Ίλιγγος.

Πόσες φορές δεν κατακρημνίζεται η κλίμακα των αξιών, των προτεραιοτήτων και ταυτόχρονα θολώνει ο εξ ορισμού πεντακάθαρος και γυαλιστερός νούς, με αποτέλεσμα το αδιέξοδο; Πολλές. Μέσα σε τέτοιου τύπου σύγχυση και σκοτοδίνη, δέχεσαι πανταχόθεν πιέσεις γιά το πρακτέο ή μή, έχεις να αντιμετωπίσεις ερινύες, καλοθελητές μα και άλλους που βιώνουν τον προσωπικό τους παράδεισο ή κόλαση και σε αντιμετωπίζουν σαν σάκκο γεμάτο άμμο. Δύσκολο να τοποθετηθεί και πάλι κάθε κομμάτι του πάζλ στη θέση του από την αρχή σε τέτοιες στιγμές. Ακόμα χειρότερο δύσκολο και να αναπνεύσεις. Είναι συνάρτηση της προσωπικής ευαισθησίας εκάστου και του τρόπου που μεταβαίνει από τη μία κατάσταση στην άλλη, την τελείως αντίθετη, χωρίς να πέσει στην παγίδα του να μείνει έστω και λίγο σε στάδιο ακινησίας, κενού ή κώματος. Γιατί τότε είναι που βάζει στοίχημα με τον εαυτό του γιά την επιβίωση. Και τέτοιος τζόγος επιτρέπεται μόνο στο όνειρο, στην έβδομη τέχνη ή σε άλλους ηρωικότερους του σημερινού χωροχρόνους. Όσο και να υποστηρίζεται πως κάπου δίπλα υπάρχει η εύκολη λύση και η απαραίτητη υποστήριξη από τον κατάλληλο άνθρωπο γιά την εξεύρεσή της, αυτά αποτελούν άλλη μιά διαχρονικά άψογα σερβιρισμένη χίμαιρα. Είμαι πεπεισμένος πως μόνος, μαζί με τον εαυτό του καθένας ή θα προσεγγίσει την όποια λύση ή θα πάρει τον τελείως αντίθετο δρόμο και πράττοντας θα βυθιστεί ακόμα περισσότερο στην κινούμενη άμμο χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος.