15.11.13

Δεκαπέντε ημέρες.

Είναι από τους μοναδικούς ανθρώπους. Όλοι έχουν να το λένε. Αν και τον ξέρω λίγα χρόνια κοντά του ηρεμείς. Ακόμα και να μην μιλάς και να μην λές κάτι, έχει την ικανότητα - το ενδιαφέρον θα έλεγα - να σε καταλάβει και να προτείνει με δυό τρείς λέξεις το δέον. Χωρίς δεσμεύσεις. Σπάνιο γιά σήμερα. Επίσης είναι αυτό που λέμε αθόρυβος. Μπορεί να εμφανιστεί χωρίς φανφαρονισμούς μπροστά σου, γιατί δεν τους έχει ανάγκη, αλλά και στη ζωή του ακόμα, όσο και να ταλαιπωρείται ποτέ δεν θα φανεί. Πολλοί από εμάς κινούμαστε, πράττουμε λές και αποτελούμε το κέντρο του σύμπαντος τη στιγμή εκείνη, λες  και θα έπρεπε όλοι να στρέψουν τα βλέμματά τους επάνω μας. Δεν έχει μωρέ ανάγκη γιά τέτοια. Γιατί απλούστατα έχει περιεχόμενο και μπορεί να ζεί στην ηρεμία του και όταν χρειαστεί να την μοιραστεί μαζί σου. Τον επισκέπτομαι καμμιά φορά, λέμε καμμιά κουβέντα και περισσότερο αισθάνομαι ότι έχω  κάποιον, όταν χρειαστεί. Και ας μην χρειάζεται. Δεν είναι μεγάλη υπόθεση αυτό στην σημερινή μοναξιά; Νομίζω είναι.
Τώρα τα σκέφτομαι! Παλιότερα πού μυαλό γιά καθαρή σκέψη. Και αυτό που με στεναχωρεί είναι πως τελευταία έδειχνα τον κακό μου εαυτό, λες και μου έφταιγε. Ας είναι, είμαι βέβαιος ότι ποτέ δεν με έχει παρεξηγήσει. Θα τον ψάξω όταν χρειαστώ καμμιά κουβέντα...