Ένα είδος.

Ανέκαθεν προσπαθούμε να διαφοροποιηθούμε προς το καλύτερο από τον διπλανό μας. Με πολλούς τρόπους. Ένας από αυτούς που τουλάχιστον έχει και θετικό αποτέλεσμα είναι η απόκτηση γνώσης. Αν μάλιστα είμαστε τυχεροί και την συνδιάσουμε με μιά ευρύτερη παιδεία, τότε η προσπάθειά μας έχει εμφανέστερα αποτελέσματα στη ζωή μας. Τουλάχιστον χαμογελάμε και φαίνεται αληθινό το χαμόγελο... Αν όμως αρκεστούμε στην δημιουργία ενός πολύχρωμου γυαλιστερού περιβλήματος μέσα στο οποίο υπάρχουμε και μέσα από το οποίο αφήνουμε να φανεί μόνο ό,τι εμείς θέλουμε, τότε απλά "νομίζουμε" πως ζούμε, πως πετύχαμε, πως είμαστε καλύτεροι, δυνατώτεροι. Αν μας μελετήσει κανείς προσεκτικά, πολύ σύντομα θα αναγνωρίσει πού οφείλεται η πολύχρωμη φανταιζί επένδυση του φτωχού κορμιού μας ή ακόμα χειρότερα η οχύρωσή μας σε δυσθεώρητα ψηλούς και επιβλητικούς πύργους. Δεν αργεί η προς τα έξω αποκάλυψη, η αποκάλυψη δηλαδή της κάθε είδους ανεπάρκειάς μας. Με το να λέμε προς τα κάτω ένα "κοιτάξτε με" δεν σημαίνει τίποτα, απλά τονίζουμε άκομψα μάλιστα την κενότητά μας και την ανικανότητά μας να πλησιάσουμε με ζεστασιά και στοργή τον διπλανό μας, χωρίς να μας συνοδεύει όλη μας τη ζωή ο αυτοκαταστροφικός εγωισμός μας. Υπάρχει μεγαλύτερη πιθανότητα ένας απλός μα συνειδητοποιημένος άνθρωπος να σε γιατρέψει με τα λόγια του, το άγγιγμά του και τις ανυστερόβουλες πράξεις του, παρά ο φοβισμένος κενός "κύριος" ή "κυρία" μέσα από το καλά σφραγισμένο περίβλημά του. Μέσα από το οποίο έχει αφήσει δύο μικρές τρύπες, ίσα ίσα γιά να βλέπει τη ζωή, χωρίς να μετέχει σε αυτή. Τα πάντα είναι ελεγχόμενα, προγραμματισμένα, απάνθρωπα και παγερά. Και το αστείο είναι πως αυτοί οι άνθρωποι κουβαλούν ένα σωρό χαρακτηριστικά πανομοιότυπα. Λες και είναι ο ίδιος άνθρωπος σε πολλές κόπιες. Γνωρίζω πάνω από έναν τέτοιους, αλλά είναι όλοι ίδιοι και κυρίως προβλέψιμοι πάντα!