Εξέλιξη.

Προχθές κατεγράφη μιά επίθεση σε εταιρεία της βόρειας Ελλάδας και τα κανάλια την ώρα του βραδυνού φαγητού θριαμβευτικά την μετέδωσαν ως τρέιλερ ασπρόμαυρης αστυνομικής ταινίας. Κάμερες παντού λοιπόν φυτεμένες στη κορυφή κάθε αστικού τοίχου και στύλου καθημερινά μου κλείνουν πονηρά το μάτι και με ενοχλούν αφάνταστα. Αισθάνομαι πάντα άβολα, αποκτώντας την ψυχολογία του ενόχου ή υπόπτου φυγής από τη χώρα. Γιατί να πρέπει να δημοσιοποιείται ακούσια κάθε μου κίνηση, στάση, βλέμμα, νεύμα, σκέψη, ανά πάσα στιγμή; Τι συμπεράσματα θα βγάζουν όσοι δεν με ξέρουν αν με παρατηρούν φερ'ειπείν να κοιτώ ένα δέντρο; Ότι είμαι φυτό και εγώ; Γιατί πρέπει να εμπιστεύομαι η εικόνα μου να διαχειρίζεται από αδαείς δημόσιους υπάλληλους με αυξημένη μάλιστα αρμοδιότητα; Από την άλλη ούτε μιά ημέρα δεν μπορώ να κυκλοφορήσω ατημέλητος πιά. Δεν πρέπει να προσβάλλω επ΄ ουδενί την αισθητική του παρακολουθούντος! Τίθεται επομένως το ερώτημα: ιδιωτική ζωή ή κοινωνική τάξη-ειρήνη-ασφάλεια και ό,τι άλλο παρεμφερές με τη χρήση σύγχρονων καταδοτών; Προτείνω το πρώτο, μιά και όσο αυξάνονται τα καταγραφικά μέσα τόσο αυξάνεται και η εγκληματικότητα (δεν φαίνεται δηλαδή πως συμβάλλει αποτελεσματικά στη μείωση της σκληρής εγκληματικότητας στην Ελλάδα η φύτευση καμερών παρακολούθησης αντί δέντρων) αλλά και από την άλλη, ζωή μέσα σε ένα πανοπτικόν περισσότερο σε φυλακή μοιάζει.