Renee Fleming - Panis Angelicus, Cesar Franck.

Renee Fleming - Panis Angelicus, Cesar Franck

Αναμέτρηση.

Μιά φωνή είναι ικανή να σκουπίσει από επάνω σου όλη την χρυσόσκονη που περίσσεψε.
Μπορεί να οριοθετήσει με σαφήνεια το άϋλο παραμύθι των ημερών.
Ακόμα και οι κόκκινες κορδέλλες μπορεί να ξαναπάρουν το γκρί χρώμα της χαρτόμαζας.
Ρολόϊ του Ντάλι ο χρόνος, καμπυλώνει, συμπιέζεται και από μετρήσιμος θα γίνει χορδή.
Κάθε παλμός ιδιότυπα συντονίζεται και επιταχύνει, έτοιμος γιά την αναμέτρηση.
Όμως και πάλι παίρνεις δύναμη, δεν θα παραδώσεις εύκολα.
Έχεις βγεί ξανά νικητής.

 Florence and the Machine - Shake it out

Παράδειγμα σύμπτωσης.

Δεν θέλω να εντρυφώ σε ενιαύσιες αναδρομές φωτογραφικές, πολλώ δε μάλλον όταν αυτές έχουν καταντήσει στερεότυπα τηλεοπτικά. Δεν υπάρχει λόγος. Όταν χρειάζομαι έχω τις δικές μου προσωπικές αναδρομές και αναφορές, οι οποίες έρχονται και όταν δεν υπάρχει λόγος. Είναι αυθόρμητες, άρα αποτελεσματικότερες. Από αυτές θα αντλήσω συμπεράσματα γιά την στασιμότητα, πρόοδο ή οπισθοδρόμησή μου. Αν φερ΄ειπείν σκεφτώ, ενθυμούμενος εκούσια ή αναγκαστικά, κάποια παρελθούσα πράξη ή συμπεριφορά μου που τυγχάνει να επαναλαμβάνω και σε παρόντα χρόνο, τότε μπορώ να συγκρίνω και να με κρίνω. Αυστηρά, εάν πράγματι με ενδιαφέρω ή χαρίζοντάς μου μιά γρήγορη συγχώρηση με την απαγγελία εκατό "ποτέ δεν θα ξανα...", εάν με αντιμετωπίζω με ...μεγαλοσύνη. Κρίνων και κρινόμενος σπάνια συμπίπτουν στο ίδιο πρόσωπο στην ιδεοκρατικά αποδομημένη κοινωνία μας, πέρα από τις θεολογικές αναφορές που γνωρίζουμε όλοι. Αλλά μιά από αυτές τις περιπτώσεις σύμπτωσης είναι και η ανωτέρω. Η αλήθεια είναι πως έχω πεί πολλές φορές "δεν θα ξανα...", όμως η απόλυτη αδυναμία μου να συμμορφωθώ με τον ίδιο μου τον εαυτό με κάνει να επιλέγω πλέον την δεύτερη ευκολώτερη λύση. Εύκολα θα αποδώσω σε εξωγενείς ή άλλους παράγοντες ακόμα και την προς τα πίσω πορεία μου, αφήνοντας φυσικά μιά πικρία ως υποθήκη γιά το μέλλον.
Τουλάχιστον είμαι συνεπής και όταν "κρίνω" (πόσο μεγάλη λέξη) και τους άλλους.
Προσπαθώ να δικαιολογώ...

Υποκριτές;

Τίποτα δεν είναι βέβαιο, αλλά στις γιορτές θα τηλεφωνήσουμε στον ξεχασμένο πιά αδερφό, φίλο, ή γονιό, θα χτυπήσουμε τη πόρτα του γείτονα με τον οποίο λογομαχήσαμε, θα ακούσουμε επιτέλους τον επαίτη στο φανάρι και θα του δώσουμε ένα ευρώ. Υπάρχει επίσης πιθανότητα να πάμε στην εκκλησία, όσοι το συνηθίζουν, και εκεί κοιτάζοντας με τρόπο προς το ...ταβάνι, να δικαιολογηθούμε επειδή δεν τηρούμε αυτή την ανθρώπινη στάση και τις υπόλοιπες ημέρες. Αφού γίνουν όλα αυτά, αφού δηλαδή "ξεμπερδέψουμε" με τις υποχρεώσεις των ημερών, θα εισβάλλουμε στο πρώτο mall και θα αδειάσουμε τις τσέπες γιά άχρηστα ηλεκτρονικά γιά ανήψια, παιδιά και γκόμενες αντί ταπεινά να προσφέρουμε λίγη από την ψυχή μας σε όποιον το έχει ανάγκη. Εύκολο να βρούμε ποιός θα είναι, αρκεί μιά ματιά. Πλουσιώτεροι θα γίνουν κατά τι αυτές τις ημέρες και η mcarthurglen και η lamda development και η dixons και η vodafone. Καλοί και αυτοί δεν διαφωνώ, όμως και αυτός που έξω από το σούπερ μάρκετ μαζεύει τα ληγμένα προϊόντα έχει ανάγκη. Άρα ένα smart κινητό λιγότερο εφέτος και λίγη ευγένεια παραπάνω; Τι λέτε, είναι υπαρκτό το δίλημμα; Από την άλλη η 22α Μαρτίου, η 5η Ιουνίου ας πούμε πόσο διαφέρουν από τα Χριστούγεννα; Γιατί ο απολογισμός της χρονιάς μας να μας οδηγεί κάθε φορά στις τόσο προσβλητικές προς τους συνανθρώπους συμπεριφορές; Γιατί μόνο τα Χριστούγεννα πρέπει να "αισθανόμαστε" ότι υπάρχει και κάποιος άλλος που δυστυχεί; Τρέχουμε να προφτάσουμε μήπως και κριθούμε στο τέλος του χρόνου; Από ποιόν; Από το είδωλο του εαυτού μας; Τα ίδια δε θα κάνουμε και του χρόνου, εμποτισμένοι από φτηνά τηλεοπτικά "έθιμα" των ημερών;

 Maria Callas - Norma, Casta Diva
&
 Καλά Χριστούγεννα

Sóley - Pretty Face.

I see my pretty face in his old eyes
I listen to our blood run side by side
I throw my hands to you and run away
It´s so cold so dangerous that I can't stay

I run away from you
Into your dream and who the one
That I was in when you took me
That I could never meet my friends again

I thought I touched them but I can't feel I´m in your dream
They want to take me but I will hide from them
Tonight I take your life and throw it far away
I'll use my pretty face to find my way to him

I run away from you
Into your dream and who the one
That I was in when you took me
That I could never meet my friends again

Will you be my friends in my dream
Just take that pretty face I´ve shown me
Will we ever have that baby
Just take that pretty face I´ve shown me
Are you my friend

Will you be my friend in my dream
Just take that pretty face I´ve shown me

Madrugada - Tonight I have no words for you.

Πιθανότητες.

Αν κάθε μέρα που περνάει κοιτάς όλο και χαμηλότερα από τον ορίζοντα, προς τον οποίο πρέπει κάθε άνθρωπος λογικά να κοιτά - το ψηλότερα είναι ύβρις γιά πολλούς - τότε δυό είναι οι πιθανότητες. Ή να μην δείς το μεγάλο εμπόδιο και να πέσεις ή να καταλήξεις να κοιτάς τον ίδιο σου τον εαυτό.
Και τα δυό έχουν την αξία τους...

Συνύπαρξη.

Κοιτώ τέσσερα πέντε βιβλία, το ένα επάνω στο άλλο. Rimbaud, Γουάιλντ, Χειμωνάς και πάνω  από αυτούς αναπαύονται Χάιντεγκερ, Ράμφος, Τσουκαλάς, λες και δηλώνουν την χρονική σειρά των πραγμάτων. Συγκυριακά. Οι ποιητές αποτελούν τη βάση που  επάνω της πατούν και αναπαύονται οι φιλόσοφοί μου! Η φιλοσοφία συχνά γίνεται και αυτή ποίηση, εκεί που φτάνει στα οριακά παιχνιδίσματα του νού και προσφέρει στον αναγνώστη απλόχερα την ανακάλυψη. Αλλά και ο ποιητής δεν είναι φιλόσοφος της ζωής, όταν πιάνει μιά αίσθηση, μιά εικόνα, μιά πραγματικότητα αν θες ή ένα όνειρο και τα κάνει σκέψη και λέξεις; Τα βράδυα που σκοτεινιάζει, θα επικοινωνούν ο Rimbaud με τον Χειμωνά και τον Τσουκαλά μέσα από τις λέξεις τους και θα ανταλλάσουν ιδέες. Έχουν τόσα πολλά να πούν! Και εγώ έχω τόσα πολλά να βρώ εκ νέου στις σελίδες τους! Καλά έκανα και τους έβγαλα από τη βιβλιοθήκη.
Είμαι σίγουρος πως, εξαιτίας αυτής της συμβίωσής τους στο γραφείο, τα κείμενα που θα βρώ θα είναι διαφορετικά απ΄ ότι παλαιότερα.
Στις σελίδες καθενός θα ανακαλύπτω καλά κρυμμένα στοιχεία από  τους άλλους...

Επ΄ ευκαιρία.

Δευτέρα πρωί. Επαγγελματική συνάντηση σε γνωστό νύν παρηκμασμένο εμπορικό κέντρο της πρωτεύουσας. Ελάχιστες από τις τέως περισπούδαστες ψωνισμένες κυριούλες κρατούσαν τσάντες με χριστουγεννιάτικα ώνια. Δεν τολμούσαν κάν να κοιτάξουν τις βιτρίνες, που παρά την συγκυριακή οικονομική κρίση, διατηρούσαν τιμές χώρας της κεντρικής ευρώπης.  Αν και η χώρα παρα-ταύτα διάγει ημέρες δύσκολες, όσον αφορά στους μισθούς και στις συντάξεις κυρίως, η ανεργία καλπάζει, το τέως πρώτο κόμμα διελύθη εις τα εξ΄ων  συνετέθη -αλήθεια ποιός θα το πίστευε- ένα ακόμα φορολογικό είναι προ των πυλών, μολα-ταύτα η νεολαία (άνεργη άραγε, αυτοαπασχολούμενη, άεργη, εργαζόμενη αλλά απείθαρχη ως προς το ωράριο, τι από όλα κανείς δεν θα μάθει) απλωνόταν στα προστατευμένα από τον αέρα και λουσμένα από τον ήλιο καφενεία (ή καφέ) και απελάμβανε τον εθνικό καπουτσίνο στρίβοντας τσιγάρο. Όλο αυτό είναι ή σαπουνόπερα ή θρίλλερ.Ένα από τα δύο. Δεν μπορεί να συμβαίνει, με δείκτες οικονομικούς σε τέτοια χάλια οι νέοι να ξυπνούν δευτεριάτικα με μόνο σκοπό να συναντηθούν γιά να πιούν καφέδες. Παραγωγικό είναι αυτό; Ή μήπως περιμένουν όλοι απάντηση από τα βιογραφικά που έχουν στείλει και στο ενδιάμεσο είπαν να ..διασκεδάσουν λίγο; Γιατί δεν είδα και καμμιά στεναχώρια, πίκρα ή προβληματισμό ιδιαίτερο. Πλάκα, γέλια και χαβαλέ αντ' αυτών. Ας είναι όμως. Σίγουρα δεν αποτελούν αντιπροσωπευτικό κομμάτι και το πνεύμα των Χριστουγέννων φέρει και αυτό ευθύνη. Ακόμα ο αρχηγός του τέως μεγάλου κόμματος διαγράφει στελέχη ανταγωνιστικά διακείμενα προς αυτόν, τα οποία εν ριπή οφθαλμού ιδρύουν νέο πολιτικό σχηματισμό. Μα αυτοί οι πολιτικοί, αν οι ταχύτητες αντίδρασής τους ήταν ίδιες και στα αιτήματα των πολιτών δεν θα είχαμε φτάσει έως εδώ. Τώρα θα έχουμε δυό τρία πασόκ, δυό τρία κομμουνιστικά και σε λίγο πόσες δεξιές; Ακόμα, ο εν λόγω αρχηγός πρότεινε στο συνταγματικό τόξο λέει να θέσει εκτός νομιμότητος άλλο γνωστό πολιτικό μόρφωμα που ανεβαίνει επικίνδυνα. Και εις βάρος του! Μπορεί και να το επιτύχει, αλλά φοβάμαι ότι αποτελεί προσπάθεια -σωστή ίσως- που δεν είναι της ώρας. Ας κοιτάξει τα του οίκου του και τα της χώρας. Έπονται οι πρωτοβουλίες.
Αυτά συνέβαιναν μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνο και ακυρώθηκε η επαγγελματική συνάντηση στο εμπορικό κέντρο. Επιτέλους θα μπορούσα δευτεριάτικα να πάω μιά βόλτα στο αγαπημένο μου παραθαλάσσιο καφενείο που τόσα χρόνια είχα να επισκεφτώ. Φαντάσου να συναντούσα τον φίλο μου τον ψαρά να μου πεί καμμιά θαλασσινή ιστορία. Μακρυά από την καθημερινότητα...

Ερμηνείες.

- Ετοιμάσου γιά τη συνάντηση.
(Προσάρμοσε την αντοχή και την υπομονή σου μέχρι τη λήξη.)
- Ετοιμάσου γιά τα Χριστούγεννα.
(Βρες ένα παλιό αληθινό χαμόγελο και περίμενε την εικοστή πέμπτη να κάτσεις σε ένα τραπέζι γιά φαγητό. Αν υπάρχει. Τα άλλα είναι παιδικοί μύθοι.)
- Ετοιμάσου γιά ταξίδι.
(Φρόντισε τη φυσική σου κατάσταση, την κάρτα, το κινητό, το φορητό.)
- Ετοιμάσου, έρχονται...
(Φτιάξε τη γραβάτα και κόψε ένα τριαντάφυλλο να προσφέρεις ή κράτα σφιχτά το μαχαίρι. Εξαρτάται από τις διαθέσεις τους.)
- Ετοιμάσου γιά την φυλακή.
(Προσπάθησε να επιβιώσεις.)
- Ετοιμάσου γιά το σχολείο.
(Μάθε ότι τέλειωσαν τα παιχνίδια και ότι αντιμετωπίζεις την εξουσία.)
- Ετοιμάσου να παντρευτείς.
(Μάθε να κοιτάς δεξιά αριστερά και να κάνεις γρήγορη αναγνώριση εχθρικών στόχων. Είσαι μόνος σου, μιά και οι ενισχύσεις έχουν οπισθοχωρήσει.)

- Ετοιμάσου να πεθάνεις.
(...σκέψου πως γεννιέσαι και πως έχεις μπροστά όλη σου  τη ζωή - ζωή; - να συναντήσεις γελαστούς, φιλικούς, θερμούς ανθρώπους που μαζί τους θα περνάς τα Χριστούγεννα μπροστά από ένα τζάκι, δίπλα στο πανύψηλο στολισμένο δέντρο. Με αυτούς θα συνδεθείς γιά όλη σου τη ζωή και θα κάνεις ταξίδια σε μέρη σαν αυτά που βλέπουν στα όνειρα. Σκέψου πως στη ζωή σου θα μάθεις όλα τα κρυμμένα μυστικά και θα βρείς απάντηση σε κάθε γιατί μέσα από όλα τα βιβλία που έχουν γραφτεί. Δεν θα χρειαστεί κανένα σχολείο γιά αυτό, θα έχεις τους γονείς και τους φίλους σου. 
Μα με αυτές τις σκέψεις και με ένα σωρό άλλες ανακαλύπτεις ευτυχής πως έχεις μπροστά σου, ακόμα και τώρα, μιά ζωή...)

Υπήνεμα.

Δράση παντού, κάτι σαν το κινηματογραφικό "action", όπου όλα μεταλλάσσονται, και κινούνται αστραπιαία, ώστε να μην μπορείς να διακρίνεις τις αφηρημένες και σχετικές έννοιες παρόν, μέλλον και παρελθόν. Η μεταξύ τους διαδραστικότητα μένει κρυφή, η λογική τους ακολουθία γόρδιος δεσμός και η συμμετοχή σε αυτή τη διαδικασία το λιγότερο σουρεαλιστική υπόθεση.
Αγκυλωμένες στο νοσηρό τώρα, κρυμμένες σε απάγκιο πίσω από την απειλητική πραγματικότητα, η μη σκέψη και η απραξία σε βυθίζουν αργά, ηδονικά και ύπουλα.

Roberta Flack - The First Time Ever I Saw Your Face

Βλέμματα.

Εάν ζείτε ικανοποιημένοι νομίζοντας ότι ελέγχετε, αυτούς που απλώς έτυχε - χωρίς δηλαδή να το επιδιώξουν οι ίδιοι - να ζούν με λιγότερα από εσάς μέσα γιά ανταλλαγή υλικών, είστε αξιοθρήνητοι θλιβεροί, αστείοι και εν ολίγοις σας λυπάμαι και γελώ μαζί σας.
Το βλέμμα αυτών που ...απλώς έτυχε να ζούν έτσι, αξίζει πολύ περισσότερο από όλα τα αγαθά που αγοράζετε με τα χρήματά σας.
Μα το πιό αστείο είναι το δικό σας βλέμμα, πάντα ίδιο σε κάθε σημείο του πλανήτη, της αηδίας και του τρόμου παράλληλα, που τόσο ελιτίστικα έχετε μάθει να ρίχνετε στον κάθε φτωχό, που στα δικά σας μάτια κινείται ύπουλα, με σκοπό πάντα να καταλάβει με βίαιο τρόπο ό,τι σας ανήκει. Προσέξτε...

Σημειολογίες.

Όσο τελειώνουν οι ημέρες του έτους στο ημερολόγιο, τόσο οι χαρακτήρες στις σημειώσεις γίνονται άτσαλοι, νευρικοί και ασύμμετροι. Πρώτος και δεύτερος μήνας, στρωτή γραφή, ενδέκατος μήνας στραβή, γεμάτη μουτζούρες. Όσο και να μη θέλω να περάσει ο χρόνος, στη πραγματικότητα οι πράξεις μου αποδεικνύουν κάτι άλλο; Ή μήπως το αντίθετο; Και του χρόνου, στους πρώτους μήνες, οι χαρακτήρες θα είναι θαυμάσιοι και οι σημειώσεις πεντακάθαρες. Κάθε χρόνο το ίδιο! Πάντοτε προσδοκία γιά μιά νέα αρχή, που αν αυτή δεν έλθει, τιμωρώ το γυαλιστερό χαρτί, χαράσσοντας με δύναμη επάνω του την απογοήτευσή μου. Ακόμα και οι κρυφές, εμπιστευτικές, απαλές, μύχιες σκέψεις, στο τέλος του χρόνου αποτυπώνονται με ανήθικα γρήγορη και απρόσεκτη γραφή. Καμμία αξία δε δίνω στη σκέψη μου και στις πράξεις μου. Τίποτα δεν επιτυγχάνεται όλο τον χρόνο όπως θα το ήθελα, ώστε να το απομνημονεύω με τρόπο που να δείχνει ικανοποίηση...




(Στην καλη μου Φιλη που με πολυ αγαπη μου εχει "πει" οτι εδειξα Φοβο! Μπορει να ηταν και ετσι. Μπορει να ειναι και ετσι. Ζωντανο το αποτυπωμα της επανω μου...)

Ασπρόμαυρο.

Αν σε κάθε αυθόρμητη στροφή του μυαλού που σε οδηγεί στο παρελθόν το μόνο που θες είναι να απομακρυνθείς το ταχύτερο και να επιστρέψεις, σημαίνει αυτό πως στο παρόν σου δεν θα βρείς απαραίτητα σοβαρά ερείσματα γιά να προχωρήσεις στο μέλλον.
Εξελίχθηκε σε φτωχό, ανάξιο λόγου λογοπαίγνιο μιά αναδρομή σε εικόνες ασπρόμαυρες και θολές...

Γνώσεις.

Μάθε να αυταπατάσαι , εν γνώσει σου.
Μην κλαίς, γιατί τα κλάματα δεν χρησιμεύουν σε τίποτα.
       ούτε και να γελάς, γιατί το γέλιο δεν κρύβει τίποτα.
Μάθε να αγνοείς τον εαυτό σου, αλλά μην ξεχνάς ότι αγνοείς τον εαυτό σου.
Και μη μαθαίνεις ποτέ σε κανέναν τη συνείδησή σου της ζωής.


"Ο Ερημίτης του Μαύρου Βουνού", Φ. Πεσσόα

4 33

Tribute to John Cage...

Δεσμοί συγγενείας.

Όπως κάθε Σάββατο να μην ξεχάσω να ψωνίσω. Ιδίως την υπέροχη ελβετική σοκολάτα που άρεσε κάποτε στην αδελφή μου. Συνηθίζω να την αγοράζω ακόμα. Μου θυμίζει εκείνη, που δεν έζησε, που δεν πρόλαβε να ζήσει, που δεν πρόλαβα να γνωρίσω όσο έπρεπε.

Σύναξη, μάθημα, συμπέρασμα.

...ένα σωρό καλοντυμένα παιδάκια λες και συναγωνίζονταν  γιά το ποιό θα επιλεγεί από την φανταστική επιτροπή να ακολουθήσει καρριέρα μοντέλου σε διεθνείς πασσαρέλες ή ηγέτη. Με πλαστικό τυποποιημένο χαμόγελο όλα, πανομοιότυπη στάση και διάθεση, κλώνοι του μπαμπά και συχνά της μαμάς, αλλά κυρίως πιστοί ακόλουθοι των οδηγιών που είχαν διαβάσει στα διάφορα modus operandi manuals. Φαινόταν ότι είχαν μεγαλώσει με τη νταντά.

...στη συγκέντρωση διαβάστηκε η ομιλία και στη συνέχεια, τηρώντας πιστά το τελετουργικό, ανέβηκε τη σκάλα.

...στη φωτογραφία διακρινόταν πάλι με το ίδιο χαμόγελο, αν εξαιρέσεις κάποιες ρυτίδες που επιβάλλονταν γιά την περίσταση, δίπλα σε άλλους με ίδια χαμόγελα, αλλά με λίγη κοιλιά, λιγότερα μαλλιά και οπωσδήποτε ασχημότερους. Οι γυναίκες είχαν χάσει τον μεθυστικό κοριτσίστικο αέρα και είχαν γίνει πιά γυναίκες βαριά αρωματισμένες, δεν είχαν πάει όπως φαινόταν σε πασσαρέλες, αλλά το πιό πιθανόν διοικούσαν από στέρεες ακριβοπληρωμένες και περιζήτητες καρέκλες.

Τίποτα μη προβλέψιμο, καμμία έκπληξη, όλα σύμφωνα με το σχέδιο. Οι εκ γενετής επιτυχημένοι συναθροίστηκαν άλλη μιά φορά, αυτοί και η σινιέ βαριεστημάρα τους γιά να επαληθεύσουν πως αποτελούν ομάδα πιστή σε δικά της ιδεώδη αλλά και αξίες που πάντα όμως αποτιμώνται!

...κατέβηκε τη σκάλα σαστισμένος και αηδιασμένος αφού πιά είχε σκοτεινιάσει. Αισθανόταν ότι έπρεπε όσο ακόμα προλάβαινε να βρεί νέα αφετηρία, στόχο, συντρόφους, κίνητρα αλλά και νέο χαμόγελο. Όχι ψεύτικο, αλλά αυτή τη φορά να βγαίνει μέσα από τη ψυχή του...

Μιά αληθινή ιστορία.

Ξανακλείστηκε στο δυάρι της η γειτόνισα και πιεσμένη πάλι από τα παραπανίσια κιλά και τα πολλά πράγματα που είχε στοιβαγμένα σε κάθε γωνιά, άρχισε να φωνάζει, να αντιδρά, να δυσανασχετεί κάθε στιγμή της ζωής της. Πρώτα έφερε στο μυαλό την εδώ και χρόνια πεθαμένη μάνα της, κι έβρισε χυδαία, μιά και αυτή όπως διατυμπάνιζε ήταν ο λόγος γιά τον αποτυχημένο γάμο της, γιά τη δουλειά της στο δήμο και γιά το παιδί της που ήταν πρεζόνι. Της είπε η μάνα της "πάρτ' τον αυτόν έχει λεφτά" αλλά το μόνο που τον ένοιαζε ήταν το ένα και μοναδικό διαμέρισμά της. Της είπε η μάνα της "μπές τώρα στη σίγουρη θέση" αλλά δεν ήξερε ότι πρέπει να γίνει μαγείρισα στον παιδικό σταθμό με τρείς και εξήντα το μήνα. Είχε σιχαθεί τη μυρωδιά του λαδιού και της τσίκνας επάνω της. Να λείπει τέτοια μονιμότητα. Της είπε η μάνα της "παιδιά να κάνεις να σε γηροκομήσουν", έτσι το παιδί που απέκτησε στα δεκαεφτά, πριν το γάμο, δεν "το 'ριξε". Σκεφτόταν αυτά, άκουγε συνταγές στην τηλεόραση και παραλίγο να καεί στο μάτι. Ξανάβρισε ό,τι βρήκε μπροστά της και την τύχη της μαζί και πλησίασε το τηλέφωνο. Πήρε την παιδική της φίλη και συμμαθήτρια. Σήμερα Κυριακή μπορεί και να την έβρισκε σπίτι. Το σήκωσε μιά παιδική φωνή και αμέσως μετά άκουσε τη φιλενάδα της. Χαρούμενη και με ύφος γεμάτο αυτοπεποίθηση αλλά όχι επιτηδευμένο. Έτσι ήταν πάντα. Αυτή δήλωνε ανέκαθεν ευτυχής και αισιόδοξη. Και προχώρησε στη ζωή της με επιτυχημένη οικογένεια, εργασία, πολλά χρήματα και ευρύ κοινωνικό κύκλο. Ήταν η μόνη στην οποία μπορούσε να μιλήσει με άνεση,να εκθέσει κάθε της πρόβλημα αλλά και να ακούσει ανυστερόβουλες φιλικές συμβουλές. Μετά τα προκαταρκτικά, και μιά δυό αναφορές στο παρελθόν, ακούστηκε ένας  βαρύς αναστεναγμός από την φιλενάδα της. Της αποκάλυψε ότι η εταιρία τους πτώχευσε, τα περιουσιακά τους στοιχεία είχαν κατασχεθεί και δεν είχαν που να μείνουν, μιά και κανείς από τον κοινωνικό κύκλο τους δεν εμφανιζόταν πιά!
Της ζήτησε να τους φιλοξενήσει αυτήν, την κόρη και τον άντρα της στο σπίτι της.
Μετά από ένα δευτερόλεπτο αμηχανίας απάντησε "ελάτε όποτε θές, θα βολευτούμε..."

Cranberries - Ode to my family

Cranberries - Ode to my family

Είδη.

Στο όριο μεταξύ δυσκολίας και ανέφικτου είναι που ξεχωρίζουν οι μεν από τη μιά και οι απλοί "τουρίστες - επισκέπτες" από την άλλη. Στο δύσκολο επίσης είναι που εξαφανίζονται αυτοί στους οποίους υπολόγιζες! Και χαρακτηριστικός πάντα ο τρόπος, όμοιος σε όλους. Ακόμα, στο δύσκολο είναι που εξ' αποστάσεως ακούς τα μύρια όσα. Προτάσεις, συστάσεις, συμβουλές αλλά και παραινέσεις και εκφράσεις συμπόνοιας καμμιά φορά.
Δεν θα ήθελα με τίποτα να ανήκω στη δεύτερη κατηγορία.

Εξιλέωση.

Όταν και το να πιείς λίγο νερό γίνεται τόσο δύσκολη διαδικασία, τότε δεν το προσφέρεις από υποχρέωση ή ευγένεια ή καλό τρόπο ή ηθικό καθήκον και τέτοια. Απλά φροντίζεις, κρύβοντας καλά και ένα δάκρυ. Τη στιγμή εκείνη δε σκέφτεσαι τίποτα άλλο.

Δάκρυ.

Πώς γίναμε έτσι. Ποιός περίμενε ότι τόσο σύντομα θα γίνονταν τόσα πολλά. Να περιμένω και άλλα; Δε θέλω...

Όδευση.

Η διαδρομή απέραντη ευθεία, με σοφά σχεδιασμένες μικροαλλαγές πορείας γιά να μη χαρακτηριστεί μονότονα επαναλαμβανόμενο το τοπίο. Δρόμος εν' ολίγοις οφιοειδής, ειδωμένος από ψηλά. Ως εκ τούτου, ο τυχόν οδοιπόρος ελπίζοντας περισσότερο παρά γνωρίζοντας με ασφάλεια τη διάρκεια, τους κινδύνους, το ενδιαφέρον, την ευκολία ή όχι του ταξιδιού φτάνει στην αφετηρία και χωρίς να προκαλεί το ενδιαφέρον κανενός προχωράει! Ανακαλύπτει πράγματι ότι οι ανωτέρω εικασίες του επαληθεύονται και μετά πολύ χρόνο αλλά με λίγο κόπο φτάνει σε ένα σημείο χι. Ανασυντάσσει τις δυνάμεις, κοιτά προς τα πίσω γιατί επιμένει να δεί το σχήμα της διαδρομής του και σίγουρος γιά... τόσο σίγουρος... όμως το κενό κάτω από το βήμα του περίμενε εκεί να τον υποδεχτεί θριαμβευτικά και μαζί του να χαθεί και η ελπίδα του που έτεινε τόσα χρόνια να αναχθεί σε επαληθεύσιμη θεωρία.

Μπλέ.

Αμοργός, Φολέγανδρος, Σέριφος, Νάξος, Κύθηρα και Ίος χωροτακτικά διαφέρουν. Μοιάζουν όμως απόλυτα γιατί κάθε φορά δέχονται τα όνειρά του καθένα κι ας είναι διαφορετικά εκφρασμένα, μοιάζουν γιατί είναι λιμάνια γιά τα ίδια ταξίδια του νού όλων μας κι ας είναι αυτά  ποικιλόχροα, μοιάζουν γιατί είναι κρύπτες γιά παρόμοιες αναμνήσεις. Φορείς ιδιαίτερων συναισθημάτων κοσμούν το Αιγαίο, συλλέκτες μυστικών, πόθων κρυφών, γεννούν ή σκοτώνουν έρωτες.
Και όταν τη γή τους αφήνουμε, φέρνουμε πίσω ένα βότσαλο συνήθως, ενθύμημα της απώτερης καταγωγής. Άλλοτε μας αρέσει να το λέμε και βραχυχρόνια μνήμη...

Πρόκληση.

Φορές περιστοιχιζόμαστε από πολλούς. Αλλά ο γνωστός αόρατος τοίχος που μας χωρίζει μας κάνει να  αισθανόμαστε - όχι απαραίτητα και να φαινόμαστε - απόμακρα μόνοι. Οι σκέψεις μας τότε  ή θα μας συντροφέψουν ή θα υψώσουν ακόμα τον τοίχο, μεταμορφώνοντάς τον σε απροσπέλαστο τείχος. Ως πολυμήχανοι θα εφεύρουμε κατάλληλη πολιορκητική μηχανή γιά να διαπεράσουμε αυτή τη νοερή κατασκευή ή πάλι θα μείνουμε ηττημένοι, υποχωρόντας μοναχικά.
Όπως άλλωστε μοναχικό έχει οριστεί να είναι και το ταξίδι από την αρχή...

Αθέτηση.

Είναι προδοσία άραγε να ακολουθείς από την ανάποδη τα ίχνη σου, γιά να βρείς την ίδια κάθε φορά αφετηρία; Κάθε φορά έχεις υποσχεθεί πώς δεν πρόκειται να αρχίσεις από την αρχή! Δικαιολογίες και ψεύδη ασύστολα. Όμως στα δύσκολα βρίσκεις οικείο και φιλικό τον χώρο και τα συνεχή deja vous πριν το σχηματισμό των λέξεων είναι συναρπαστικά. 

Όπως τώρα, πριν έξι χρόνια...