Εξιλέωση.

Όταν και το να πιείς λίγο νερό γίνεται τόσο δύσκολη διαδικασία, τότε δεν το προσφέρεις από υποχρέωση ή ευγένεια ή καλό τρόπο ή ηθικό καθήκον και τέτοια. Απλά φροντίζεις, κρύβοντας καλά και ένα δάκρυ. Τη στιγμή εκείνη δε σκέφτεσαι τίποτα άλλο.

Δάκρυ.

Πώς γίναμε έτσι. Ποιός περίμενε ότι τόσο σύντομα θα γίνονταν τόσα πολλά. Να περιμένω και άλλα; Δε θέλω...

Όδευση.

Η διαδρομή απέραντη ευθεία, με σοφά σχεδιασμένες μικροαλλαγές πορείας γιά να μη χαρακτηριστεί μονότονα επαναλαμβανόμενο το τοπίο. Δρόμος εν' ολίγοις οφιοειδής, ειδωμένος από ψηλά. Ως εκ τούτου, ο τυχόν οδοιπόρος ελπίζοντας περισσότερο παρά γνωρίζοντας με ασφάλεια τη διάρκεια, τους κινδύνους, το ενδιαφέρον, την ευκολία ή όχι του ταξιδιού φτάνει στην αφετηρία και χωρίς να προκαλεί το ενδιαφέρον κανενός προχωράει! Ανακαλύπτει πράγματι ότι οι ανωτέρω εικασίες του επαληθεύονται και μετά πολύ χρόνο αλλά με λίγο κόπο φτάνει σε ένα σημείο χι. Ανασυντάσσει τις δυνάμεις, κοιτά προς τα πίσω γιατί επιμένει να δεί το σχήμα της διαδρομής του και σίγουρος γιά... τόσο σίγουρος... όμως το κενό κάτω από το βήμα του περίμενε εκεί να τον υποδεχτεί θριαμβευτικά και μαζί του να χαθεί και η ελπίδα του που έτεινε τόσα χρόνια να αναχθεί σε επαληθεύσιμη θεωρία.

Μπλέ.

Αμοργός, Φολέγανδρος, Σέριφος, Νάξος, Κύθηρα και Ίος χωροτακτικά διαφέρουν. Μοιάζουν όμως απόλυτα γιατί κάθε φορά δέχονται τα όνειρά του καθένα κι ας είναι διαφορετικά εκφρασμένα, μοιάζουν γιατί είναι λιμάνια γιά τα ίδια ταξίδια του νού όλων μας κι ας είναι αυτά  ποικιλόχροα, μοιάζουν γιατί είναι κρύπτες γιά παρόμοιες αναμνήσεις. Φορείς ιδιαίτερων συναισθημάτων κοσμούν το Αιγαίο, συλλέκτες μυστικών, πόθων κρυφών, γεννούν ή σκοτώνουν έρωτες.
Και όταν τη γή τους αφήνουμε, φέρνουμε πίσω ένα βότσαλο συνήθως, ενθύμημα της απώτερης καταγωγής. Άλλοτε μας αρέσει να το λέμε και βραχυχρόνια μνήμη...

Πρόκληση.

Φορές περιστοιχιζόμαστε από πολλούς. Αλλά ο γνωστός αόρατος τοίχος που μας χωρίζει μας κάνει να  αισθανόμαστε - όχι απαραίτητα και να φαινόμαστε - απόμακρα μόνοι. Οι σκέψεις μας τότε  ή θα μας συντροφέψουν ή θα υψώσουν ακόμα τον τοίχο, μεταμορφώνοντάς τον σε απροσπέλαστο τείχος. Ως πολυμήχανοι θα εφεύρουμε κατάλληλη πολιορκητική μηχανή γιά να διαπεράσουμε αυτή τη νοερή κατασκευή ή πάλι θα μείνουμε ηττημένοι, υποχωρόντας μοναχικά.
Όπως άλλωστε μοναχικό έχει οριστεί να είναι και το ταξίδι από την αρχή...

Αθέτηση.

Είναι προδοσία άραγε να ακολουθείς από την ανάποδη τα ίχνη σου, γιά να βρείς την ίδια κάθε φορά αφετηρία; Κάθε φορά έχεις υποσχεθεί πώς δεν πρόκειται να αρχίσεις από την αρχή! Δικαιολογίες και ψεύδη ασύστολα. Όμως στα δύσκολα βρίσκεις οικείο και φιλικό τον χώρο και τα συνεχή deja vous πριν το σχηματισμό των λέξεων είναι συναρπαστικά. 

Όπως τώρα, πριν έξι χρόνια...