30.6.13

Μιά διαπίστωση.

Ευτυχισμένος αυτός που έχει τα απαραίτητα και του αρκούν, μιά και μπορεί έτσι να κοιτά διαρκώς προς τα μέσα του και να βελτιώνεται. Αυτή η ολιγάρκεια είναι ακατανόητη πολυτέλεια γιά τους υπόλοιπους, που επηρεασμένοι από τον διαρκώς επιταχυνόμενο τρόπο ζωής αρπάζουν και καταναλώνουν με μανία τα πάντα, λες και εξασφαλίζουν έτσι κάποια μυστική συνταγή γιά ευτυχία...
Αφορμή γιά τη σκέψη αυτή στάθηκαν κάποιες επίκαιρες εικόνες από τις αμόλυντες παραλίες στη Γαύδο που κοιτούν το Λιβυκό, σε αντιδιαστολή ας πούμε με ένα πολυτελές συγκρότημα σε κοσμικό θέρετρο.



Φαντάζομαι πως οι επιλογές μας την όποια στιγμή αντικατοπτρίζουν το ποσοστό όχι μόνο ευημερίας αλλά και εσωτερικής ισορροπίας και γαλήνης.

13.6.13

Γραφικότητες.

Ενώ τη μιά στιγμή οργιζόμαστε ΟΛΟΙ γιά τη σπατάλη που γίνεται σε ένα δημόσιο φορέα, την αμέσως επόμενη φτιάχνουμε αυτοσχέδια επαναστατικού τύπου μίνι "πολυτεχνεία"  με συναυλίες, κοινωνικά εστιατόρια (!!!) και συναφή παρεϊστικα, για να διαιωνίσουμε την ύπαρξή του και να δώσουμε στον καθένα να καταλάβει πως μόνο με κομματικούς διορισμούς εν είδει ΟΤΑ οφείλει να συνεχίσει να λειτουργεί. Αυτή είναι η αντίληψή μας γιά τη σύγχρονη δημόσια διοίκηση, τα νπδδ, το δημόσιο και την Ελλάδα. Αλλά ξέχασα,  ευκαιρία ζητάμε να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας, τώρα μάλιστα που καλοκαιριάζει.
Καλή συνέχεια λοιπόν και καλές ...αναμεταδόσεις.

1.6.13

Εικόνες του δρόμου.

Ελλάδα είναι οι βρώμικοι οδηγοί ταξί, οι οδηγοί λεωφορείων που μιλούν στο κινητό ενώ στρίβουν το βαρύ όχημα, οι ευγενικοί αστυνομικοί, οι φιλότιμοι τραυματιοφορείς του εκατόν εξήντα έξη, ο υπερήφανος ηλικιωμένος που προσπαθεί να περάσει τη διάβαση χωρίς να δέχεται βοήθεια αλλά και η αλλοδαπή καθαρίστρια που κάθε μέρα γυαλίζει με περισσή φροντίδα και χαμόγελο τα μεταλλικά κάγκελα στο πεζοδρόμιο. Ελλάδα είναι ο τύπος που μέσα από τα λιγδερά μαλλιά του κουνάει παλινδρομικά τα λίγα εναπομείναντα εγκεφαλικά κύτταρά του στον ρυθμό κάποιου άσματος που ξεχειλίζει απο την ανοιχτή οροφή του αυτοκινήτου στις τρείς το μεσημέρι. Ελλάδα είναι το μποτιλιάρισμα όπου όλοι φαίνονται να παραμιλούν συντροφιά με τη μοναχικότητά τους. Σε έναν αόρατο συνομιλητή απευθύνονται και, ποιός ξέρει, μπορεί αυτό να λειτουργεί και λυτρωτικά.