Εξέλιξη.

Προχθές κατεγράφη μιά επίθεση σε εταιρεία της βόρειας Ελλάδας και τα κανάλια την ώρα του βραδυνού φαγητού θριαμβευτικά την μετέδωσαν ως τρέιλερ ασπρόμαυρης αστυνομικής ταινίας. Κάμερες παντού λοιπόν φυτεμένες στη κορυφή κάθε αστικού τοίχου και στύλου καθημερινά μου κλείνουν πονηρά το μάτι και με ενοχλούν αφάνταστα. Αισθάνομαι πάντα άβολα, αποκτώντας την ψυχολογία του ενόχου ή υπόπτου φυγής από τη χώρα. Γιατί να πρέπει να δημοσιοποιείται ακούσια κάθε μου κίνηση, στάση, βλέμμα, νεύμα, σκέψη, ανά πάσα στιγμή; Τι συμπεράσματα θα βγάζουν όσοι δεν με ξέρουν αν με παρατηρούν φερ'ειπείν να κοιτώ ένα δέντρο; Ότι είμαι φυτό και εγώ; Γιατί πρέπει να εμπιστεύομαι η εικόνα μου να διαχειρίζεται από αδαείς δημόσιους υπάλληλους με αυξημένη μάλιστα αρμοδιότητα; Από την άλλη ούτε μιά ημέρα δεν μπορώ να κυκλοφορήσω ατημέλητος πιά. Δεν πρέπει να προσβάλλω επ΄ ουδενί την αισθητική του παρακολουθούντος! Τίθεται επομένως το ερώτημα: ιδιωτική ζωή ή κοινωνική τάξη-ειρήνη-ασφάλεια και ό,τι άλλο παρεμφερές με τη χρήση σύγχρονων καταδοτών; Προτείνω το πρώτο, μιά και όσο αυξάνονται τα καταγραφικά μέσα τόσο αυξάνεται και η εγκληματικότητα (δεν φαίνεται δηλαδή πως συμβάλλει αποτελεσματικά στη μείωση της σκληρής εγκληματικότητας στην Ελλάδα η φύτευση καμερών παρακολούθησης αντί δέντρων) αλλά και από την άλλη, ζωή μέσα σε ένα πανοπτικόν περισσότερο σε φυλακή μοιάζει.

Προδοσία.

Καθένας ζεί για να προδοθεί. Αποτελεί βασικό αξίωμα στη κλίμακα των ρήξεων που συμβαίνουν στην ανθρώπινη ύπαρξη/συνύπαρξη. Το μεσοδιάστημα λογίζεται ως έρωτας ή ανίχνευσή του. Το πένθος που ακολουθεί μιά προδοσία εκπαιδεύει και ωριμάζει την ψυχή, ο δε πόνος προετοιμάζει, ώστε στη συνέχεια να είναι ανεκτή κάθε επόμενη ερωτική σχέση που τυχόν καταλήξει στον βίαιο θάνατό της. Με άλλα λόγια αναζητούμε κάθε φορά εκείνη την προδοτική σχέση που θα αφήσει τα λιγότερα κατάλοιπα. Δεν είναι πάντα βέβαιο ότι το πετυχαίνουμε φυσικά. Βρίσκουμε και βιώνουμε μιά εκδοχή ενός χαμένου παραδείσου, ενώ καιροφυλακτούν καθημερινά αποσταθεροποιητικοί παράγοντες. Κάποια στιγμή θα λυτρωθούμε και θα οδηγηθούμε νομοτελειακά στην επόμενη περιπετειώδη sequence, στο επόμενο σημείο της περιφέρειας του φαύλου αυτού κύκλου.
Παρεμπιπτόντως γινόμαστε και θέμα συζήτησης ή απλά αναφοράς στον κύκλο των γνωστών μας!

Beethoven Symphony No9 - Ode to ...Joy!!!

όχι ωδή, μάλλον θρίλλερ!

μετά από αυτό, καλό Σαββατοκύριακο!

Dein ist mein ganzes Hertz - Franz Lehar.

 

 Anna Netrebko, Placido Domingo και Rolando Villazon

αφιερωμενο σε οσους γιορταζουν

Εκ προμελέτης άγνωστοι.

Κάποιοι φίλοι εκεί που πιστεύεις πως θα εμ-φανίζονταν και σήμερα, ανακαλύπτεις πως έχουν εξ-αφανιστεί. Ξαφνικά, αίφνης και χωρίς προειδοποίηση. Μένεις να φαντάζεσαι και να εικάζεις. Ανακαλώ όμως τη λέξη φίλοι, μιά και στον ορισμό της περιέχει μιά ηθική που δεν επιτρέπει τέτοιου είδους απροειδοποίητες παλινδρομήσεις και αντ' αυτής βάζω την απλή και χωρίς φορτίσεις λέξη "γνωστοί".
 Όμως καλύτερα μόνος με τον εαυτό, παρά μαζί με γνωστούς - άγνωστους εν δυνάμει δραπέτες.

Rachmaninoff, Πρελούδιο σε σολ μινόρε, Op.23 Νo 5

Παιγμένο ίσως λίγο πιό γρήγορα,
η Valentina Lisitsa έχει ταυτιστεί με αυτό το δύσκολο κομμάτι!

Ένα είδος.

Ανέκαθεν προσπαθούμε να διαφοροποιηθούμε προς το καλύτερο από τον διπλανό μας. Με πολλούς τρόπους. Ένας από αυτούς που τουλάχιστον έχει και θετικό αποτέλεσμα είναι η απόκτηση γνώσης. Αν μάλιστα είμαστε τυχεροί και την συνδιάσουμε με μιά ευρύτερη παιδεία, τότε η προσπάθειά μας έχει εμφανέστερα αποτελέσματα στη ζωή μας. Τουλάχιστον χαμογελάμε και φαίνεται αληθινό το χαμόγελο... Αν όμως αρκεστούμε στην δημιουργία ενός πολύχρωμου γυαλιστερού περιβλήματος μέσα στο οποίο υπάρχουμε και μέσα από το οποίο αφήνουμε να φανεί μόνο ό,τι εμείς θέλουμε, τότε απλά "νομίζουμε" πως ζούμε, πως πετύχαμε, πως είμαστε καλύτεροι, δυνατώτεροι. Αν μας μελετήσει κανείς προσεκτικά, πολύ σύντομα θα αναγνωρίσει πού οφείλεται η πολύχρωμη φανταιζί επένδυση του φτωχού κορμιού μας ή ακόμα χειρότερα η οχύρωσή μας σε δυσθεώρητα ψηλούς και επιβλητικούς πύργους. Δεν αργεί η προς τα έξω αποκάλυψη, η αποκάλυψη δηλαδή της κάθε είδους ανεπάρκειάς μας. Με το να λέμε προς τα κάτω ένα "κοιτάξτε με" δεν σημαίνει τίποτα, απλά τονίζουμε άκομψα μάλιστα την κενότητά μας και την ανικανότητά μας να πλησιάσουμε με ζεστασιά και στοργή τον διπλανό μας, χωρίς να μας συνοδεύει όλη μας τη ζωή ο αυτοκαταστροφικός εγωισμός μας. Υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα ένας απλός μα συνειδητοποιημένος άνθρωπος να σε γιατρέψει με τα λόγια του, το άγγιγμά του και τις ανυστερόβουλες πράξεις του, παρά ο φοβισμένος κενός "κύριος" ή "κυρία" μέσα από το καλά σφραγισμένο περίβλημά του. Μέσα από το οποίο έχει αφήσει δύο μικρές τρύπες, ίσα ίσα γιά να βλέπει τη ζωή, χωρίς να μετέχει σε αυτή. Τα πάντα είναι ελεγχόμενα, προγραμματισμένα, απάνθρωπα και παγερά. Και το αστείο είναι πως αυτοί οι άνθρωποι κουβαλούν ένα σωρό χαρακτηριστικά πανομοιότυπα. Λες και είναι ο ίδιος άνθρωπος σε πολλές κόπιες. Γνωρίζω πάνω από έναν τέτοιους, αλλά είναι όλοι ίδιοι και κυρίως προβλέψιμοι πάντα!