29.8.13

Ίλιγγος.

Πόσες φορές δεν κατακρημνίζεται η κλίμακα των αξιών, των προτεραιοτήτων και ταυτόχρονα θολώνει ο εξ ορισμού πεντακάθαρος και γυαλιστερός νούς, με αποτέλεσμα το αδιέξοδο; Πολλές. Μέσα σε τέτοιου τύπου σύγχυση και σκοτοδίνη, δέχεσαι πανταχόθεν πιέσεις γιά το πρακτέο ή μή, έχεις να αντιμετωπίσεις ερινύες, καλοθελητές μα και άλλους που βιώνουν τον προσωπικό τους παράδεισο ή κόλαση και σε αντιμετωπίζουν σαν σάκκο γεμάτο άμμο. Δύσκολο να τοποθετηθεί και πάλι κάθε κομμάτι του πάζλ στη θέση του από την αρχή σε τέτοιες στιγμές. Ακόμα χειρότερο δύσκολο και να αναπνεύσεις. Είναι συνάρτηση της προσωπικής ευαισθησίας εκάστου και του τρόπου που μεταβαίνει από τη μία κατάσταση στην άλλη, την τελείως αντίθετη, χωρίς να πέσει στην παγίδα του να μείνει έστω και λίγο σε στάδιο ακινησίας, κενού ή κώματος. Γιατί τότε είναι που βάζει στοίχημα με τον εαυτό του γιά την επιβίωση. Και τέτοιος τζόγος επιτρέπεται μόνο στο όνειρο, στην έβδομη τέχνη ή σε άλλους ηρωικότερους του σημερινού χωροχρόνους. Όσο και να υποστηρίζεται πως κάπου δίπλα υπάρχει η εύκολη λύση και η απαραίτητη υποστήριξη από τον κατάλληλο άνθρωπο γιά την εξεύρεσή της, αυτά αποτελούν άλλη μιά διαχρονικά άψογα σερβιρισμένη χίμαιρα. Είμαι πεπεισμένος πως μόνος, μαζί με τον εαυτό του καθένας ή θα προσεγγίσει την όποια λύση ή θα πάρει τον τελείως αντίθετο δρόμο και πράττοντας θα βυθιστεί ακόμα περισσότερο στην κινούμενη άμμο χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος.



19.8.13

Φιλοσοφία του κ...

Πάλι ασκήσεις υπέρτατης "ενδοσκόπησης", "αυτογνωσίας", μπουρδολογίας και τέτοια προτείνει το ημερολόγιό μου στη πίσω σελίδα! Όταν το τύπωναν copy-paste από σελίδα άρλεκιν θα έκαναν. Γράφει:
"Αφέσου σε οτιδήποτε σου φέρει η τύχη, κι άσε το νού σου να 'ναι λεύτερος. Δέξου τα πράγματα ως έχουν. Αυτό είναι η υπέρτατη αξία...".
Ας με συγχωρήσει ο μέγας φιλόσοφος, αλλά αυτά που λέει είναι τρισμέγιστες ανοησίες, πιασάρικες δε λέω, αλλά γιά άλλες εποχές, ικανές το πολύ να τυπωθούν σήμερα σε κανένα μοντέρνο sous plat ίσα να περνά η ώρα, περιμένοντας το σούσι στο x εστιατόριο.
Τι λές κύριε Chuang Tzu μου, σκέφτηκες πολύ να το εκστομίσεις αυτό; Γιατί να αφεθώ και γιατί να δεχτώ; Άλλοι να με κατατρώνε σαν αρπακτικά, εγώ να πληρώνω και να πρέπει και να περιμένω γιά το επόμενο βήμα τους; Όχι αγαπητέ κινέζε (!) δε θα σου κάνω τη χάρη. Μπορεί οσονούπω να με αγοράσεις εσύ και η παρέα σου μαζί με όλα τα υπάρχοντά μου υλικά ή ιστορικά, αλλά δεν θα κάτσω κιόλας μέχρι να με πείσεις ότι μου περνάς αξίες, ηθική, ήθη και ότι όλα γίνονται με γνώμονα το καλό μου. Διότι κινέζε, γερμανέ ή ό,τι είσαι, όρια που έχουν ξεπεραστεί δεν λογίζονται πλέον ως όρια, αλλά ως μέσα, που στα χέρια μου μπορούν να ανατρέψουν τα πλάνα και να ακυρώσουν τις όποιες βλέψεις σου.


(υγ.  όταν λέω του κ...  εννοώ του κινέζου φυσικά.)

18.8.13

Δυό λογιών.

Αρκεί καμμιά φορά να καθαρίσει ένα παράθυρο από τη σκόνη και τη θαμπάδα γιά να ανακαλύψεις πάλι τα χρώματα του λουλουδιού απ' έξω και να ευφρανθείς με την ομορφιά του.
Με τον καθρέφτη όμως η ίδια δουλειά δεν είναι σίγουρο ότι φέρνει ίδιο αποτέλεσμα. Σκέψη και δάκρυ φέρνει...

16.8.13

Διάγνωση.

Διάβασα τα αποτελέσματα έρευνας που καταλήγει στο ότι η ενασχόληση με το facebook δημιουργεί κατάθλιψη ή κάτι τέλος πάντων λιγότερο σοβαρό!
Η ενασχόληση με το blogger λέω εγώ δημιουργεί καθημερινή ανάγκη να σβήσεις όλα όσα έχεις γράψει μέχρι σήμερα - οποιαδήποτε αξία και αν έχουν αυτά - και να εξαφανιστείς από τη "σφαίρα".
Αλλά πάντα πριν το delete, υπερισχύει κάτι, μακάρι να ήξερα τί, και αναβάλλεται η απόφαση.

15.8.13

Τέσσερα πράγματα.

...είχε τελειώσει την ενασχόλησή της με εκείνο το βιβλίο που από το πρωί απλά ξεφύλλιζε χωρίς να διαβάζει και με μιά νωχελική κίνηση άφησε και σήμερα την παραλία. Και ο ήλιος λες και την περίμενε, χανόταν και αυτός στον ορίζοντα. Σε λίγη ώρα, με ένα λευκό φόρεμα βρέθηκε στο ερημικό παγκάκι που στεκόταν στην άκρη του τελευταίου βράχου και έβλεπες όλο το νησί και το πέλαγος από εκεί. Άναψε τσιγάρο και άρχισε να σκέφτεται τον λόγο που ήλθε και εφέτος μόνη στο νησί. Δεν θυμόταν πόσα χρόνια πήγαιναν μαζί διακοπές, αλλά της φάνηκε σα μιά ζωή. Τα φώτα από κάποιο μπαράκι απέναντι της θόλωσαν τα μάτια και το νού γιά λίγο, σα να τη ζάλισαν, αλλά όταν επανήλθε, σκέφτηκε πως δεν υπήρχε άλλη λύση. Δεν μπορούσε να τον βλέπει κάθε βράδυ στο όνειρό της χωρίς αυτός να είναι δίπλα, δεν μπορούσε να είναι ερωτευμένη μαζί του και αυτός να έχει φύγει. Δεν μπορούσε να το χειριστεί ούτε καμμιά της φίλη την βοηθούσε, πόσο μάλλον οι δικοί της που λες και κάθε τους σκέψη ήταν στο πώς θα κερδίσουν περισσότερα λεφτά. Γενιά στερημένη και απάνθρωπη. Αν έμενε στην Αθήνα θα άρχιζε πάλι να πίνει, θα γύριζε σε εκείνη την ανυπόφορη κατάντια. Τόση προσπάθεια έκανε να ξεφύγει από εκείνο το διάβολο και είχε ήδη επιλέξει έναν άλλο διαφορετικό δρόμο προς την καταστροφή της. Αργή αλλά βέβαια. Την κατέτρωγε από μέσα της τούτη τη φορά. Ανασκάλευε κάθε τόσο πράγματα και γεγονότα από τα παλιά. Και αυτό ήταν χειρότερο. Έμενε προσκολλημένη στο παρελθόν της, που ενώ γιά όλους τους άλλους ήταν γκρίζο πιά, ξεχασμένο και χωρίς σημασία, γι΄ αυτήν ήταν ζωηρό και ζωντανό λες και το ζούσε κάθε ημέρα, λες και έπαιρνε οξυγόνο από αυτό. Από αυτόν. Έκανε το λάθος να πατάει πάνω σε αυτό το θολό παρελθόν, πάνω στις προηγούμενες δεκαετίες της ζωής, να νομίζει ότι είναι ακόμα είκοσι, τριάντα, τριανταπέντε και να μη βλέπει την κάθε ημέρα που ζούσε στην πραγματικότητα. Κάθε ώρα και κάθε ημέρα έφευγαν χωρίς αιτία και εκείνη είχε το χαμόγελο  που της πρωτοσχηματίστηκε στα είκοσι, όταν τον πρωτογνώρισε. Περίμενε πάντα να της ξαναχτυπήσει την πόρτα ή με κάποιον μαγικό τρόπο να βρεθεί μπροστά της και να ξαναζήσει ίσως μιά στιγμή. Και αυτή τώρα πιά δεν ήταν σίγουρη, αν τη ρώταγες, τι ήθελε. Πώς θα μπορούσε να ζήσει μαζί του άλλωστε; Δεν είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Δεν ήθελε αυτό, είχε συνηθίσει τόσα χρόνια μόνη της. Δεν φανταζόταν τον εαυτό της μαζί του. Είχε μεγαλώσει πιά. Απλά ήθελε να ξαναζήσει εκείνη τη στιγμή. Τη στιγμή που του κράτησε το χέρι, που την κοίταξε, που της έδειξε εμπιστοσύνη και είπε το όνομά της. Πόσο λίγα πράγματα ήθελε. Τέσσερα. Τα σκεφτόταν με αυτή τη σειρά πάντα.
Είχε νυχτώσει πιά, με λιγοστό φεγγάρι να δείχνει το μονοπάτι. Έκανε να φύγει μα παραπάτησε...

13.8.13

Iyeoka Okoawo - Simply Falling.



θα συμπλήρωνα πως ξεχνάμε το κακό παρελθόν και ζούμε το παρόν...