Συνύπαρξη.

Κοιτώ τέσσερα πέντε βιβλία, το ένα επάνω στο άλλο. Rimbaud, Γουάιλντ, Χειμωνάς και πάνω  από αυτούς αναπαύονται Χάιντεγκερ, Ράμφος, Τσουκαλάς, λες και δηλώνουν την χρονική σειρά των πραγμάτων. Συγκυριακά. Οι ποιητές αποτελούν τη βάση που  επάνω της πατούν και αναπαύονται οι φιλόσοφοί μου! Η φιλοσοφία συχνά γίνεται και αυτή ποίηση, εκεί που φτάνει στα οριακά παιχνιδίσματα του νού και προσφέρει στον αναγνώστη απλόχερα την ανακάλυψη. Αλλά και ο ποιητής δεν είναι φιλόσοφος της ζωής, όταν πιάνει μιά αίσθηση, μιά εικόνα, μιά πραγματικότητα αν θες ή ένα όνειρο και τα κάνει σκέψη και λέξεις; Τα βράδυα που σκοτεινιάζει, θα επικοινωνούν ο Rimbaud με τον Χειμωνά και τον Τσουκαλά μέσα από τις λέξεις τους και θα ανταλλάσουν ιδέες. Έχουν τόσα πολλά να πούν! Και εγώ έχω τόσα πολλά να βρώ εκ νέου στις σελίδες τους! Καλά έκανα και τους έβγαλα από τη βιβλιοθήκη.
Είμαι σίγουρος πως, εξαιτίας αυτής της συμβίωσής τους στο γραφείο, τα κείμενα που θα βρώ θα είναι διαφορετικά απ΄ ότι παλαιότερα.
Στις σελίδες καθενός θα ανακαλύπτω καλά κρυμμένα στοιχεία από  τους άλλους...