Ένας ψυχίατρος που ακολουθούσε γιά τους ασθενείς του την κλασσική μέθοδο θεραπείας, συνάντησε κάποτε έναν δάσκαλο φιλοσοφίας και τον ρώτησε κάτι που πάντα τον απασχολούσε:
"Πώς διδάσκεις εσύ τους ανθρώπους;" είπε.
"Τους φτάνω στο σημείο να μην έχουν άλλες ερωτήσεις." απάντησε ο δάσκαλος...
Την ώρα του μεσημεριού οι περισότεροι μάζευαν τα πράγματά τους και αποχωρούσαν ευτυχισμένοι και γελαστοί από τη πρωινή επίσκεψη στη θάλασσα. Τότε το μόνο που έμενε ήταν αυτή η καλοκαιρινή ησυχία. Λίγο κύμα και πίσω ένας τζίτζικας να υπενθυμίζει την εποχή. Αυτή την ώρα διάλεγα να βυθιστώ στο νερό, και γιά πολύ λίγο νόμιζα πως έφευγε από επάνω μου κάθε ίχνος τύψης, ευθύνης ή ενοχής - ό,τι από αυτά είχε άλλωστε προλάβει να δημιουργηθεί. Λίγο αρκούσε τότε γιά να ξεκινήσουν οι διακοπές στη δική μου παραλία. Η πρώτη βουτιά σε εκείνα τα άλλα νερά, κάτι σαν ιεροτελεστία, σαν τελετή, σηματοδοτούσε ένα χρονικό διάστημα ελευθερίας και ξεγνοιασιάς. Οι διακοπές δεν απαιτούσαν καμμιά προετοιμασία. Όσο οι άλλοι κοιμόντουσαν γιά μεσημέρι, χωρίς υπολογιστές και χωρίς ίντερνετ, το παιχνίδι με το νερό μου επέστρεφε μία μία τις ημέρες που είχα χάσει το χειμώνα στις αίθουσες του αυστηρού και απαιτητικού σχολείου.Μετά, κάτω από τα πεύκα, θα κοίταζα απέναντι το νησί και θα έφτιαχνα ιστορίες κατάκτησής του ή το βράδυ ο ήχος ενός καϊκιού που έδενε στον όρμο έκλεινε τη βραδυά. Έτσι περνούσαν - αργά τότε - οι καλοκαιρινές ημέρες, με εικόνες απο το πέλαγος, με χρώματα από το βυθό, ήχους από το κύμα και μυρωδιές από πικροδάφνη. Μεγάλη η αξία τους και γι' αυτό βαθειά χαραγμένα όλα στη μνήμη μου.
Αυτούς που ονειρεύονται τους αναγνωρίζεις, έχουν στα μάτια ένα πέπλο θλίψης.
Έχουν τη μελαγχολία αποκοιμισμένη στην άκρη των χειλιών, έχουν το ύφος ανθρώπου που κάτι ψάχνει απελπισμένα.
Το ονείρεμα είναι κουραστικό, δεν είναι για τον καθένα.
Είναι για τους θαρραλέους όπως η θάλασσα και η αγάπη...
(Ρομπέρτο Μπενίνι)
Δεν μου αρέσουν τα ημερολόγια τοίχου, αυτά που ξεκολλάς μέρα τη μέρα, γιατί πάντα αργούν να τελειώσουν!
Σήμερα πρωί όμως στη σελίδα που ξεκόλλησα βρήκα κάτι που το σκεφτόμουν όλη μέρα. Έλεγε: "Η ζωή δεν είναι φτιαγμένη από ορόσημα αλλά μόνο από στιγμές.".
Που μπορεί να είναι απλά αδιάφορες ή ασήμαντες, αλλά να κρύβουν τη μοναδικότητα ότι δεν μπορούν να επαναληφθούν ποτέ.
Έχουν τη μελαγχολία αποκοιμισμένη στην άκρη των χειλιών, έχουν το ύφος ανθρώπου που κάτι ψάχνει απελπισμένα.
Το ονείρεμα είναι κουραστικό, δεν είναι για τον καθένα.
Είναι για τους θαρραλέους όπως η θάλασσα και η αγάπη...
(Ρομπέρτο Μπενίνι)
Μαρία Παπαγεωργίου - Αμφιβολία