Ανάλογα με την λογική, την παιδεία και την οπτική μας κατατάσσουμε άνομες πράξεις και συμπεριφορές. Δυστυχώς υποκειμενικά και συμφεροντολογικά κοιτάμε από μακρυά, μιά και επιθυμούμε συνήθως να απέχουμε από τη δράση, καθήμενοι ασφαλείς στον καναπέ χαλαρώνοντας παρέα με την πλασματική ευτυχία μας. Γιά την "αντικειμενική" ενημέρωσή μας η οποία κατά κανόνα απευθύνεται στο θυμικό και όχι στη λογική αρκούμαστε στην γεμάτη φόρτιση αφήγηση όσων συνέβησαν από τους νόμιμους και επίσημους εντολοδόχους του συστήματος. Η επιβίωση του κάθε συστήματος επιτάσσει η ενημέρωση αυτή να είναι ελλιπής, εικονική και παραθυροποιημένη και να αποτελεί έτσι στυλοβάτη και συνεχιστή κάθε εκχυδαϊσμένης πολιτικής που αυτό παράγει. Σε εποχή μάλιστα που δεν δίνεται κάποια διέξοδος γιά ανάσα ελεύθερη αλλά κάθε ημέρα που περνάει δείχνει περισσότερο πιεστική από την προηγούμενη, φαίνεται αλλά και ιστορικά επαληθεύεται, ότι καταλήγουμε σε κοινωνικά ξεσπάσματα. Συχνά τροφοδοτούν αυτά (ή και τροφοδοτούνται από) μιά εγγενή πόλωση. Απότέλεσμα στο τέλος της ημέρας τα αποτρόπαια γεγονότα βίας που όλοι απεύχονται βέβαια αλλά και κανείς δεν κάνει κάτι ουσιαστικό γιά να αποφευχθούν. Τουναντίον μάλιστα οι πολιτικοί με εκατέρωθεν εμπρηστικές δηλώσεις τα υποκινούν!
Η κλιμάκωση της βίας σε μιά συντεταγμένη κοινωνία, πολύ περισσότερο όταν αυτή προσπαθεί να ορθοποδήσει, έχει αποτέλεσμα αυτή να απομονωθεί και να μπεί σε ένα φαύλο κύκλο βίας. Κόμματα και κυβερνήσεις θα καπηλευθούν προς όφελός τους περιστατικά όπως μιά δολοφονική επίθεση, και εν τέλει οι μεν ντόπιοι σωτήρες θα παρουσιαστούν ως η μόνη λύση, οι δε ξένοι θα έχουν ήδη απομονώσει την χώρα με ολέθρια αποτελέσματα γιά την οικονομία. Το πιό πιθανό η επιστροφή πολλά χρόνια πίσω, ακόμα περισσότερα από όσα ήδη βρισκόμαστε...
Αυτό που πρέπει αλλά δεν νομίζω ότι θα γίνει δυστυχώς, είναι όλος ο πολιτικός κόσμος να συμφιλιωθεί γιά άλλη μιά φορά στην ιστορία μας -δύσκολο δε λέω- και να απομονώσει όσο πιό γρήγορα γίνεται φαινόμενα ανομίας που ασκούνται από ομάδες παρανόμων περιβεβλημένες αδιαφανές δημοκρατικό ένδυμα. Έτσι σταδιακά θα χάσουν κάθε έρεισμα που αυτές οι ομάδες έχουν και στην κοινωνία και μάλιστα σε μέσες ηλικιακά ομάδες πληθυσμού.
Παράλληλα όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να εφαρμόσουμε στην πράξη αυτό που επιβάλλεται. Δηλαδή λήθη των διαφορών του παρελθόντος -ακόμα δυσκολώτερο- και συνεννόηση ότι γιά το κοινό καλό και την πρόοδο της χώρας χρειάζεται ο καθένας να ενδιαφερθεί γιά το συμφέρον και το καλό του διπλανού πρώτα -αλληλεγγύη- και στη συνέχεια γιά την ευημερία και το δίκαιο το δικό του. Αυτό μπορεί να ακούγεται ουτοπικό. Δεν είναι νομίζω και ανέφικτο.
Τέλος οι περιφερόμενοι στα προαναφερθέντα παράθυρα να στρωθούν επιτέλους στη δουλειά. Δηλαδή κάθε είδους (και αμφιβόλου ποιότητος) ηγεσίες συνδικαλιστικές, πολιτικές, πνευματικές ας συνεργαστούν γιά να παράγουν έργο με πρωτοβουλίες επιτέλους πρωτότυπες χωρίς να επαναπαύονται περιμένοντας την σύνταξη και χωρίς να διώχνουν ό,τι έχει απομείνει στο εξωτερικό. Έτσι, οικονομικά τουλάχιστον μπορεί στο εγγύς μέλλον να έχουμε αληθινό και όχι πλασματικό πλεόνασμα. Πνευματικά ίσως το αποκτήσουμε στο απώτερο μέλλον.
Η κλιμάκωση της βίας σε μιά συντεταγμένη κοινωνία, πολύ περισσότερο όταν αυτή προσπαθεί να ορθοποδήσει, έχει αποτέλεσμα αυτή να απομονωθεί και να μπεί σε ένα φαύλο κύκλο βίας. Κόμματα και κυβερνήσεις θα καπηλευθούν προς όφελός τους περιστατικά όπως μιά δολοφονική επίθεση, και εν τέλει οι μεν ντόπιοι σωτήρες θα παρουσιαστούν ως η μόνη λύση, οι δε ξένοι θα έχουν ήδη απομονώσει την χώρα με ολέθρια αποτελέσματα γιά την οικονομία. Το πιό πιθανό η επιστροφή πολλά χρόνια πίσω, ακόμα περισσότερα από όσα ήδη βρισκόμαστε...
Αυτό που πρέπει αλλά δεν νομίζω ότι θα γίνει δυστυχώς, είναι όλος ο πολιτικός κόσμος να συμφιλιωθεί γιά άλλη μιά φορά στην ιστορία μας -δύσκολο δε λέω- και να απομονώσει όσο πιό γρήγορα γίνεται φαινόμενα ανομίας που ασκούνται από ομάδες παρανόμων περιβεβλημένες αδιαφανές δημοκρατικό ένδυμα. Έτσι σταδιακά θα χάσουν κάθε έρεισμα που αυτές οι ομάδες έχουν και στην κοινωνία και μάλιστα σε μέσες ηλικιακά ομάδες πληθυσμού.
Παράλληλα όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να εφαρμόσουμε στην πράξη αυτό που επιβάλλεται. Δηλαδή λήθη των διαφορών του παρελθόντος -ακόμα δυσκολώτερο- και συνεννόηση ότι γιά το κοινό καλό και την πρόοδο της χώρας χρειάζεται ο καθένας να ενδιαφερθεί γιά το συμφέρον και το καλό του διπλανού πρώτα -αλληλεγγύη- και στη συνέχεια γιά την ευημερία και το δίκαιο το δικό του. Αυτό μπορεί να ακούγεται ουτοπικό. Δεν είναι νομίζω και ανέφικτο.
Τέλος οι περιφερόμενοι στα προαναφερθέντα παράθυρα να στρωθούν επιτέλους στη δουλειά. Δηλαδή κάθε είδους (και αμφιβόλου ποιότητος) ηγεσίες συνδικαλιστικές, πολιτικές, πνευματικές ας συνεργαστούν γιά να παράγουν έργο με πρωτοβουλίες επιτέλους πρωτότυπες χωρίς να επαναπαύονται περιμένοντας την σύνταξη και χωρίς να διώχνουν ό,τι έχει απομείνει στο εξωτερικό. Έτσι, οικονομικά τουλάχιστον μπορεί στο εγγύς μέλλον να έχουμε αληθινό και όχι πλασματικό πλεόνασμα. Πνευματικά ίσως το αποκτήσουμε στο απώτερο μέλλον.
1 comment:
Καργιολάκι με φωνάζουν. Πουτανάρα είμαι. Η Κατερίνα Κασκαντίρη από την όμορφη Κόρινθο που δήθεν σπουδάζω Αθήνα αλλά στην πραγματικότητα όλο γαμιέμαι με αλλοδαπούς φορείς μεταδοτικών σεξουαλικών νοσημάτων για κέρματα του ευρώ. Κι ας έχει η μπουρδελο-οικογένειά μου τους Μύλους Μάρρα στην Κόρινθο!
Post a Comment