The Nearness of You - Nancy Wilson.

..with love!

The Lonely Night.

Moby & Mark Lanegan

Παράξενη νίκη.

Πήρε λίγο καιρό να καταλάβω πως δεν είναι να παίζει κανείς με τον θάνατο. Μπορεί ηρωικά να τον αντιμετωπίζουμε όσο έχουμε τη σιγουριά (πόση άραγε είναι αυτή;) ότι δεν μας αγγίζει ή τουλάχιστον αργεί ακόμα να μας κοιτάξει. Όμως όταν έρθει η ώρα να τον αντιμετωπίσουμε, μπορεί στην αρχή να φερθούμε αδέξια. Μπορεί να σκεφτούμε πως έχουμε να κάνουμε ως ίσος προς ίσο και να συνεχίσουμε να τον κοιτάμε ...αφ'υψηλού και εγωιστικά. Τον έχουμε βρεί να πρωταγωνιστεί σε ταινίες και βιβλία αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα έχει ποτέ την ίδια μορφή με αυτή που θα παρουσιαστεί απέναντί μας. Κατά κανόνα έχει μορφή ύπουλη και ακολουθεί τακτική που στο τέλος σε ρίχνει ανήμπορο στο ρίνγκ. Πάντα σου δίνει την εντύπωση ότι μπορεί και να νικήσεις. Κάτι σαν παρτίδα πόκερ ας πούμε. Πιστεύεις -ενδόμυχα είναι η αλήθεια- ότι μπορεί να ξεφύγεις, με κάποια μαγική δύναμη που θα βοηθήσει την κατάλληλη στιγμή, δίνοντάς σου φτερά ή έξτρα ζωές, σαν ηλεκτρονικό παιχνίδι! Εκεί που τα πιστεύεις αυτά, χωρίς η πραγματικότητα να σου δίνει κανένα ασφαλές στοιχείο γιά να βασίσεις την πίστη σου αυτή, φτάνει η στιγμή που αποκαλύπτει το ...μεγαλείο του και ανακαλύπτεις την ασημαντότητά σου και την ματαιότητα της προσπάθειάς σου. Συνειδητοποιείς πως τόσο καιρό, τόσα χρόνια συμμετείχες σε έναν αγώνα με γνωστό αποτέλεσμα εκ των προτέρων. Είχες αναγκαστεί να μπείς στον χωρίς επιστροφή δρόμο και απλά να χάνεις όλες σου τις δυνάμεις σταδιακά, μέχρι να σωριαστείς ξέπνοος, ηττημένος και ντροπιασμένος. Άδικος αγώνας, που όμως έχει και ένα θετικό. Αφήνει πίσω την ανάμνηση, που την ανακαλείς όποτε χρειάζεσαι στήριξη και γαλήνη. Και τότε σκέφτεσαι πως ίσως και να είσαι εσύ ο νικητής, μιά και έχεις κερδίσει την αιωνιότητα, πολύ σημαντικότερη όπως λένε από τη ζωή. Το ζήτημα είναι βγαίνοντας αργά το βράδυ από ...τον αγωνιστικό χώρο να έχεις καταλάβει το νόημα του αγώνα και να προσαρμόσεις, όσο έχεις καιρό ακόμα την ζωή στα νέα γιά σένα δεδομένα.

Δεκαπέντε ημέρες.

Είναι από τους μοναδικούς ανθρώπους. Όλοι έχουν να το λένε. Αν και τον ξέρω λίγα χρόνια κοντά του ηρεμείς. Ακόμα και να μην μιλάς και να μην λές κάτι, έχει την ικανότητα - το ενδιαφέρον θα έλεγα - να σε καταλάβει και να προτείνει με δυό τρείς λέξεις το δέον. Χωρίς δεσμεύσεις. Σπάνιο γιά σήμερα. Επίσης είναι αυτό που λέμε αθόρυβος. Μπορεί να εμφανιστεί χωρίς φανφαρονισμούς μπροστά σου, γιατί δεν τους έχει ανάγκη, αλλά και στη ζωή του ακόμα, όσο και να ταλαιπωρείται ποτέ δεν θα φανεί. Πολλοί από εμάς κινούμαστε, πράττουμε λές και αποτελούμε το κέντρο του σύμπαντος τη στιγμή εκείνη, λες  και θα έπρεπε όλοι να στρέψουν τα βλέμματά τους επάνω μας. Δεν έχει μωρέ ανάγκη γιά τέτοια. Γιατί απλούστατα έχει περιεχόμενο και μπορεί να ζεί στην ηρεμία του και όταν χρειαστεί να την μοιραστεί μαζί σου. Τον επισκέπτομαι καμμιά φορά, λέμε καμμιά κουβέντα και περισσότερο αισθάνομαι ότι έχω  κάποιον, όταν χρειαστεί. Και ας μην χρειάζεται. Δεν είναι μεγάλη υπόθεση αυτό στην σημερινή μοναξιά; Νομίζω είναι.
Τώρα τα σκέφτομαι! Παλιότερα πού μυαλό γιά καθαρή σκέψη. Και αυτό που με στεναχωρεί είναι πως τελευταία έδειχνα τον κακό μου εαυτό, λες και μου έφταιγε. Ας είναι, είμαι βέβαιος ότι ποτέ δεν με έχει παρεξηγήσει. Θα τον ψάξω όταν χρειαστώ καμμιά κουβέντα...

Ερωτήματα.

Συχνά αναρωτιέσαι τι έχεις κάνει γιά έναν άνθρωπο. Εάν δηλαδή τον έχεις ευεργετήσει, εάν τον έχεις φροντίσει ή εξυπηρετήσει. Όταν τυχόν η απάντηση που σου δίνει ο εαυτός σου είναι αρνητική σε όλα, τότε πρέπει να αυτοανακηρυχθείς εγωιστής και να φορέσεις πλουμιστή περικεφαλαία με φωτάκια που αναβοσβήνουν. Επίσης είναι η στιγμή που πρέπει να ζητήσεις να εγγραφείς στα κατάστιχα των άχρηστων που κρατούν τα πάντα γιά τον εαυτό τους...

Τώρα, ό,τι και να κάνεις είναι αργά, το γράφει και στον τοίχο, δεν το βλέπεις άραγε;
Ό,τι θα έπρεπε να είχες κάνει, τώρα απλώς δεν γίνεται δεκτό, γιατί ο αποδέκτης δεν το έχει ανάγκη. Έχει βρεί τον δρόμο του χωρίς εσένα και τα έξυπνα τεχνάσματά σου.

Γράμμα σε έναν κλέφτη.

Το να μου κάνεις άνω κάτω το σπίτι, να αδειάζεις ντουλάπια, συρτάρια, κομοδίνα, βιτρίνες και ό,τι άλλο τέλος πάντων υπάρχει γιά να καταλήξεις να πάρεις τα πεντακόσια ευρώ από το συρτάρι του γραφείου, ε, είναι ερασιτεχνισμός αν μη τι άλλο. Βρε κλέφτη της δεκάρας, πήρες πεντακόσια, άει ...στο διάβολο λοιπόν, θες και άλλα; Δε σκέφτεσαι που πρέπει να σπάσω τη μέση μου να συμμαζεύω σαν το σκλάβο δυό μέρες; Βρε γελοίε και πλεονέκτη κλέφτη ήθελα να ήξερα σε τί σπίτι γεννήθηκες. Διότι αν γεννήθηκες σε κοτέτσι, ok, δεν ξέρεις τι σημαίνει νοικοκυριό. Αν γεννήθηκες στη φυλακή, πάλι το ίδιο. Αλλά βρε άνθρωπε αν γεννήθηκες σε σπίτι του Θεού και το έφερε η τύχη να πάρεις το στραβό δρόμο (ναι ξέρω η κοινωνία, τα παιδικά χρόνια, οι χωρισμένοι γονείς και τα ρέστα), δεν σου φταίω σε τίποτα εγώ να γυρνάω από τη δουλειά μου βραδιάτικα και να βρίσκω σπίτι χάος. Ακοινώνητε κλέφτη, ούτε η τρόικα τέτοια καψόνια δεν μου έκανε. Πώς θα μαζεύω εγώ τώρα τα χαρτιά μου που τόσο ψυχαναγκαστικά τακτοποιούσα κάθε φορά; Έτσι και έχει χαθεί κάτι καημένε από εφορία, δεη, οτε, φαπ, ευδαπ, ετακ, φμαπ, κτηματολόγιο και τίτλους να εύχεσαι να μη σε πετύχω πουθενά. Ανεκδιήγητε κλέφτη θα ήθελα να ήμουν μέσα από μιά μεριά να σε έβλεπα εν δράσει, να απολάμβανα το άγχος σου, να άκουγα τους παλμούς σου και να εβλεπα τον ιδρώτα να σε λούζει. Μόνο αυτό θα με ικανοποιούσε και ας μου έκανες όλη αυτή την αναστάτωση.
Τέλος πάντων επειδή και σαν επαγγελματίας κακός θα είσαι και ούτε γνώσεις  σχετικά με τη διαχείριση των χρημάτων θα έχεις, πέρνα αν θες καμμιά φορά, χτύπα το κουδούνι και ΜΟΝΟ αν είμαι μέσα μπες να συζητήσουμε γιά το πώς μπορείς να επενδύσεις το όποια κλοπιμαία. Μπορώ να σε συμβουλέψω γιά καλές τοποθετήσεις με μακροχρόνιες αποδόσεις. Άλλως θα μείνεις γιά πάντα ένα mini ανοργάνωτο ξεφτιλισμένο ερασιτέχνικό κλεφτρόνι.
Με άπειρο μίσος και νεύρα,
εγώ.

Walking with a ghost.

Every day is still the same
And I don't know what to do; I'm carrying
My tears in a plastic bag
And it's the only thing I got from you

 The National Fanfare of Kadebostany - Walking with a ghost (La Saeta mix)

Νίκη.

Δεν έμοιαζε όμως σαν καλοστημένη παράσταση; Ίσως κι εμείς να έχουμε γίνει καχύποπτοι και να μην εμπιστευόμαστε τους μεγάλους θιάσους αλλά να προτιμάμε πιά τα μικρά περιφερειακά θέατρα.
Έχουν τις περισσότερες φορές καλύτερη ποιότητα...

Εφιάλτης.

Μακάρι να βρέξει να ξεδιψάσεις σκέφτεσαι, μα ξεχνάς πως θα λειανθούν επικίνδυνα τα βράχια πάνω στα οποία πατάς γιά να διασχίσεις το ανηφορικό μονοπάτι. Και έχεις πολύ δρόμο λες και είσαι ακόμα στην αρχή...

Φαντάσματα.

Την είχε γνωρίσει στο internet πριν πολλά χρόνια σε ένα chat room. Κάθε βράδυ μετά την διασκέδαση ή το διάβασμα κλεινόταν στο δωμάτιο μέχρι το πρωί και τέλειωνε ή άρχιζε τις ημέρες του μπροστά στον υπολογιστή. Γιά είκοσι σχεδόν χρόνια "μίλαγαν" χωρίς ο ένας να έχει δεί τον άλλο, έτσι γιά να κρατήσουν και οι δύο ένα μυστήριο σε αυτή τη γνωριμία. Κάτι σαν ασπρόμαυρο σινεμά, σαν πολυκαιρισμένα βιβλία λογοτεχνίας, ένας τρόπος επικοινωνίας από άλλες δεκαετίες. Και αυτό ήταν ελκυστικό και τους άρεσε. Και βάσταγε χρόνια. Μέχρι τις ημέρες μας που δούλευε στην εταιρία και φορούσε αναγκαστικά γραβάτα και έφευγε σπίτι νύχτα γιά να γυρίσει πάλι νύχτα. Μιά ημέρα την ώρα που ήταν καθορισμένη να "μιλήσουν", έψαξε μάταια, αλλά πουθενά το γνώριμο nickname. Έκανε με αγωνία μιά γύρα σε διπλανά chat rooms, αλλά πού να τη βρεί μέσα σε χιλιάδες επισκέπτες που σκότωναν τη μοναξιά τους πατώντας πλήκτρα. Την άλλη ημέρα και την άλλη το ίδιο. Άρχισε πιά να ανησυχεί. Όταν μετά καιρό και παρά τις εναγώνιες έρευνές του σε όλα τα site του είδους είχε χαθεί γιά πάντα η επικοινωνία, τα πρώτα πράγματα που σκέφτηκε ήταν πως επρόκειτο γιά ένα κατασκεύασμα της φαντασίας του, ένα παιχνίδι, ένα πλάσμα που δεν υπήρξε ποτέ. Άλλωστε δεν την είχε δεί ποτέ. Την είχε φανταστεί μόνο αλλά δεν ήταν καθόλου σίγουρος αν ήταν έτσι. Την είχε φανταστεί και μελαχροινή. Έντρομος αναρωτήθηκε αν είχε χάσει είκοσι χρόνια. Του έπαιζε η φαντασία του άραγε τόσο καιρό νοσηρά παιχνίδια, κάνοντάς τον να ερωτευτεί κάτι που δεν είχε υπάρξει ποτέ, αλλά κάτι που ο ίδιος κατασκεύασε γιά τον εαυτό του, όπως θα ήθελε να είναι; Είκοσι χρόνια μέσα στο δωμάτιο, με ένα φώς, την ίδια πάντα ώρα, με κλειστά παράθυρα, περίμενε να εμφανιστεί στην οθόνη το ψευδώνυμο που υποδήλωνε μιά επιθυμία, γέμιζε την μοναξιά του και ικανοποιούσε την ανάγκη του γιά επικοινωνία. Κατέληξε κατάκοπος μετά από τέσσερις πέντε ώρες και τον πήρε ο ύπνος επάνω στο τραπέζι. Σαν σε όνειρο τα σκέφτηκε όλα αυτά, λες και καθάρισε γιά μιά φορά το μυαλό του μετά είκοσι χρόνια. Έφτασε σπίτι αργά και πάλι, έκατσε μπροστά στον υπολογιστή, διάβασε τα οικονομικά και συνδέθηκε με το chatroom από περιέργεια αλλά και κρυφή ελπίδα ότι τόσα χρόνια δεν κυνηγούσε ένα φάντασμα. Σα να τεστάριζε τον εαυτό του. Διάβαζε τις ακαταλαβίστικες παιδιάστικες ανοησίες που ανέβαιναν με ρυθμό γρήγορο, ώσπου είδε το nickname της με κόκκινα γράμματα και ένα "kalispera!" να σχηματίζεται και να ανεβαίνει προς τα επάνω στην οθόνη. Του κόπηκε η αναπνοή, του φάνηκε πως δεν είδε καλά και περίμενε. Δεν πίστευε και δεν απάντησε αμέσως. Μετά λίγο ένα "esy edo?" τον έκανε να συνειδητοποιήσει πως ήταν αυτή. Σκέφτηκε πως τώρα πιά δεν αισθανόταν μοναξιά. Είχε δουλειά. Δεν ήταν μικρός να "παίζει" σε chat rooms ήταν σαράντα χρονών, ήταν σύμβουλος πωλήσεων, πώς θα έγραφε σε ένα παλιό υπαρκτό, φανταστικό, πλασματικό δημιούργημά του; Θα μετείχε και ο ίδιος σε ένα όνειρο που είχε πριν πάρα πολλά χρόνια χτίσει; Η λογική τον απέτρεπε από το να γράψει μιά απάντηση. Δεν εμπιστευόταν άλλωστε τον εαυτό του να πρωταγωνιστήσει σε ένα όνειρο. Φοβόταν τον έρωτα που αισθάνθηκε κάποτε. Τη γυναίκα του δεν την αγαπούσε, ούτε την είχε ποτέ ερωτευτεί, απλά την παντρεύτηκε, όπως απλά έπιασε δουλειά. Μα εκείνη, πριν τόσα χρόνια την είχε ερωτευτεί. "den tha mou peis kati" ανέβηκε απειλητικά στην οθόνη. Μέχρι να εξαφανιστεί από τα επόμενα μηνύματα, το ακολουθούσε λες και έπρεπε να πάρει την απόφαση της ζωής του. Κοίταξε πίσω του, φοβήθηκε τα παιχνίδια που παίζει καμμιά φορά ο νούς και ξαναγυρνώντας μπροστά έκλεισε τον υπολογιστή ήρεμα και άνοιξε το παράθυρο να μπεί πρωινός αέρας. Ξημέρωνε πιά, η κίνηση και η φασαρία της πόλης άρχιζαν σιγά σιγά. Σε λίγο θα έφευγε γιά το γραφείο. Κρατώντας με προσοχή τον υπολογιστή του σαν κάτι πολύτιμο τον άφησε έξω από το παράθυρο να πέσει από ψηλά. Κοίταζε όσο έπεφτε, του φάνηκε ο χρόνος να επιβραδύνεται σαν σε slow motion, μέχρι που έσπασε στον δρόμο σε πολλά άχρηστα κομμάτια, με ένα φορτηγό να τον πατάει και να τον αποτελειώνει. Κινηματογραφικά σκηνοθετημένο τέλος σκέφτηκε. Τα κομμάτια που άλλοτε τον συνέδεαν με το παρελθόν, οι αναμνήσεις, οι αγκυλώσεις, οι ενοχές, οι επιθυμίες, κάθε ερωτική στιγμή από τα είκοσι αυτά χρόνια είχαν θρυμματιστεί, σκουπίδια άχρηστα κείτονταν διάσπαρτα στην άσφαλτο. Είχε δίπλα του τη γυναίκα του που δεν αγαπούσε, αρκετή γιά την υπόλοιπη ζωή του. Δεν χρειαζόταν πιά καμμιά αναδρομή στο παρελθόν του, μιά και στόχος του ήταν να κερδίσει χρήματα, να αλλάξει και γειτονιά.
Άλλωστε τον ενοχλούσε η φασαρία του δρόμου κάτω από το παράθυρο, το πρωί που ξεκινούσε η κίνηση...

Κοινή λογική.

Ανάλογα με την λογική, την παιδεία και την οπτική μας κατατάσσουμε άνομες πράξεις και συμπεριφορές. Δυστυχώς υποκειμενικά και συμφεροντολογικά κοιτάμε από μακρυά, μιά και επιθυμούμε συνήθως να απέχουμε από τη δράση, καθήμενοι ασφαλείς στον καναπέ χαλαρώνοντας παρέα με την πλασματική ευτυχία μας. Γιά την "αντικειμενική" ενημέρωσή μας η οποία κατά κανόνα απευθύνεται στο θυμικό και όχι στη λογική αρκούμαστε στην γεμάτη φόρτιση αφήγηση όσων συνέβησαν από τους νόμιμους και επίσημους εντολοδόχους του συστήματος. Η επιβίωση του κάθε συστήματος επιτάσσει η ενημέρωση αυτή να είναι ελλιπής, εικονική και παραθυροποιημένη και να αποτελεί έτσι στυλοβάτη και συνεχιστή κάθε εκχυδαϊσμένης πολιτικής που αυτό παράγει. Σε εποχή μάλιστα που δεν δίνεται κάποια διέξοδος γιά ανάσα ελεύθερη αλλά κάθε ημέρα που περνάει δείχνει περισσότερο πιεστική από την προηγούμενη, φαίνεται αλλά και ιστορικά επαληθεύεται, ότι καταλήγουμε σε κοινωνικά ξεσπάσματα. Συχνά τροφοδοτούν αυτά (ή και τροφοδοτούνται από) μιά εγγενή πόλωση. Απότέλεσμα στο τέλος της ημέρας τα αποτρόπαια γεγονότα βίας που όλοι απεύχονται βέβαια αλλά και κανείς δεν κάνει κάτι ουσιαστικό γιά να αποφευχθούν. Τουναντίον μάλιστα οι πολιτικοί με εκατέρωθεν εμπρηστικές δηλώσεις τα υποκινούν!
Η κλιμάκωση της βίας σε μιά συντεταγμένη κοινωνία, πολύ περισσότερο όταν αυτή προσπαθεί να ορθοποδήσει, έχει αποτέλεσμα αυτή να απομονωθεί και να μπεί σε ένα φαύλο κύκλο βίας. Κόμματα και κυβερνήσεις θα καπηλευθούν προς όφελός τους περιστατικά όπως μιά δολοφονική επίθεση, και εν τέλει οι μεν ντόπιοι σωτήρες θα παρουσιαστούν ως η μόνη λύση, οι δε ξένοι θα έχουν ήδη απομονώσει την χώρα με ολέθρια αποτελέσματα γιά την οικονομία. Το πιό πιθανό η επιστροφή πολλά χρόνια πίσω, ακόμα περισσότερα από όσα ήδη βρισκόμαστε...

Αυτό που πρέπει αλλά δεν νομίζω ότι θα γίνει δυστυχώς, είναι όλος ο πολιτικός κόσμος να συμφιλιωθεί γιά άλλη μιά φορά στην ιστορία μας -δύσκολο δε λέω- και να απομονώσει όσο πιό γρήγορα γίνεται φαινόμενα ανομίας που ασκούνται από ομάδες παρανόμων περιβεβλημένες αδιαφανές δημοκρατικό ένδυμα. Έτσι σταδιακά θα χάσουν κάθε έρεισμα που αυτές οι ομάδες έχουν και στην κοινωνία και μάλιστα σε μέσες ηλικιακά ομάδες πληθυσμού.
Παράλληλα όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να εφαρμόσουμε στην πράξη αυτό που επιβάλλεται. Δηλαδή λήθη των διαφορών του παρελθόντος -ακόμα δυσκολώτερο- και συνεννόηση ότι γιά το κοινό καλό και την πρόοδο της χώρας χρειάζεται ο καθένας να ενδιαφερθεί γιά το συμφέρον και το καλό του διπλανού πρώτα -αλληλεγγύη- και στη συνέχεια γιά την ευημερία και το δίκαιο το δικό του. Αυτό μπορεί να ακούγεται ουτοπικό. Δεν είναι νομίζω και ανέφικτο.
Τέλος οι περιφερόμενοι στα προαναφερθέντα παράθυρα να στρωθούν επιτέλους στη δουλειά. Δηλαδή κάθε είδους (και αμφιβόλου ποιότητος) ηγεσίες συνδικαλιστικές, πολιτικές, πνευματικές ας συνεργαστούν γιά να παράγουν έργο με πρωτοβουλίες επιτέλους πρωτότυπες χωρίς να επαναπαύονται περιμένοντας την σύνταξη και χωρίς να διώχνουν ό,τι έχει απομείνει στο εξωτερικό. Έτσι, οικονομικά τουλάχιστον μπορεί στο εγγύς μέλλον να έχουμε αληθινό και όχι πλασματικό πλεόνασμα. Πνευματικά ίσως το αποκτήσουμε στο απώτερο μέλλον.

The Housemartins - Bow Down

τραγούδι για τα φθινοπωρινά ταξίδια

Φυγή.

Τι μας κυνηγάει κατά καιρούς; Το παρελθόν αλλά και όσα επίκεινται να
συμβούν, ο εαυτός μας που μας φορτώνει τύψεις, οι άλλοι, ένα σωρό πράγματα έξω από εμάς, πέρα από τον έλεγχό μας. Πιό επικίνδυνα και ύπουλα είναι τα αφηρημένα και μη απτά από τα εύκολα προσδιορισμένα που καταπολεμούνται και ευκολώτερα. Αυτό δε το κινηματογραφικό τελευταίο βλέμμα προς τα πίσω πριν το ταξίδι, που παγώνει τη στιγμή, λες και δηλώνει τη βεβαιότητα της μη επιστροφής. Λες και ακυρώνει με τη μία όλες τις εκκρεμότητες ή όλα τα σφάλματα που έχουν εγγραφεί στην ιστορία του καθενός. Από την άλλη αυτή η νέα και πολλά υποσχόμενη ζωή στην οποία όλοι προσβλέπουν δεν παρέχει καμιά εγγύηση πως θα είναι γαλήνια ή όπως καθένας την ονειρεύεται. Τουναντίον αποτελεί συνήθως πιστό αντίγραφο της προηγούμενης ζωής εκάστου, με μικρές παραλλαγές. Και αυτό γιατί όλα περιστρέφονται με άξονα εμάς. Όπου και να ζήσουμε, από όποια πραγματικότητα και να αποδράσουμε, όσες φορές και να ξαναρχίσουμε τη ζωή μας, κανείς δεν μας διαβεβαιώνει πως δεν θα κυνηγούμε και πάλι ανέφικτες χίμαιρες ή δεν θα μας κυνηγούν αγωνίες καθημερινές. Μάλλον προγραμματισμένοι είμαστε να βιώνουμε τα εφιαλτικά όνειρά μας και στην πραγματικότητα. Σπάνιες οι εξαιρέσεις.
Ίσως προς το τέλος της ζωής βρούμε τον ελάχιστο χρόνο ή το καθαρό μυαλό και απαλλαγούμε από τον όποιο διώκτη μας, τον εαυτό μας. Αργά θα είναι βέβαια.

Ένα όνειρο.

Τα χέρια του καλλιτέχνη μπορούν να αποδώσουν με τον καλύτερο τρόπο ακόμα και ένα όνειρο.

(Sand artist: Ilana Yahav)

Ίλιγγος.

Πόσες φορές δεν κατακρημνίζεται η κλίμακα των αξιών, των προτεραιοτήτων και ταυτόχρονα θολώνει ο εξ ορισμού πεντακάθαρος και γυαλιστερός νούς, με αποτέλεσμα το αδιέξοδο; Πολλές. Μέσα σε τέτοιου τύπου σύγχυση και σκοτοδίνη, δέχεσαι πανταχόθεν πιέσεις γιά το πρακτέο ή μή, έχεις να αντιμετωπίσεις ερινύες, καλοθελητές μα και άλλους που βιώνουν τον προσωπικό τους παράδεισο ή κόλαση και σε αντιμετωπίζουν σαν σάκκο γεμάτο άμμο. Δύσκολο να τοποθετηθεί και πάλι κάθε κομμάτι του πάζλ στη θέση του από την αρχή σε τέτοιες στιγμές. Ακόμα χειρότερο δύσκολο και να αναπνεύσεις. Είναι συνάρτηση της προσωπικής ευαισθησίας εκάστου και του τρόπου που μεταβαίνει από τη μία κατάσταση στην άλλη, την τελείως αντίθετη, χωρίς να πέσει στην παγίδα του να μείνει έστω και λίγο σε στάδιο ακινησίας, κενού ή κώματος. Γιατί τότε είναι που βάζει στοίχημα με τον εαυτό του γιά την επιβίωση. Και τέτοιος τζόγος επιτρέπεται μόνο στο όνειρο, στην έβδομη τέχνη ή σε άλλους ηρωικότερους του σημερινού χωροχρόνους. Όσο και να υποστηρίζεται πως κάπου δίπλα υπάρχει η εύκολη λύση και η απαραίτητη υποστήριξη από τον κατάλληλο άνθρωπο γιά την εξεύρεσή της, αυτά αποτελούν άλλη μιά διαχρονικά άψογα σερβιρισμένη χίμαιρα. Είμαι πεπεισμένος πως μόνος, μαζί με τον εαυτό του καθένας ή θα προσεγγίσει την όποια λύση ή θα πάρει τον τελείως αντίθετο δρόμο και πράττοντας θα βυθιστεί ακόμα περισσότερο στην κινούμενη άμμο χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος.

Φιλοσοφία του κ...

Πάλι ασκήσεις υπέρτατης "ενδοσκόπησης", "αυτογνωσίας", μπουρδολογίας και τέτοια προτείνει το ημερολόγιό μου στη πίσω σελίδα! Όταν το τύπωναν copy-paste από σελίδα άρλεκιν θα έκαναν. Γράφει:
"Αφέσου σε οτιδήποτε σου φέρει η τύχη, κι άσε το νού σου να 'ναι λεύτερος. Δέξου τα πράγματα ως έχουν. Αυτό είναι η υπέρτατη αξία...".
Ας με συγχωρήσει ο μέγας φιλόσοφος, αλλά αυτά που λέει είναι τρισμέγιστες ανοησίες, πιασάρικες δε λέω, αλλά γιά άλλες εποχές, ικανές το πολύ να τυπωθούν σήμερα σε κανένα μοντέρνο sous plat ίσα να περνά η ώρα, περιμένοντας το σούσι στο x εστιατόριο.
Τι λές κύριε Chuang Tzu μου, σκέφτηκες πολύ να το εκστομίσεις αυτό; Γιατί να αφεθώ και γιατί να δεχτώ; Άλλοι να με κατατρώνε σαν αρπακτικά, εγώ να πληρώνω και να πρέπει και να περιμένω γιά το επόμενο βήμα τους; Όχι αγαπητέ κινέζε (!) δε θα σου κάνω τη χάρη. Μπορεί οσονούπω να με αγοράσεις εσύ και η παρέα σου μαζί με όλα τα υπάρχοντά μου υλικά ή ιστορικά, αλλά δεν θα κάτσω κιόλας μέχρι να με πείσεις ότι μου περνάς αξίες, ηθική, ήθη και ότι όλα γίνονται με γνώμονα το καλό μου. Διότι κινέζε, γερμανέ ή ό,τι είσαι, όρια που έχουν ξεπεραστεί δεν λογίζονται πλέον ως όρια, αλλά ως μέσα, που στα χέρια μου μπορούν να ανατρέψουν τα πλάνα και να ακυρώσουν τις όποιες βλέψεις σου.


(υγ.  όταν λέω του κ...  εννοώ του κινέζου φυσικά.)

Δυό λογιών.

Αρκεί καμμιά φορά να καθαρίσει ένα παράθυρο από τη σκόνη και τη θαμπάδα γιά να ανακαλύψεις πάλι τα χρώματα του λουλουδιού απ' έξω και να ευφρανθείς με την ομορφιά του.
Με τον καθρέφτη όμως η ίδια δουλειά δεν είναι σίγουρο ότι φέρνει ίδιο αποτέλεσμα. Σκέψη και δάκρυ φέρνει...

Διάγνωση.

Διάβασα τα αποτελέσματα έρευνας που καταλήγει στο ότι η ενασχόληση με το facebook δημιουργεί κατάθλιψη ή κάτι τέλος πάντων λιγότερο σοβαρό!
Η ενασχόληση με το blogger λέω εγώ δημιουργεί καθημερινή ανάγκη να σβήσεις όλα όσα έχεις γράψει μέχρι σήμερα - οποιαδήποτε αξία και αν έχουν αυτά - και να εξαφανιστείς από τη "σφαίρα".
Αλλά πάντα πριν το delete, υπερισχύει κάτι, μακάρι να ήξερα τί, και αναβάλλεται η απόφαση.

Τέσσερα πράγματα.

...είχε τελειώσει την ενασχόλησή της με εκείνο το βιβλίο που από το πρωί απλά ξεφύλλιζε χωρίς να διαβάζει και με μιά νωχελική κίνηση άφησε και σήμερα την παραλία. Και ο ήλιος λες και την περίμενε, χανόταν και αυτός στον ορίζοντα. Σε λίγη ώρα, με ένα λευκό φόρεμα βρέθηκε στο ερημικό παγκάκι που στεκόταν στην άκρη του τελευταίου βράχου και έβλεπες όλο το νησί και το πέλαγος από εκεί. Άναψε τσιγάρο και άρχισε να σκέφτεται τον λόγο που ήλθε και εφέτος μόνη στο νησί. Δεν θυμόταν πόσα χρόνια πήγαιναν μαζί διακοπές, αλλά της φάνηκε σα μιά ζωή. Τα φώτα από κάποιο μπαράκι απέναντι της θόλωσαν τα μάτια και το νού γιά λίγο, σα να τη ζάλισαν, αλλά όταν επανήλθε, σκέφτηκε πως δεν υπήρχε άλλη λύση. Δεν μπορούσε να τον βλέπει κάθε βράδυ στο όνειρό της χωρίς αυτός να είναι δίπλα, δεν μπορούσε να είναι ερωτευμένη μαζί του και αυτός να έχει φύγει. Δεν μπορούσε να το χειριστεί ούτε καμμιά της φίλη την βοηθούσε, πόσο μάλλον οι δικοί της που λες και κάθε τους σκέψη ήταν στο πώς θα κερδίσουν περισσότερα λεφτά. Γενιά στερημένη και απάνθρωπη. Αν έμενε στην Αθήνα θα άρχιζε πάλι να πίνει, θα γύριζε σε εκείνη την ανυπόφορη κατάντια. Τόση προσπάθεια έκανε να ξεφύγει από εκείνο το διάβολο και είχε ήδη επιλέξει έναν άλλο διαφορετικό δρόμο προς την καταστροφή της. Αργή αλλά βέβαια. Την κατέτρωγε από μέσα της τούτη τη φορά. Ανασκάλευε κάθε τόσο πράγματα και γεγονότα από τα παλιά. Και αυτό ήταν χειρότερο. Έμενε προσκολλημένη στο παρελθόν της, που ενώ γιά όλους τους άλλους ήταν γκρίζο πιά, ξεχασμένο και χωρίς σημασία, γι΄ αυτήν ήταν ζωηρό και ζωντανό λες και το ζούσε κάθε ημέρα, λες και έπαιρνε οξυγόνο από αυτό. Από αυτόν. Έκανε το λάθος να πατάει πάνω σε αυτό το θολό παρελθόν, πάνω στις προηγούμενες δεκαετίες της ζωής, να νομίζει ότι είναι ακόμα είκοσι, τριάντα, τριανταπέντε και να μη βλέπει την κάθε ημέρα που ζούσε στην πραγματικότητα. Κάθε ώρα και κάθε ημέρα έφευγαν χωρίς αιτία και εκείνη είχε το χαμόγελο  που της πρωτοσχηματίστηκε στα είκοσι, όταν τον πρωτογνώρισε. Περίμενε πάντα να της ξαναχτυπήσει την πόρτα ή με κάποιον μαγικό τρόπο να βρεθεί μπροστά της και να ξαναζήσει ίσως μιά στιγμή. Και αυτή τώρα πιά δεν ήταν σίγουρη, αν τη ρώταγες, τι ήθελε. Πώς θα μπορούσε να ζήσει μαζί του άλλωστε; Δεν είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Δεν ήθελε αυτό, είχε συνηθίσει τόσα χρόνια μόνη της. Δεν φανταζόταν τον εαυτό της μαζί του. Είχε μεγαλώσει πιά. Απλά ήθελε να ξαναζήσει εκείνη τη στιγμή. Τη στιγμή που του κράτησε το χέρι, που την κοίταξε, που της έδειξε εμπιστοσύνη και είπε το όνομά της. Πόσο λίγα πράγματα ήθελε. Τέσσερα. Τα σκεφτόταν με αυτή τη σειρά πάντα.
Είχε νυχτώσει πιά, με λιγοστό φεγγάρι να δείχνει το μονοπάτι. Έκανε να φύγει μα παραπάτησε...

Iyeoka Okoawo - Simply Falling.

θα συμπλήρωνα πως ξεχνάμε το κακό παρελθόν και ζούμε το παρόν...

Διαφορετικές οπτικές.

Ένας ψυχίατρος που ακολουθούσε γιά τους ασθενείς του την κλασσική μέθοδο θεραπείας, συνάντησε κάποτε έναν δάσκαλο φιλοσοφίας και τον ρώτησε κάτι που πάντα τον απασχολούσε:
"Πώς διδάσκεις εσύ τους ανθρώπους;" είπε.
"Τους φτάνω στο σημείο να μην έχουν άλλες ερωτήσεις." απάντησε ο δάσκαλος...

Διακοπές τότε.

Την ώρα του μεσημεριού οι περισότεροι μάζευαν τα πράγματά τους και αποχωρούσαν ευτυχισμένοι και γελαστοί από τη πρωινή επίσκεψη στη θάλασσα. Τότε το μόνο που έμενε ήταν αυτή η καλοκαιρινή ησυχία. Λίγο κύμα και πίσω ένας τζίτζικας να υπενθυμίζει την εποχή. Αυτή την ώρα διάλεγα να βυθιστώ στο νερό, και γιά πολύ λίγο νόμιζα πως έφευγε από επάνω μου κάθε ίχνος τύψης, ευθύνης ή ενοχής - ό,τι από αυτά είχε άλλωστε προλάβει να δημιουργηθεί. Λίγο αρκούσε τότε γιά να ξεκινήσουν οι διακοπές στη δική μου παραλία. Η πρώτη βουτιά σε εκείνα τα άλλα νερά, κάτι σαν ιεροτελεστία, σαν τελετή, σηματοδοτούσε ένα χρονικό διάστημα ελευθερίας και ξεγνοιασιάς. Οι διακοπές δεν απαιτούσαν καμμιά προετοιμασία. Όσο οι άλλοι κοιμόντουσαν γιά μεσημέρι, χωρίς υπολογιστές και χωρίς ίντερνετ, το παιχνίδι με το νερό μου επέστρεφε μία μία τις ημέρες που είχα χάσει το χειμώνα στις αίθουσες του αυστηρού και απαιτητικού σχολείου.Μετά, κάτω από τα πεύκα, θα κοίταζα απέναντι το νησί και θα έφτιαχνα ιστορίες κατάκτησής του ή το βράδυ ο ήχος ενός καϊκιού που έδενε στον όρμο έκλεινε τη βραδυά. Έτσι περνούσαν - αργά τότε - οι καλοκαιρινές ημέρες, με εικόνες απο το πέλαγος, με χρώματα από το βυθό, ήχους από το κύμα και μυρωδιές από πικροδάφνη. Μεγάλη η αξία τους και γι' αυτό βαθειά χαραγμένα όλα στη μνήμη μου.

 Tango with lions - In a bar

Χωρίς σχόλιο.

Αυτούς που ονειρεύονται τους αναγνωρίζεις, έχουν στα μάτια ένα πέπλο θλίψης.
Έχουν τη μελαγχολία αποκοιμισμένη στην άκρη των χειλιών, έχουν το ύφος ανθρώπου που κάτι ψάχνει απελπισμένα.
Το ονείρεμα είναι κουραστικό, δεν είναι για τον καθένα.
Είναι για τους θαρραλέους όπως η θάλασσα και η αγάπη...
(Ρομπέρτο Μπενίνι)

Μαρία Παπαγεωργίου - Αμφιβολία

Η πίσω πλευρά.

Δεν μου αρέσουν τα ημερολόγια τοίχου, αυτά που ξεκολλάς μέρα τη μέρα, γιατί πάντα αργούν να τελειώσουν!
Σήμερα πρωί όμως στη σελίδα που ξεκόλλησα βρήκα κάτι που το σκεφτόμουν όλη μέρα. Έλεγε: "Η ζωή δεν είναι φτιαγμένη από ορόσημα αλλά μόνο από στιγμές.".
Που μπορεί να είναι απλά αδιάφορες ή ασήμαντες, αλλά να κρύβουν τη μοναδικότητα ότι δεν μπορούν να επαναληφθούν ποτέ.

Απλά φανταστικό.

 

"Nirvana" - by Oceanco

Άξιο θαυμασμού ό,τι συνδιάζει αισθητική, μεράκι, τεχνολογία και τέχνη. 

 

Diana Krall - Fly me to The Moon.

In other words, please be true...

Μιά διαπίστωση.

Ευτυχισμένος αυτός που έχει τα απαραίτητα και του αρκούν, μιά και μπορεί έτσι να κοιτά διαρκώς προς τα μέσα του και να βελτιώνεται. Αυτή η ολιγάρκεια είναι ακατανόητη πολυτέλεια γιά τους υπόλοιπους, που επηρεασμένοι από τον διαρκώς επιταχυνόμενο τρόπο ζωής αρπάζουν και καταναλώνουν με μανία τα πάντα, λες και εξασφαλίζουν έτσι κάποια μυστική συνταγή γιά ευτυχία...
Αφορμή γιά τη σκέψη αυτή στάθηκαν κάποιες επίκαιρες εικόνες από τις αμόλυντες παραλίες στη Γαύδο που κοιτούν το Λιβυκό, σε αντιδιαστολή ας πούμε με ένα πολυτελές συγκρότημα σε κοσμικό θέρετρο.

Φαντάζομαι πως οι επιλογές μας την όποια στιγμή αντικατοπτρίζουν το ποσοστό όχι μόνο ευημερίας αλλά και εσωτερικής ισορροπίας και γαλήνης.

Beethoven - Moonlight Sonata (3rd Movement)...!

played by Dr.Viossy

Γραφικότητες.

Ενώ τη μιά στιγμή οργιζόμαστε ΟΛΟΙ γιά τη σπατάλη που γίνεται σε ένα δημόσιο φορέα, την αμέσως επόμενη φτιάχνουμε αυτοσχέδια επαναστατικού τύπου μίνι "πολυτεχνεία"  με συναυλίες, κοινωνικά εστιατόρια (!!!) και συναφή παρεϊστικα, για να διαιωνίσουμε την ύπαρξή του και να δώσουμε στον καθένα να καταλάβει πως μόνο με κομματικούς διορισμούς εν είδει ΟΤΑ οφείλει να συνεχίσει να λειτουργεί. Αυτή είναι η αντίληψή μας γιά τη σύγχρονη δημόσια διοίκηση, τα νπδδ, το δημόσιο και την Ελλάδα. Αλλά ξέχασα,  ευκαιρία ζητάμε να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας, τώρα μάλιστα που καλοκαιριάζει.
Καλή συνέχεια λοιπόν και καλές ...αναμεταδόσεις.

Εικόνες του δρόμου.

Ελλάδα είναι οι βρώμικοι οδηγοί ταξί, οι οδηγοί λεωφορείων που μιλούν στο κινητό ενώ στρίβουν το βαρύ όχημα, οι ευγενικοί αστυνομικοί, οι φιλότιμοι τραυματιοφορείς του εκατόν εξήντα έξη, ο υπερήφανος ηλικιωμένος που προσπαθεί να περάσει τη διάβαση χωρίς να δέχεται βοήθεια αλλά και η αλλοδαπή καθαρίστρια που κάθε μέρα γυαλίζει με περισσή φροντίδα και χαμόγελο τα μεταλλικά κάγκελα στο πεζοδρόμιο. Ελλάδα είναι ο τύπος που μέσα από τα λιγδερά μαλλιά του κουνάει παλινδρομικά τα λίγα εναπομείναντα εγκεφαλικά κύτταρά του στον ρυθμό κάποιου άσματος που ξεχειλίζει απο την ανοιχτή οροφή του αυτοκινήτου στις τρείς το μεσημέρι. Ελλάδα είναι το μποτιλιάρισμα όπου όλοι φαίνονται να παραμιλούν συντροφιά με τη μοναχικότητά τους. Σε έναν αόρατο συνομιλητή απευθύνονται και, ποιός ξέρει, μπορεί αυτό να λειτουργεί και λυτρωτικά.

Αναίρεση.

Δεν υπάρχει αυτό που λένε «εσωτερική γαλήνη».
Υπάρχει είτε νευρικότητα είτε θάνατος.

F. Lebowitz

Εξέλιξη.

Προχθές κατεγράφη μιά επίθεση σε εταιρεία της βόρειας Ελλάδας και τα κανάλια την ώρα του βραδυνού φαγητού θριαμβευτικά την μετέδωσαν ως τρέιλερ ασπρόμαυρης αστυνομικής ταινίας. Κάμερες παντού λοιπόν φυτεμένες στη κορυφή κάθε αστικού τοίχου και στύλου καθημερινά μου κλείνουν πονηρά το μάτι και με ενοχλούν αφάνταστα. Αισθάνομαι πάντα άβολα, αποκτώντας την ψυχολογία του ενόχου ή υπόπτου φυγής από τη χώρα. Γιατί να πρέπει να δημοσιοποιείται ακούσια κάθε μου κίνηση, στάση, βλέμμα, νεύμα, σκέψη, ανά πάσα στιγμή; Τι συμπεράσματα θα βγάζουν όσοι δεν με ξέρουν αν με παρατηρούν φερ'ειπείν να κοιτώ ένα δέντρο; Ότι είμαι φυτό και εγώ; Γιατί πρέπει να εμπιστεύομαι η εικόνα μου να διαχειρίζεται από αδαείς δημόσιους υπάλληλους με αυξημένη μάλιστα αρμοδιότητα; Από την άλλη ούτε μιά ημέρα δεν μπορώ να κυκλοφορήσω ατημέλητος πιά. Δεν πρέπει να προσβάλλω επ΄ ουδενί την αισθητική του παρακολουθούντος! Τίθεται επομένως το ερώτημα: ιδιωτική ζωή ή κοινωνική τάξη-ειρήνη-ασφάλεια και ό,τι άλλο παρεμφερές με τη χρήση σύγχρονων καταδοτών; Προτείνω το πρώτο, μιά και όσο αυξάνονται τα καταγραφικά μέσα τόσο αυξάνεται και η εγκληματικότητα (δεν φαίνεται δηλαδή πως συμβάλλει αποτελεσματικά στη μείωση της σκληρής εγκληματικότητας στην Ελλάδα η φύτευση καμερών παρακολούθησης αντί δέντρων) αλλά και από την άλλη, ζωή μέσα σε ένα πανοπτικόν περισσότερο σε φυλακή μοιάζει.

Προδοσία.

Καθένας ζεί για να προδοθεί. Αποτελεί βασικό αξίωμα στη κλίμακα των ρήξεων που συμβαίνουν στην ανθρώπινη ύπαρξη/συνύπαρξη. Το μεσοδιάστημα λογίζεται ως έρωτας ή ανίχνευσή του. Το πένθος που ακολουθεί μιά προδοσία εκπαιδεύει και ωριμάζει την ψυχή, ο δε πόνος προετοιμάζει, ώστε στη συνέχεια να είναι ανεκτή κάθε επόμενη ερωτική σχέση που τυχόν καταλήξει στον βίαιο θάνατό της. Με άλλα λόγια αναζητούμε κάθε φορά εκείνη την προδοτική σχέση που θα αφήσει τα λιγότερα κατάλοιπα. Δεν είναι πάντα βέβαιο ότι το πετυχαίνουμε φυσικά. Βρίσκουμε και βιώνουμε μιά εκδοχή ενός χαμένου παραδείσου, ενώ καιροφυλακτούν καθημερινά αποσταθεροποιητικοί παράγοντες. Κάποια στιγμή θα λυτρωθούμε και θα οδηγηθούμε νομοτελειακά στην επόμενη περιπετειώδη sequence, στο επόμενο σημείο της περιφέρειας του φαύλου αυτού κύκλου.
Παρεμπιπτόντως γινόμαστε και θέμα συζήτησης ή απλά αναφοράς στον κύκλο των γνωστών μας!

Beethoven Symphony No9 - Ode to ...Joy!!!

όχι ωδή, μάλλον θρίλλερ!

μετά από αυτό, καλό Σαββατοκύριακο!

Dein ist mein ganzes Hertz - Franz Lehar.

 

 Anna Netrebko, Placido Domingo και Rolando Villazon

αφιερωμενο σε οσους γιορταζουν

Εκ προμελέτης άγνωστοι.

Κάποιοι φίλοι εκεί που πιστεύεις πως θα εμ-φανίζονταν και σήμερα, ανακαλύπτεις πως έχουν εξ-αφανιστεί. Ξαφνικά, αίφνης και χωρίς προειδοποίηση. Μένεις να φαντάζεσαι και να εικάζεις. Ανακαλώ όμως τη λέξη φίλοι, μιά και στον ορισμό της περιέχει μιά ηθική που δεν επιτρέπει τέτοιου είδους απροειδοποίητες παλινδρομήσεις και αντ' αυτής βάζω την απλή και χωρίς φορτίσεις λέξη "γνωστοί".
 Όμως καλύτερα μόνος με τον εαυτό, παρά μαζί με γνωστούς - άγνωστους εν δυνάμει δραπέτες.

Rachmaninoff, Πρελούδιο σε σολ μινόρε, Op.23 Νo 5

Παιγμένο ίσως λίγο πιό γρήγορα,
η Valentina Lisitsa έχει ταυτιστεί με αυτό το δύσκολο κομμάτι!

Ένα είδος.

Ανέκαθεν προσπαθούμε να διαφοροποιηθούμε προς το καλύτερο από τον διπλανό μας. Με πολλούς τρόπους. Ένας από αυτούς που τουλάχιστον έχει και θετικό αποτέλεσμα είναι η απόκτηση γνώσης. Αν μάλιστα είμαστε τυχεροί και την συνδιάσουμε με μιά ευρύτερη παιδεία, τότε η προσπάθειά μας έχει εμφανέστερα αποτελέσματα στη ζωή μας. Τουλάχιστον χαμογελάμε και φαίνεται αληθινό το χαμόγελο... Αν όμως αρκεστούμε στην δημιουργία ενός πολύχρωμου γυαλιστερού περιβλήματος μέσα στο οποίο υπάρχουμε και μέσα από το οποίο αφήνουμε να φανεί μόνο ό,τι εμείς θέλουμε, τότε απλά "νομίζουμε" πως ζούμε, πως πετύχαμε, πως είμαστε καλύτεροι, δυνατώτεροι. Αν μας μελετήσει κανείς προσεκτικά, πολύ σύντομα θα αναγνωρίσει πού οφείλεται η πολύχρωμη φανταιζί επένδυση του φτωχού κορμιού μας ή ακόμα χειρότερα η οχύρωσή μας σε δυσθεώρητα ψηλούς και επιβλητικούς πύργους. Δεν αργεί η προς τα έξω αποκάλυψη, η αποκάλυψη δηλαδή της κάθε είδους ανεπάρκειάς μας. Με το να λέμε προς τα κάτω ένα "κοιτάξτε με" δεν σημαίνει τίποτα, απλά τονίζουμε άκομψα μάλιστα την κενότητά μας και την ανικανότητά μας να πλησιάσουμε με ζεστασιά και στοργή τον διπλανό μας, χωρίς να μας συνοδεύει όλη μας τη ζωή ο αυτοκαταστροφικός εγωισμός μας. Υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα ένας απλός μα συνειδητοποιημένος άνθρωπος να σε γιατρέψει με τα λόγια του, το άγγιγμά του και τις ανυστερόβουλες πράξεις του, παρά ο φοβισμένος κενός "κύριος" ή "κυρία" μέσα από το καλά σφραγισμένο περίβλημά του. Μέσα από το οποίο έχει αφήσει δύο μικρές τρύπες, ίσα ίσα γιά να βλέπει τη ζωή, χωρίς να μετέχει σε αυτή. Τα πάντα είναι ελεγχόμενα, προγραμματισμένα, απάνθρωπα και παγερά. Και το αστείο είναι πως αυτοί οι άνθρωποι κουβαλούν ένα σωρό χαρακτηριστικά πανομοιότυπα. Λες και είναι ο ίδιος άνθρωπος σε πολλές κόπιες. Γνωρίζω πάνω από έναν τέτοιους, αλλά είναι όλοι ίδιοι και κυρίως προβλέψιμοι πάντα!

Άλλη όψη.

Ήταν γαλήνιος, γελαστός και ικανοποιημένος με ό,τι μπορούσε να του προσφερθεί την στιγμή εκείνη. Ένα δύο ευρώ, όχι περισσότερα. Κουκουλωμένος με σκισμένο ρούχο στο κρύο. Και γελαστός. Χωρίς αναβρασμό στο μυαλό, χωρίς σύγχυση. Δεν υπήρχαν για αυτόν καταναλωτικές παγίδες και διλήμματα. Αλλά γέλαγε. Ό,τι κέρδιζε ίσα ίσα έφτανε γιά ψωμί και λίγο φαϊ.  Ένα παράδειγμα, τώρα που το ξανασκέφτομαι, γιά "εμάς". 

Τους κατ΄ εξακολούθησιν σκυθρωπούς δρομείς - καταναλωτές.

Υπόθεση εργασίας.

Usb flash drives, λίστες σε excel, kalashnikov και βίλλες σε κατάληψη, μαζί με όλη τη κούφια φιλολογία που αναπτύσσεται γιά καθένα από αυτά, δείχνουν το ίδιο ακριβώς πράγμα. Την κατάντια και παρακμή της κοινωνίας αφενός αλλά και τον προσεκτικά σχεδιασμένο αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από ιθύνοντες, κυβερνητικούς και μη. Στην πορεία του ελληνικού κράτους εάν σε έναν πίνακα απεικονίσουμε διαχρονικά τα μακροοικονομικά στοιχεία, τις εξαγωγές, την κερδοφορία των επιχειρήσεων, την ανεργία, τις ασφαλιστικές εισφορές και ό,τι άλλο επιθυμεί καθένας, όλα αυτά θα μας δείξουν ένα κράτος, έναν μηχανισμό δηλαδή διαρκώς διογκούμενο και έναν λαό που από ένα σημείο και μετά άρχιζε να συμπιέζεται γιά να επιβιώνει το κράτος. Στο ίδιο διάγραμμα θα μπορούσε να σχεδιαστεί μιά καμπύλη εμφανώς φθίνουσα αυτή, που απεικονίζει την κοινωνική συνοχή, την εμπιστοσύνη στους θεσμούς, την ευτυχία - όπως ο καθένας την ορίζει γιά τον εαυτό του. Δεν αρκεί ο μεσογειακός ήλιος, χρειάζεται και μιά σταθερή θεσμική βάση στην οποία θα πατάει ο καθένας, μιά ασφάλεια νόμου, ώστε να προχωρήσει στη ζωή του και να κάνει τον προγραμματισμό του. Εάν κάθε ερασιτέχνης πολιτικός προσπαθεί με τρικλοποδιές και αιφνιδιασμούς να μείνει στην θέση του, το πιό πιθανό είναι πως σε λίγο θα διοικεί μόνο αλλοδαπούς, μιά και οι έλληνες θα έχουν εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, αναζητώντας τύχη στην αλλοδαπή.
Επειδή αυτό δεν θα γίνει όμως, διότι είμαστε και πατριώτες, αναρωτιέμαι ήδη από σήμερα τι θα συμβεί -εννοώ με τι κριτήριο πιά θα ψηφίσει ο καθένας μας- εάν γιά κάποιο λόγο η παρούσα κυβερνητική "σταθερότητα" διαταραχθεί και οδηγηθούμε πάλι σε εκλογές. Αυτό θα ήθελα να το δώ.

Στις δεκατρείς.

...τον αληθινό εαυτό, ό,τι προστάζει η καρδιά, μακρυά από σκοπιμότητες και αντιμέτωπος ως ένας προς έναν ή ίσος προς ίσο με τη Ζωή και την κάθε ακανθώδη παραφυάδα που σχηματίζεται στο δρόμο μου. Έτσι σκέφτομαι να πορευτώ φέτος.
Αυτά είχα σκεφτεί και γιά πέρυσι. Σε ένα σωρό χαρτιά καλά κρυμμένα, βρήκα σήμερα τις σκέψεις και τα σχέδιά μου. Τα είδα πάλι και έκατσα να σκεφτώ τί από αυτά πέτυχα.

...ευτυχώς, πάντα κάτι φρόντιζε όλη μέρα να με διακόπτει από την εξαγωγή ασφαλούς συμπεράσματος στον πρόχειρο αυτό απολογισμό της χρονιάς.

Pizzica - Laura Boccadamo