Δεσμώτη αγαπημένε,
Διαπέρασε απόψε τη σάρκα μου με ξίφος ιερό,
προαιώνιο όργανο λατρείας.
Κλέψε από τη σκέψη μου κάθε μνήμη, όνειρο ή αγωνία και
πέτα το κορμί μου να τρέμει στο θυσιαστήριο.
Η στάχτη που έμεινε δεν προορίζεται να γίνει ποτέ εύφορη γή,
αλλά ιλύς βούρκου θανατηφόρου.
Το χρώμα της μαύρο, σαν τη πρωινή μου σκιά που μου έδειχνε το δρόμο.
No comments:
Post a Comment