Gustavo Dudamel - Arturo Marquez.

...σαν ταξίδι χωρίς προορισμό!

Εκτός θέματος.

Σήμερα Μ. Παρασκευή όλοι γράφουν κάτι σχετικό με την ημέρα ή τη θρησκεία, όπως τα κανάλια δείχνουν γιά πολλοστή φορά τη ζωή του Ιησού. Αν καποιος επιθυμεί αντίστοιχη ανάρτηση παραπέμπω στην Μ. Παρασκευή του προηγούμενου ιστολόγιου μου...

Τέλειωσα ένα βιβλίο αυτές τις ημέρες και είναι απορίας άξιο το σύμπτωμα που παρατηρώ στους συγγραφείς. Αντί να παράγουν συνεχώς έργο, ώστε να δικαιολογήσουν με το παραπάνω τον τίτλο τους, αυτοί διάγουν μέρος του βίου χωρίς να αποτυπώσουν καμμία σκέψη. Λες και τις κρατούν κρυφές. Ίσως πάλι και οι ίδιες να αρνούνται να βγούν παραέξω, σα να θέλουν να επαληθεύσουν με αυτό τον τρόπο την μοναδικότητά τους. Όμως κάποια στιγμή, ανάλογα και με το εξωτερικό ερέθισμα (ποιός ξέρει;) κατρακυλούν σαν χείμαρρος οι λέξεις και αυτόματα γεμίζουν οι σελίδες. Η περίοδος της σιωπής είναι ως φαίνεται αναγκαία περίοδος, είναι κάτι σαν μαγιά που μεταλλάσσει την πρώτη ύλη του μυαλού σε μαγικό αποτέλεσμα - ανάγνωσμα. Το πιό εντυπωσιακό βέβαια είναι πως ο χρόνος γραφής ενός βιβλίου ποικίλλει. Γιά άλλους παίρνει χρόνο πολύ, γιά άλλους αποτελεί έργο σύντομο, λίγων ημερών. Δεν θέλω να φανταστώ την ένταση που ζεί ο συγγραφέας της δεύτερης κατηγορίας που νυχθημερόν παλεύει με τον εαυτό του. Κάτι σαν αγώνα σκακιού blitz, όπου στο τέλος έχει "αδειάσει" το μυαλό από το φορτίο και ξαναγεννιέται, έτοιμος γιά το επόμενο έργο. Αν αυτό υπάρξει! Δυστυχής (κατά την άποψή μου) όποιος με μία συγγραφική απόπειρα, όσο επιτυχημένη και να είναι αυτή, κατορθώνει και εξωτερικεύει όλα όσα θέλει. Από εκεί και πέρα ή αυτός "δεν ζεί" ή χάνει το χάρισμα. Αποτελεί επιλογή που δεν μπορώ να κατανοήσω. Για αυτό και γιά πολλους άλλους εμφανείς λόγους δεν θα γίνω συγγραφέας. Πάλι όμως ποιός ξέρει τί μέλλει γεννέσθαι...

Προορισμός.

Δεσμώτη αγαπημένε,

Διαπέρασε απόψε τη σάρκα μου με ξίφος ιερό, 

προαιώνιο όργανο λατρείας. 

Κλέψε από τη σκέψη μου κάθε μνήμη, όνειρο ή αγωνία και

πέτα το κορμί μου να τρέμει στο θυσιαστήριο.

Η στάχτη που έμεινε δεν προορίζεται να γίνει ποτέ εύφορη γή, 

αλλά ιλύς βούρκου θανατηφόρου.

Το χρώμα της μαύρο, σαν τη πρωινή μου σκιά που μου έδειχνε το δρόμο.

Βραδινή έξοδος.

Στα αποψινά του γενέθλια είχε αποφασίσει να κεράσει τον εαυτό του ένα πιάτο φαί της προκοπής. Πριν λίγο είδε τον επώνυμο να περνάει δίπλα του, συνοδευόμενο από την απαστράπτουσα και να μπαίνουν στο κοσμικό εστιατόριο. Τους λυπήθηκε γιατί από κοντά φαίνονταν πολύ γεροντώτεροι, η δε απαστράπτουσα με το ζόρι ισορροπούσε προσπαθώντας να μην σωριαστεί στο γλιστερό πεζοδρόμιο. Άκουσε πιό μετά και ένα πρόστυχο σχόλιο για αυτήν από τον τύπο που παρκάριζε το αυτοκίνητο τους, πράγμα που τον στεναχώρησε περισσότερο. Είχε και μιά ρομαντική βροχή, ό,τι πρέπει γιά βραδινή έξοδο. Γιά λίγο ήρθε στη θέση τους. Πόσα κομπλιμέντα είχαν ακούσει, πόσα είχαν ζήσει, πόση ιδιωτικότητα τους έλειπε; Ε, δεν είναι ζωή αυτή σκέφτηκε. Φυλακισμένοι στη φήμη και στα λεφτά. Δεν θα ήθελε να είναι και έτσι σκέφτηκε και περπάτησε βυθισμένος στις σκέψεις του. Στο πίσω μέρος του εστιατορίου ήταν ο κάδος που άδειαζαν κάθε βράδυ τα απορρίμματα. Έσκυψε μήπως μπορέσει και συναρμολογήσει καμμιά μερίδα της προκοπής. Αυτά που άφηναν οι επώνυμοι στο πιάτο είχαν άλλη γεύση, δεν τα έβρισκε στις ταβέρνες. Ό,τι έπρεπε γιά απόψε.

Η μνήμη εκδικείται.

Όταν σε νεαρή ηλικία το να κάνετε έρωτα με τον σύντροφό σας το αποκαλείτε "γ@...", είναι βέβαιο πως αν κατορθώσετε να περάσετε μερικά χρόνια κοινής ζωής, θα καταλήξετε να κοιμόσαστε σε διαφορετικά κρεββάτια και να σιχαίνεται ο ένας τον άλλο.

Στη καλύτερη περίπτωση ο ύπνος θα σας βρίσκει εκπονώντας ο καθένας ποικίλα σχέδια αφανισμού του άλλου...

Διαδρομή.

Επαναλαμβάνεις ίδια λάθη; Σημαίνει ότι δεν έχεις μάθει κάτι.
Βλέπεις το ίδιο όνειρο αλλά ξυπνάς; Σημαίνει ότι δεν έχεις προχωρήσει βήμα τόσα χρόνια.
Σε σημαδεύει ο χρόνος κάθε μέρα χωρίς να παλεύεις; Πιστεύεις ότι θα ζήσεις ως την αιωνιότητα.
Αδιαφορείς γιά όποιον βρίσκεται σε δεινή θέση; Προετοίμασε μιά πειστική εξομολόγηση (στον εαυτό σου ή όπου αλλού).

Αν τέλος ξυπνάς κάθε πρωί και κοιμάσαι τα βράδια
χωρίς να έχεις το παραμικρό να μνημονεύσεις από το ταξίδι της μέρας,
τότε απομακρύνσου κρυφά, δώσε τη θέση σου στον επόμενο,
μήπως μάθουμε και εμείς οι νεώτεροι κάτι χρήσιμο.

in memoriam Claudio Abbado