτι φρόντιζε όλη μέρα να με διακόπτει από την εξαγωγή ασφαλούς συμπεράσματος στον πρόχειρο αυτό απολογισμό της χρονιάς.

Pizzica - Laura Boccadamo

Renee Fleming - Panis Angelicus, Cesar Franck.

Renee Fleming - Panis Angelicus, Cesar Franck

Αναμέτρηση.

Μιά φωνή είναι ικανή να σκουπίσει από επάνω σου όλη την χρυσόσκονη που περίσσεψε.
Μπορεί να οριοθετήσει με σαφήνεια το άϋλο παραμύθι των ημερών.
Ακόμα και οι κόκκινες κορδέλλες μπορεί να ξαναπάρουν το γκρί χρώμα της χαρτόμαζας.
Ρολόϊ του Ντάλι ο χρόνος, καμπυλώνει, συμπιέζεται και από μετρήσιμος θα γίνει χορδή.
Κάθε παλμός ιδιότυπα συντονίζεται και επιταχύνει, έτοιμος γιά την αναμέτρηση.
Όμως και πάλι παίρνεις δύναμη, δεν θα παραδώσεις εύκολα.
Έχεις βγεί ξανά νικητής.

 Florence and the Machine - Shake it out

Παράδειγμα σύμπτωσης.

Δεν θέλω να εντρυφώ σε ενιαύσιες αναδρομές φωτογραφικές, πολλώ δε μάλλον όταν αυτές έχουν καταντήσει στερεότυπα τηλεοπτικά. Δεν υπάρχει λόγος. Όταν χρειάζομαι έχω τις δικές μου προσωπικές αναδρομές και αναφορές, οι οποίες έρχονται και όταν δεν υπάρχει λόγος. Είναι αυθόρμητες, άρα αποτελεσματικότερες. Από αυτές θα αντλήσω συμπεράσματα γιά την στασιμότητα, πρόοδο ή οπισθοδρόμησή μου. Αν φερ΄ειπείν σκεφτώ, ενθυμούμενος εκούσια ή αναγκαστικά, κάποια παρελθούσα πράξη ή συμπεριφορά μου που τυγχάνει να επαναλαμβάνω και σε παρόντα χρόνο, τότε μπορώ να συγκρίνω και να με κρίνω. Αυστηρά, εάν πράγματι με ενδιαφέρω ή χαρίζοντάς μου μιά γρήγορη συγχώρηση με την απαγγελία εκατό "ποτέ δεν θα ξανα...", εάν με αντιμετωπίζω με ...μεγαλοσύνη. Κρίνων και κρινόμενος σπάνια συμπίπτουν στο ίδιο πρόσωπο στην ιδεοκρατικά αποδομημένη κοινωνία μας, πέρα από τις θεολογικές αναφορές που γνωρίζουμε όλοι. Αλλά μιά από αυτές τις περιπτώσεις σύμπτωσης είναι και η ανωτέρω. Η αλήθεια είναι πως έχω πεί πολλές φορές "δεν θα ξανα...", όμως η απόλυτη αδυναμία μου να συμμορφωθώ με τον ίδιο μου τον εαυτό με κάνει να επιλέγω πλέον την δεύτερη ευκολώτερη λύση. Εύκολα θα αποδώσω σε εξωγενείς ή άλλους παράγοντες ακόμα και την προς τα πίσω πορεία μου, αφήνοντας φυσικά μιά πικρία ως υποθήκη γιά το μέλλον.
Τουλάχιστον είμαι συνεπής και όταν "κρίνω" (πόσο μεγάλη λέξη) και τους άλλους.
Προσπαθώ να δικαιολογώ...

Υποκριτές;

Τίποτα δεν είναι βέβαιο, αλλά στις γιορτές θα τηλεφωνήσουμε στον ξεχασμένο πιά αδερφό, φίλο, ή γονιό, θα χτυπήσουμε τη πόρτα του γείτονα με τον οποίο λογομαχήσαμε, θα ακούσουμε επιτέλους τον επαίτη στο φανάρι και θα του δώσουμε ένα ευρώ. Υπάρχει επίσης πιθανότητα να πάμε στην εκκλησία, όσοι το συνηθίζουν, και εκεί κοιτάζοντας με τρόπο προς το ...ταβάνι, να δικαιολογηθούμε επειδή δεν τηρούμε αυτή την ανθρώπινη στάση και τις υπόλοιπες ημέρες. Αφού γίνουν όλα αυτά, αφού δηλαδή "ξεμπερδέψουμε" με τις υποχρεώσεις των ημερών, θα εισβάλλουμε στο πρώτο mall και θα αδειάσουμε τις τσέπες γιά άχρηστα ηλεκτρονικά γιά ανήψια, παιδιά και γκόμενες αντί ταπεινά να προσφέρουμε λίγη από την ψυχή μας σε όποιον το έχει ανάγκη. Εύκολο να βρούμε ποιός θα είναι, αρκεί μιά ματιά. Πλουσιώτεροι θα γίνουν κατά τι αυτές τις ημέρες και η mcarthurglen και η lamda development και η dixons και η vodafone. Καλοί και αυτοί δεν διαφωνώ, όμως και αυτός που έξω από το σούπερ μάρκετ μαζεύει τα ληγμένα προϊόντα έχει ανάγκη. Άρα ένα smart κινητό λιγότερο εφέτος και λίγη ευγένεια παραπάνω; Τι λέτε, είναι υπαρκτό το δίλημμα; Από την άλλη η 22α Μαρτίου, η 5η Ιουνίου ας πούμε πόσο διαφέρουν από τα Χριστούγεννα; Γιατί ο απολογισμός της χρονιάς μας να μας οδηγεί κάθε φορά στις τόσο προσβλητικές προς τους συνανθρώπους συμπεριφορές; Γιατί μόνο τα Χριστούγεννα πρέπει να "αισθανόμαστε" ότι υπάρχει και κάποιος άλλος που δυστυχεί; Τρέχουμε να προφτάσουμε μήπως και κριθούμε στο τέλος του χρόνου; Από ποιόν; Από το είδωλο του εαυτού μας; Τα ίδια δε θα κάνουμε και του χρόνου, εμποτισμένοι από φτηνά τηλεοπτικά "έθιμα" των ημερών;

 Maria Callas - Norma, Casta Diva
&
 Καλά Χριστούγεννα

Sóley - Pretty Face.

I see my pretty face in his old eyes
I listen to our blood run side by side
I throw my hands to you and run away
It´s so cold so dangerous that I can't stay

I run away from you
Into your dream and who the one
That I was in when you took me
That I could never meet my friends again

I thought I touched them but I can't feel I´m in your dream
They want to take me but I will hide from them
Tonight I take your life and throw it far away
I'll use my pretty face to find my way to him

I run away from you
Into your dream and who the one
That I was in when you took me
That I could never meet my friends again

Will you be my friends in my dream
Just take that pretty face I´ve shown me
Will we ever have that baby
Just take that pretty face I´ve shown me
Are you my friend

Will you be my friend in my dream
Just take that pretty face I´ve shown me

Madrugada - Tonight I have no words for you.

Πιθανότητες.

Αν κάθε μέρα που περνάει κοιτάς όλο και χαμηλότερα από τον ορίζοντα, προς τον οποίο πρέπει κάθε άνθρωπος λογικά να κοιτά - το ψηλότερα είναι ύβρις γιά πολλούς - τότε δυό είναι οι πιθανότητες. Ή να μην δείς το μεγάλο εμπόδιο και να πέσεις ή να καταλήξεις να κοιτάς τον ίδιο σου τον εαυτό.
Και τα δυό έχουν την αξία τους...

Συνύπαρξη.

Κοιτώ τέσσερα πέντε βιβλία, το ένα επάνω στο άλλο. Rimbaud, Γουάιλντ, Χειμωνάς και πάνω  από αυτούς αναπαύονται Χάιντεγκερ, Ράμφος, Τσουκαλάς, λες και δηλώνουν την χρονική σειρά των πραγμάτων. Συγκυριακά. Οι ποιητές αποτελούν τη βάση που  επάνω της πατούν και αναπαύονται οι φιλόσοφοί μου! Η φιλοσοφία συχνά γίνεται και αυτή ποίηση, εκεί που φτάνει στα οριακά παιχνιδίσματα του νού και προσφέρει στον αναγνώστη απλόχερα την ανακάλυψη. Αλλά και ο ποιητής δεν είναι φιλόσοφος της ζωής, όταν πιάνει μιά αίσθηση, μιά εικόνα, μιά πραγματικότητα αν θες ή ένα όνειρο και τα κάνει σκέψη και λέξεις; Τα βράδυα που σκοτεινιάζει, θα επικοινωνούν ο Rimbaud με τον Χειμωνά και τον Τσουκαλά μέσα από τις λέξεις τους και θα ανταλλάσουν ιδέες. Έχουν τόσα πολλά να πούν! Και εγώ έχω τόσα πολλά να βρώ εκ νέου στις σελίδες τους! Καλά έκανα και τους έβγαλα από τη βιβλιοθήκη.
Είμαι σίγουρος πως, εξαιτίας αυτής της συμβίωσής τους στο γραφείο, τα κείμενα που θα βρώ θα είναι διαφορετικά απ΄ ότι παλαιότερα.
Στις σελίδες καθενός θα ανακαλύπτω καλά κρυμμένα στοιχεία από  τους άλλους...

Επ΄ ευκαιρία.

Δευτέρα πρωί. Επαγγελματική συνάντηση σε γνωστό νύν παρηκμασμένο εμπορικό κέντρο της πρωτεύουσας. Ελάχιστες από τις τέως περισπούδαστες ψωνισμένες κυριούλες κρατούσαν τσάντες με χριστουγεννιάτικα ώνια. Δεν τολμούσαν κάν να κοιτάξουν τις βιτρίνες, που παρά την συγκυριακή οικονομική κρίση, διατηρούσαν τιμές χώρας της κεντρικής ευρώπης.  Αν και η χώρα παρα-ταύτα διάγει ημέρες δύσκολες, όσον αφορά στους μισθούς και στις συντάξεις κυρίως, η ανεργία καλπάζει, το τέως πρώτο κόμμα διελύθη εις τα εξ΄ων  συνετέθη -αλήθεια ποιός θα το πίστευε- ένα ακόμα φορολογικό είναι προ των πυλών, μολα-ταύτα η νεολαία (άνεργη άραγε, αυτοαπασχολούμενη, άεργη, εργαζόμενη αλλά απείθαρχη ως προς το ωράριο, τι από όλα κανείς δεν θα μάθει) απλωνόταν στα προστατευμένα από τον αέρα και λουσμένα από τον ήλιο καφενεία (ή καφέ) και απελάμβανε τον εθνικό καπουτσίνο στρίβοντας τσιγάρο. Όλο αυτό είναι ή σαπουνόπερα ή θρίλλερ.Ένα από τα δύο. Δεν μπορεί να συμβαίνει, με δείκτες οικονομικούς σε τέτοια χάλια οι νέοι να ξυπνούν δευτεριάτικα με μόνο σκοπό να συναντηθούν γιά να πιούν καφέδες. Παραγωγικό είναι αυτό; Ή μήπως περιμένουν όλοι απάντηση από τα βιογραφικά που έχουν στείλει και στο ενδιάμεσο είπαν να ..διασκεδάσουν λίγο; Γιατί δεν είδα και καμμιά στεναχώρια, πίκρα ή προβληματισμό ιδιαίτερο. Πλάκα, γέλια και χαβαλέ αντ' αυτών. Ας είναι όμως. Σίγουρα δεν αποτελούν αντιπροσωπευτικό κομμάτι και το πνεύμα των Χριστουγέννων φέρει και αυτό ευθύνη. Ακόμα ο αρχηγός του τέως μεγάλου κόμματος διαγράφει στελέχη ανταγωνιστικά διακείμενα προς αυτόν, τα οποία εν ριπή οφθαλμού ιδρύουν νέο πολιτικό σχηματισμό. Μα αυτοί οι πολιτικοί, αν οι ταχύτητες αντίδρασής τους ήταν ίδιες και στα αιτήματα των πολιτών δεν θα είχαμε φτάσει έως εδώ. Τώρα θα έχουμε δυό τρία πασόκ, δυό τρία κομμουνιστικά και σε λίγο πόσες δεξιές; Ακόμα, ο εν λόγω αρχηγός πρότεινε στο συνταγματικό τόξο λέει να θέσει εκτός νομιμότητος άλλο γνωστό πολιτικό μόρφωμα που ανεβαίνει επικίνδυνα. Και εις βάρος του! Μπορεί και να το επιτύχει, αλλά φοβάμαι ότι αποτελεί προσπάθεια -σωστή ίσως- που δεν είναι της ώρας. Ας κοιτάξει τα του οίκου του και τα της χώρας. Έπονται οι πρωτοβουλίες.
Αυτά συνέβαιναν μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο και ακυρώθηκε η επαγγελματική συνάντηση στο εμπορικό κέντρο. Επιτέλους θα μπορούσα δευτεριάτικα να πάω μιά βόλτα στο αγαπημένο μου παραθαλάσσιο καφενείο που τόσα χρόνια είχα να επισκεφτώ. Φαντάσου να συναντούσα τον φίλο μου τον ψαρά να μου πεί καμμιά θαλασσινή ιστορία. Μακρυά από την καθημερινότητα...

Ερμηνείες.

- Ετοιμάσου γιά τη συνάντηση.
(Προσάρμοσε την αντοχή και την υπομονή σου μέχρι τη λήξη.)
- Ετοιμάσου γιά τα Χριστούγεννα.
(Βρες ένα παλιό αληθινό χαμόγελο και περίμενε την εικοστή πέμπτη να κάτσεις σε ένα τραπέζι γιά φαγητό. Αν υπάρχει. Τα άλλα είναι παιδικοί μύθοι.)
- Ετοιμάσου γιά ταξίδι.
(Φρόντισε τη φυσική σου κατάσταση, την κάρτα, το κινητό, το φορητό.)
- Ετοιμάσου, έρχονται...
(Φτιάξε τη γραβάτα και κόψε ένα τριαντάφυλλο να προσφέρεις ή κράτα σφιχτά το μαχαίρι. Εξαρτάται από τις διαθέσεις τους.)
- Ετοιμάσου γιά την φυλακή.
(Προσπάθησε να επιβιώσεις.)
- Ετοιμάσου γιά το σχολείο.
(Μάθε ότι τέλειωσαν τα παιχνίδια και ότι αντιμετωπίζεις την εξουσία.)
- Ετοιμάσου να παντρευτείς.
(Μάθε να κοιτάς δεξιά αριστερά και να κάνεις γρήγορη αναγνώριση εχθρικών στόχων. Είσαι μόνος σου, μιά και οι ενισχύσεις έχουν οπισθοχωρήσει.)

- Ετοιμάσου να πεθάνεις.
(...σκέψου πως γεννιέσαι και πως έχεις μπροστά όλη σου  τη ζωή - ζωή; - να συναντήσεις γελαστούς, φιλικούς, θερμούς ανθρώπους που μαζί τους θα περνάς τα Χριστούγεννα μπροστά από ένα τζάκι, δίπλα στο πανύψηλο στολισμένο δέντρο. Με αυτούς θα συνδεθείς γιά όλη σου τη ζωή και θα κάνεις ταξίδια σε μέρη σαν αυτά που βλέπουν στα όνειρα. Σκέψου πως στη ζωή σου θα μάθεις όλα τα κρυμμένα μυστικά και θα βρείς απάντηση σε κάθε γιατί μέσα από όλα τα βιβλία που έχουν γραφτεί. Δεν θα χρειαστεί κανένα σχολείο γιά αυτό, θα έχεις τους γονείς και τους φίλους σου. 
Μα με αυτές τις σκέψεις και με ένα σωρό άλλες ανακαλύπτεις ευτυχής πως έχεις μπροστά σου, ακόμα και τώρα, μιά ζωή...)

Υπήνεμα.

Δράση παντού, κάτι σαν το κινηματογραφικό "action", όπου όλα μεταλλάσσονται, και κινούνται αστραπιαία, ώστε να μην μπορείς να διακρίνεις τις αφηρημένες και σχετικές έννοιες παρόν, μέλλον και παρελθόν. Η μεταξύ τους διαδραστικότητα μένει κρυφή, η λογική τους ακολουθία γόρδιος δεσμός και η συμμετοχή σε αυτή τη διαδικασία το λιγότερο σουρεαλιστική υπόθεση.
Αγκυλωμένες στο νοσηρό τώρα, κρυμμένες σε απάγκιο πίσω από την απειλητική πραγματικότητα, η μη σκέψη και η απραξία σε βυθίζουν αργά, ηδονικά και ύπουλα.

Roberta Flack - The First Time Ever I Saw Your Face

Βλέμματα.

Εάν ζείτε ικανοποιημένοι νομίζοντας ότι ελέγχετε, αυτούς που απλώς έτυχε - χωρίς δηλαδή να το επιδιώξουν οι ίδιοι - να ζούν με λιγότερα από εσάς μέσα γιά ανταλλαγή υλικών, είστε αξιοθρήνητοι θλιβεροί, αστείοι και εν ολίγοις σας λυπάμαι και γελώ μαζί σας.
Το βλέμμα αυτών που ...απλώς έτυχε να ζούν έτσι, αξίζει πολύ περισσότερο από όλα τα αγαθά που αγοράζετε με τα χρήματά σας.
Μα το πιό αστείο είναι το δικό σας βλέμμα, πάντα ίδιο σε κάθε σημείο του πλανήτη, της αηδίας και του τρόμου παράλληλα, που τόσο ελιτίστικα έχετε μάθει να ρίχνετε στον κάθε φτωχό, που στα δικά σας μάτια κινείται ύπουλα, με σκοπό πάντα να καταλάβει με βίαιο τρόπο ό,τι σας ανήκει. Προσέξτε...

Σημειολογίες.

Όσο τελειώνουν οι ημέρες του έτους στο ημερολόγιο, τόσο οι χαρακτήρες στις σημειώσεις γίνονται άτσαλοι, νευρικοί και ασύμμετροι. Πρώτος και δεύτερος μήνας, στρωτή γραφή, ενδέκατος μήνας στραβή, γεμάτη μουτζούρες. Όσο και να μη θέλω να περάσει ο χρόνος, στη πραγματικότητα οι πράξεις μου αποδεικνύουν κάτι άλλο; Ή μήπως το αντίθετο; Και του χρόνου, στους πρώτους μήνες, οι χαρακτήρες θα είναι θαυμάσιοι και οι σημειώσεις πεντακάθαρες. Κάθε χρόνο το ίδιο! Πάντοτε προσδοκία γιά μιά νέα αρχή, που αν αυτή δεν έλθει, τιμωρώ το γυαλιστερό χαρτί, χαράσσοντας με δύναμη επάνω του την απογοήτευσή μου. Ακόμα και οι κρυφές, εμπιστευτικές, απαλές, μύχιες σκέψεις, στο τέλος του χρόνου αποτυπώνονται με ανήθικα γρήγορη και απρόσεκτη γραφή. Καμμία αξία δε δίνω στη σκέψη μου και στις πράξεις μου. Τίποτα δεν επιτυγχάνεται όλο τον χρόνο όπως θα το ήθελα, ώστε να το απομνημονεύω με τρόπο που να δείχνει ικανοποίηση...




(Στην καλη μου Φιλη που με πολυ αγαπη μου εχει "πει" οτι εδειξα Φοβο! Μπορει να ηταν και ετσι. Μπορει να ειναι και ετσι. Ζωντανο το αποτυπωμα της επανω μου...)

Ασπρόμαυρο.

Αν σε κάθε αυθόρμητη στροφή του μυαλού που σε οδηγεί στο παρελθόν το μόνο που θες είναι να απομακρυνθείς το ταχύτερο και να επιστρέψεις, σημαίνει αυτό πως στο παρόν σου δεν θα βρείς απαραίτητα σοβαρά ερείσματα γιά να προχωρήσεις στο μέλλον.
Εξελίχθηκε σε φτωχό, ανάξιο λόγου λογοπαίγνιο μιά αναδρομή σε εικόνες ασπρόμαυρες και θολές...

Γνώσεις.

Μάθε να αυταπατάσαι , εν γνώσει σου.
Μην κλαίς, γιατί τα κλάματα δεν χρησιμεύουν σε τίποτα.
       ούτε και να γελάς, γιατί το γέλιο δεν κρύβει τίποτα.
Μάθε να αγνοείς τον εαυτό σου, αλλά μην ξεχνάς ότι αγνοείς τον εαυτό σου.
Και μη μαθαίνεις ποτέ σε κανέναν τη συνείδησή σου της ζωής.


"Ο Ερημίτης του Μαύρου Βουνού", Φ. Πεσσόα

4 33

Tribute to John Cage...

Δεσμοί συγγενείας.

Όπως κάθε Σάββατο να μην ξεχάσω να ψωνίσω. Ιδίως την υπέροχη ελβετική σοκολάτα που άρεσε κάποτε στην αδελφή μου. Συνηθίζω να την αγοράζω ακόμα. Μου θυμίζει εκείνη, που δεν έζησε, που δεν πρόλαβε να ζήσει, που δεν πρόλαβα να γνωρίσω όσο έπρεπε.

Σύναξη, μάθημα, συμπέρασμα.

...ένα σωρό καλοντυμένα παιδάκια λες και συναγωνίζονταν  γιά το ποιό θα επιλεγεί από την φανταστική επιτροπή να ακολουθήσει καρριέρα μοντέλου σε διεθνείς πασσαρέλες ή ηγέτη. Με πλαστικό τυποποιημένο χαμόγελο όλα, πανομοιότυπη στάση και διάθεση, κλώνοι του μπαμπά και συχνά της μαμάς, αλλά κυρίως πιστοί ακόλουθοι των οδηγιών που είχαν διαβάσει στα διάφορα modus operandi manuals. Φαινόταν ότι είχαν μεγαλώσει με τη νταντά.

...στη συγκέντρωση διαβάστηκε η ομιλία και στη συνέχεια, τηρώντας πιστά το τελετουργικό, ανέβηκε τη σκάλα.

...στη φωτογραφία διακρινόταν πάλι με το ίδιο χαμόγελο, αν εξαιρέσεις κάποιες ρυτίδες που επιβάλλονταν γιά την περίσταση, δίπλα σε άλλους με ίδια χαμόγελα, αλλά με λίγη κοιλιά, λιγότερα μαλλιά και οπωσδήποτε ασχημότερους. Οι γυναίκες είχαν χάσει τον μεθυστικό κοριτσίστικο αέρα και είχαν γίνει πιά γυναίκες βαριά αρωματισμένες, δεν είχαν πάει όπως φαινόταν σε πασσαρέλες, αλλά το πιό πιθανόν διοικούσαν από στέρεες ακριβοπληρωμένες και περιζήτητες καρέκλες.

Τίποτα μη προβλέψιμο, καμμία έκπληξη, όλα σύμφωνα με το σχέδιο. Οι εκ γενετής επιτυχημένοι συναθροίστηκαν άλλη μιά φορά, αυτοί και η σινιέ βαριεστημάρα τους γιά να επαληθεύσουν πως αποτελούν ομάδα πιστή σε δικά της ιδεώδη αλλά και αξίες που πάντα όμως αποτιμώνται!

...κατέβηκε τη σκάλα σαστισμένος και αηδιασμένος αφού πιά είχε σκοτεινιάσει. Αισθανόταν ότι έπρεπε όσο ακόμα προλάβαινε να βρεί νέα αφετηρία, στόχο, συντρόφους, κίνητρα αλλά και νέο χαμόγελο. Όχι ψεύτικο, αλλά αυτή τη φορά να βγαίνει μέσα από τη ψυχή του...

Μιά αληθινή ιστορία.

Ξανακλείστηκε στο δυάρι της η γειτόνισα και πιεσμένη πάλι από τα παραπανίσια κιλά και τα πολλά πράγματα που είχε στοιβαγμένα σε κάθε γωνιά, άρχισε να φωνάζει, να αντιδρά, να δυσανασχετεί κάθε στιγμή της ζωής της. Πρώτα έφερε στο μυαλό την εδώ και χρόνια πεθαμένη μάνα της, κι έβρισε χυδαία, μιά και αυτή όπως διατυμπάνιζε ήταν ο λόγος γιά τον αποτυχημένο γάμο της, γιά τη δουλειά της στο δήμο και γιά το παιδί της που ήταν πρεζόνι. Της είπε η μάνα της "πάρτ' τον αυτόν έχει λεφτά" αλλά το μόνο που τον ένοιαζε ήταν το ένα και μοναδικό διαμέρισμά της. Της είπε η μάνα της "μπές τώρα στη σίγουρη θέση" αλλά δεν ήξερε ότι πρέπει να γίνει μαγείρισα στον παιδικό σταθμό με τρείς και εξήντα το μήνα. Είχε σιχαθεί τη μυρωδιά του λαδιού και της τσίκνας επάνω της. Να λείπει τέτοια μονιμότητα. Της είπε η μάνα της "παιδιά να κάνεις να σε γηροκομήσουν", έτσι το παιδί που απέκτησε στα δεκαεφτά, πριν το γάμο, δεν "το 'ριξε". Σκεφτόταν αυτά, άκουγε συνταγές στην τηλεόραση και παραλίγο να καεί στο μάτι. Ξανάβρισε ό,τι βρήκε μπροστά της και την τύχη της μαζί και πλησίασε το τηλέφωνο. Πήρε την παιδική της φίλη και συμμαθήτρια. Σήμερα Κυριακή μπορεί και να την έβρισκε σπίτι. Το σήκωσε μιά παιδική φωνή και αμέσως μετά άκουσε τη φιλενάδα της. Χαρούμενη και με ύφος γεμάτο αυτοπεποίθηση αλλά όχι επιτηδευμένο. Έτσι ήταν πάντα. Αυτή δήλωνε ανέκαθεν ευτυχής και αισιόδοξη. Και προχώρησε στη ζωή της με επιτυχημένη οικογένεια, εργασία, πολλά χρήματα και ευρύ κοινωνικό κύκλο. Ήταν η μόνη στην οποία μπορούσε να μιλήσει με άνεση,να εκθέσει κάθε της πρόβλημα αλλά και να ακούσει ανυστερόβουλες φιλικές συμβουλές. Μετά τα προκαταρκτικά, και μιά δυό αναφορές στο παρελθόν, ακούστηκε ένας  βαρύς αναστεναγμός από την φιλενάδα της. Της αποκάλυψε ότι η εταιρία τους πτώχευσε, τα περιουσιακά τους στοιχεία είχαν κατασχεθεί και δεν είχαν που να μείνουν, μιά και κανείς από τον κοινωνικό κύκλο τους δεν εμφανιζόταν πιά!
Της ζήτησε να τους φιλοξενήσει αυτήν, την κόρη και τον άντρα της στο σπίτι της.
Μετά από ένα δευτερόλεπτο αμηχανίας απάντησε "ελάτε όποτε θές, θα βολευτούμε..."

Cranberries - Ode to my family

Cranberries - Ode to my family

Είδη.

Στο όριο μεταξύ δυσκολίας και ανέφικτου είναι που ξεχωρίζουν οι μεν από τη μιά και οι απλοί "τουρίστες - επισκέπτες" από την άλλη. Στο δύσκολο επίσης είναι που εξαφανίζονται αυτοί στους οποίους υπολόγιζες! Και χαρακτηριστικός πάντα ο τρόπος, όμοιος σε όλους. Ακόμα, στο δύσκολο είναι που εξ' αποστάσεως ακούς τα μύρια όσα. Προτάσεις, συστάσεις, συμβουλές αλλά και παραινέσεις και εκφράσεις συμπόνοιας καμμιά φορά.
Δεν θα ήθελα με τίποτα να ανήκω στη δεύτερη κατηγορία.

Εξιλέωση.

Όταν και το να πιείς λίγο νερό γίνεται τόσο δύσκολη διαδικασία, τότε δεν το προσφέρεις από υποχρέωση ή ευγένεια ή καλό τρόπο ή ηθικό καθήκον και τέτοια. Απλά φροντίζεις, κρύβοντας καλά και ένα δάκρυ. Τη στιγμή εκείνη δε σκέφτεσαι τίποτα άλλο.

Δάκρυ.

Πώς γίναμε έτσι. Ποιός περίμενε ότι τόσο σύντομα θα γίνονταν τόσα πολλά. Να περιμένω και άλλα; Δε θέλω...

Όδευση.

Η διαδρομή απέραντη ευθεία, με σοφά σχεδιασμένες μικροαλλαγές πορείας γιά να μη χαρακτηριστεί μονότονα επαναλαμβανόμενο το τοπίο. Δρόμος εν' ολίγοις οφιοειδής, ειδωμένος από ψηλά. Ως εκ τούτου, ο τυχόν οδοιπόρος ελπίζοντας περισσότερο παρά γνωρίζοντας με ασφάλεια τη διάρκεια, τους κινδύνους, το ενδιαφέρον, την ευκολία ή όχι του ταξιδιού φτάνει στην αφετηρία και χωρίς να προκαλεί το ενδιαφέρον κανενός προχωράει! Ανακαλύπτει πράγματι ότι οι ανωτέρω εικασίες του επαληθεύονται και μετά πολύ χρόνο αλλά με λίγο κόπο φτάνει σε ένα σημείο χι. Ανασυντάσσει τις δυνάμεις, κοιτά προς τα πίσω γιατί επιμένει να δεί το σχήμα της διαδρομής του και σίγουρος γιά... τόσο σίγουρος... όμως το κενό κάτω από το βήμα του περίμενε εκεί να τον υποδεχτεί θριαμβευτικά και μαζί του να χαθεί και η ελπίδα του που έτεινε τόσα χρόνια να αναχθεί σε επαληθεύσιμη θεωρία.

Μπλέ.

Αμοργός, Φολέγανδρος, Σέριφος, Νάξος, Κύθηρα και Ίος χωροτακτικά διαφέρουν. Μοιάζουν όμως απόλυτα γιατί κάθε φορά δέχονται τα όνειρά του καθένα κι ας είναι διαφορετικά εκφρασμένα, μοιάζουν γιατί είναι λιμάνια γιά τα ίδια ταξίδια του νού όλων μας κι ας είναι αυτά  ποικιλόχροα, μοιάζουν γιατί είναι κρύπτες γιά παρόμοιες αναμνήσεις. Φορείς ιδιαίτερων συναισθημάτων κοσμούν το Αιγαίο, συλλέκτες μυστικών, πόθων κρυφών, γεννούν ή σκοτώνουν έρωτες.
Και όταν τη γή τους αφήνουμε, φέρνουμε πίσω ένα βότσαλο συνήθως, ενθύμημα της απώτερης καταγωγής. Άλλοτε μας αρέσει να το λέμε και βραχυχρόνια μνήμη...

Πρόκληση.

Φορές περιστοιχιζόμαστε από πολλούς. Αλλά ο γνωστός αόρατος τοίχος που μας χωρίζει μας κάνει να  αισθανόμαστε - όχι απαραίτητα και να φαινόμαστε - απόμακρα μόνοι. Οι σκέψεις μας τότε  ή θα μας συντροφέψουν ή θα υψώσουν ακόμα τον τοίχο, μεταμορφώνοντάς τον σε απροσπέλαστο τείχος. Ως πολυμήχανοι θα εφεύρουμε κατάλληλη πολιορκητική μηχανή γιά να διαπεράσουμε αυτή τη νοερή κατασκευή ή πάλι θα μείνουμε ηττημένοι, υποχωρόντας μοναχικά.
Όπως άλλωστε μοναχικό έχει οριστεί να είναι και το ταξίδι από την αρχή...

Αθέτηση.

Είναι προδοσία άραγε να ακολουθείς από την ανάποδη τα ίχνη σου, γιά να βρείς την ίδια κάθε φορά αφετηρία; Κάθε φορά έχεις υποσχεθεί πώς δεν πρόκειται να αρχίσεις από την αρχή! Δικαιολογίες και ψεύδη ασύστολα. Όμως στα δύσκολα βρίσκεις οικείο και φιλικό τον χώρο και τα συνεχή deja vous πριν το σχηματισμό των λέξεων είναι συναρπαστικά. 

Όπως τώρα, πριν έξι χρόνια...