Φυγή.

Τι μας κυνηγάει κατά καιρούς; Το παρελθόν αλλά και όσα επίκεινται να
συμβούν, ο εαυτός μας που μας φορτώνει τύψεις, οι άλλοι, ένα σωρό πράγματα έξω από εμάς, πέρα από τον έλεγχό μας. Πιό επικίνδυνα και ύπουλα είναι τα αφηρημένα και μη απτά από τα εύκολα προσδιορισμένα που καταπολεμούνται και ευκολώτερα. Αυτό δε το κινηματογραφικό τελευταίο βλέμμα προς τα πίσω πριν το ταξίδι, που παγώνει τη στιγμή, λες και δηλώνει τη βεβαιότητα της μη επιστροφής. Λες και ακυρώνει με τη μία όλες τις εκκρεμότητες ή όλα τα σφάλματα που έχουν εγγραφεί στην ιστορία του καθενός. Από την άλλη αυτή η νέα και πολλά υποσχόμενη ζωή στην οποία όλοι προσβλέπουν δεν παρέχει καμιά εγγύηση πως θα είναι γαλήνια ή όπως καθένας την ονειρεύεται. Τουναντίον αποτελεί συνήθως πιστό αντίγραφο της προηγούμενης ζωής εκάστου, με μικρές παραλλαγές. Και αυτό γιατί όλα περιστρέφονται με άξονα εμάς. Όπου και να ζήσουμε, από όποια πραγματικότητα και να αποδράσουμε, όσες φορές και να ξαναρχίσουμε τη ζωή μας, κανείς δεν μας διαβεβαιώνει πως δεν θα κυνηγούμε και πάλι ανέφικτες χίμαιρες ή δεν θα μας κυνηγούν αγωνίες καθημερινές. Μάλλον προγραμματισμένοι είμαστε να βιώνουμε τα εφιαλτικά όνειρά μας και στην πραγματικότητα. Σπάνιες οι εξαιρέσεις.
Ίσως προς το τέλος της ζωής βρούμε τον ελάχιστο χρόνο ή το καθαρό μυαλό και απαλλαγούμε από τον όποιο διώκτη μας, τον εαυτό μας. Αργά θα είναι βέβαια.