Μιά αληθινή ιστορία.

Ξανακλείστηκε στο δυάρι της η γειτόνισα και πιεσμένη πάλι από τα παραπανίσια κιλά και τα πολλά πράγματα που είχε στοιβαγμένα σε κάθε γωνιά, άρχισε να φωνάζει, να αντιδρά, να δυσανασχετεί κάθε στιγμή της ζωής της. Πρώτα έφερε στο μυαλό την εδώ και χρόνια πεθαμένη μάνα της, κι έβρισε χυδαία, μιά και αυτή όπως διατυμπάνιζε ήταν ο λόγος γιά τον αποτυχημένο γάμο της, γιά τη δουλειά της στο δήμο και γιά το παιδί της που ήταν πρεζόνι. Της είπε η μάνα της "πάρτ' τον αυτόν έχει λεφτά" αλλά το μόνο που τον ένοιαζε ήταν το ένα και μοναδικό διαμέρισμά της. Της είπε η μάνα της "μπές τώρα στη σίγουρη θέση" αλλά δεν ήξερε ότι πρέπει να γίνει μαγείρισα στον παιδικό σταθμό με τρείς και εξήντα το μήνα. Είχε σιχαθεί τη μυρωδιά του λαδιού και της τσίκνας επάνω της. Να λείπει τέτοια μονιμότητα. Της είπε η μάνα της "παιδιά να κάνεις να σε γηροκομήσουν", έτσι το παιδί που απέκτησε στα δεκαεφτά, πριν το γάμο, δεν "το 'ριξε". Σκεφτόταν αυτά, άκουγε συνταγές στην τηλεόραση και παραλίγο να καεί στο μάτι. Ξανάβρισε ό,τι βρήκε μπροστά της και την τύχη της μαζί και πλησίασε το τηλέφωνο. Πήρε την παιδική της φίλη και συμμαθήτρια. Σήμερα Κυριακή μπορεί και να την έβρισκε σπίτι. Το σήκωσε μιά παιδική φωνή και αμέσως μετά άκουσε τη φιλενάδα της. Χαρούμενη και με ύφος γεμάτο αυτοπεποίθηση αλλά όχι επιτηδευμένο. Έτσι ήταν πάντα. Αυτή δήλωνε ανέκαθεν ευτυχής και αισιόδοξη. Και προχώρησε στη ζωή της με επιτυχημένη οικογένεια, εργασία, πολλά χρήματα και ευρύ κοινωνικό κύκλο. Ήταν η μόνη στην οποία μπορούσε να μιλήσει με άνεση,να εκθέσει κάθε της πρόβλημα αλλά και να ακούσει ανυστερόβουλες φιλικές συμβουλές. Μετά τα προκαταρκτικά, και μιά δυό αναφορές στο παρελθόν, ακούστηκε ένας  βαρύς αναστεναγμός από την φιλενάδα της. Της αποκάλυψε ότι η εταιρία τους πτώχευσε, τα περιουσιακά τους στοιχεία είχαν κατασχεθεί και δεν είχαν που να μείνουν, μιά και κανείς από τον κοινωνικό κύκλο τους δεν εμφανιζόταν πιά!
Της ζήτησε να τους φιλοξενήσει αυτήν, την κόρη και τον άντρα της στο σπίτι της.
Μετά από ένα δευτερόλεπτο αμηχανίας απάντησε "ελάτε όποτε θές, θα βολευτούμε..."